เถ้าแก่เนี้ยสายลุย

10. พ่อบ้านหวัง

ถึงวันนี้ท่านแม่ทัพจะออกจากเรือนก่อนฟ้าสางเหมือนเคย แต่เสี่ยวซานก็ไม่ได้รู้สึกเศร้าใจเช่นเดิมแล้ว

เมื่อคืนท่านแม่ทัพไม่ได้ทำอะไรฮูหยินน้อย ทั้งยังคอยเฝ้าไข้ เสี่ยวซานได้ยินเสียงเขาลงจากเตียงมาซักผ้าเช็ดหน้าให้ภรรยาหลายครั้ง ดูท่าในใจเขายังมีความเมตตาให้ฮูหยินน้อยอยู่บ้าง

ร่างกายของฮูหยินน้อยแข็งแรงดี พอเช้ามาไข้ก็ลดแล้ว พอกินอาหารเช้าเสร็จ เสี่ยวซานก็ยกยาต้มมาให้ นายหญิงของเสี่ยวซานทำหน้าเหยเกก่อนจะยกยาขึ้นดื่มรวดเดียวหมด เสี่ยวซานรายงานว่าเมื่อคืนท่านแม่ทัพมาค้างคืน ทั้งยังคอยดูแลฮูหยินน้อยด้วยตัวเอง

เนี่ยซวงไม่ได้รู้สึกซาบซึ้ง สีหน้ากลับฉายแววเข้าใจ

มิน่า...เมื่อคืนถึงรู้สึกเหมือนมีใครมาวุ่นวายอยู่ข้างๆ

หึ! โรคจิตชะมัด ขนาดคนป่วยอยู่ เขาก็ยังมีความคิดสกปรก

นางไม่ได้ฟังเลยว่าเสี่ยวซานบรรยายคุณงามความดีของเขาอย่างไร คนแบบนั้นไม่มีทางเป็นห่วงเป็นใยนางหรอก!

เนี่ยซวงอิ่มแล้วจึงบอกเสี่ยวซานให้รั้งตัวเสี่ยวเอ้อร์ที่มาส่งอาหารไว้ที่เรือนชั้นนอก นางมีเรื่องจะพูดกับเขา

ในเรือนเหลียนฟางไม่มีหนังสืออะไรที่พอจะเป็นประโยชน์ต่อการทำความเข้าใจสภาพสังคมในยุคนี้เลย เนี่ยซวงรู้สึกหนักใจอยู่บ้าง นางมาอยู่ที่นี่เป็นวันที่สี่แล้ว หากไม่ได้อาศัยไหวพริบคงมีคนสงสัยว่านางไม่ใช่เนี่ยซวงตัวจริง ยังดีที่จวนแม่ทัพรังเกียจชาติกำเนิดของนาง แต่งเข้ามาแล้วจึงต่างคนต่างอยู่

จะว่าไปเนี่ยหรานก็เป็นคนฉลาด เขารู้ว่านางจะต้องถูกคนในครอบครัวนี้รังเกียจ แต่เขาก็รู้อีกเช่นกันว่าตระกูลซ่งล้วนเป็นคนมีเกียรติ ต่อให้รังเกียจรังงอนนางแค่ไหนก็ไม่มีทางกลั่นแกล้งให้ได้รับความเจ็บช้ำน้ำใจ นอกจากบ่าวไพร่ที่คิดจะสอพลอแล้ว เนี่ยซวงจึงไม่ได้ตกระกำลำบากอะไร ไม่ต้องคอยระวังพวกเล่นไม่ซื่อ

เนี่ยซวงได้พบกับเสี่ยวเอ้อร์จากเหลาฝูเทียนตอนใกล้เที่ยง เขามีชื่อว่าต้าสือ ทำงานที่เหลานี้มาสี่ปีแล้ว พอได้พบนางอีกครั้งต้าสือก็ยิ้มแย้มพลางโค้งคำนับให้

"ฮูหยินมีอะไรให้ข้ารับใช้หรือขอรับ"

เนี่ยซวงนั่งอยู่บนศาลา เอ่ยกับเขาที่ยืนอยู่ด้านนอก

"ต้าสือ เจ้าอ่านหนังสือออกหรือไม่"

"ถึงจะรู้ตัวอักษรไม่มากแต่ก็พออ่านออกบ้างขอรับ" ต้าสือตอบ เขาเป็นคนหัวไว ทำงานอยู่เหลาฝูเทียนไม่กี่ปีก็พยายามเรียนรู้จนจำอักษรได้ จากชาวบ้านธรรมดาต้องมาคอยรับใช้บรรดาชนชั้นสูงในเมืองหลวง หากไม่ใช่มีไหวพริบดี เถ้าแก่ก็คงไล่เขาออกไปแล้ว คนที่อยากทำงานที่นี่มีน้อยเสียเมื่อไร

เนี่ยซวงให้เสี่ยวซานเอาถุงเงินไปมอบให้ต้าสือ

"ข้าอยากให้เจ้าช่วยซื้อตำราจะได้หรือไม่ ข้าไม่สะดวกจะออกจากจวน ยิ่งไม่สะดวกไหว้วานคนในนี้ หากเจ้ามีเวลาไปร้านขายตำรา ข้าอยากได้พงศาวดาร บันทึกการเดินทาง หรือเรื่องเล่าเกี่ยวกับอาณาจักรต้าเซี่ยของเรา"

ต้าสือโค้งกาย

"ไม่ยากเลยขอรับ ใกล้เหลาเทียนฝูมีร้านขายตำรา พวกบัณฑิตชอบแวะเวียนมาบ่อยๆ มีหนังสือหลายชนิดดังที่ฮูหยินน้อยว่าแน่นอนขอรับ"

เนี่ยซวงยิ้มอย่างยินดี

"เช่นนั้นหากเป็นไปได้ เจ้าช่วยดูแผนที่มาด้วยได้หรือไม่"

ต้าสือเกาศีรษะ

"แผนที่เกรงว่าจะไม่ได้ขอรับ เป็นความลับทางราชการ นอกจากใช้ทางการทหารเกรงว่าคนทั่วไปไม่อาจมีในครอบครองได้"

"เช่นนั้นก็ไม่เป็นไร ขอบใจเจ้ามาก เงินในถุงนั้นเป็นค่าตอบแทนของเจ้าทั้งหมด ซื้อหาหนังสือไปเท่าใด เจ้าค่อยมาเบิกกับข้าอีกที"

ต้าสือตาโต ละล่ำละลักกล่าว

"ฮูหยินน้อยขอรับ เงินนี่มากเกินไปแล้ว ผู้น้อยไม่บังอาจมาขอเบิกเพิ่มหรอกขอรับ"

ชั่งน้ำหนักจากถุงเงินในมือ สำหรับคนทำมาหากินอย่างเขาแล้วถือเป็นเงินก้อนใหญ่ แต่เนี่ยซวงกลับโบกมือสบายๆ

"ไม่เป็นไร เป็นค่าเหนื่อยของเจ้า ข้าย่อมตอบแทนคนที่ช่วยเหลือข้าอย่างดี นี่ก็สายมากแล้ว เจ้ากลับไปทำงานเถอะ"

เนี่ยซวงเป็นคนไม่ขี้เหนียวในการใช้คน หากได้ผลตอบแทนเป็นที่น่าพอใจ ใครจะไม่คิดทำงานให้ดีเล่า ต้าสือผู้นี้ดูเป็นคนเฉลียวฉลาดคล่องแคล่ว ในอนาคตนางอาจะได้ใช้สอยเขาอีกหลายครั้ง จะซื้อใจเขาไว้สักหน่อยย่อมเป็นการดี ต้าสือร่ำลากลับไปอย่างดีใจ วันถัดมาก็ส่งของที่นางต้องการมาครบ เนี่ยซวงจึงใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในเรือน อ่านหนังสือหนังหาที่ต้าสือซื้อมาให้

บ่ายวันเดียวกันนั้น นายหน้าก็ติดต่อมา เขาพาคนกลุ่มใหญ่มาที่หน้าจวนแม่ทัพ ล้วนเป็นหญิงสาวหน่วยก้านดีที่ต้องการเป็นสาวใช้ในเรือนฮูหยินน้อย ที่ดูหน้าตาดีก็มีหลายคน พอได้ยินว่าอยู่ในเรือนฮูหยินน้อย พวกนางก็ฝันหวานจะได้มีโอกาสได้รับใช้ท่านแม่ทัพ หากปีนขึ้นเตียงได้สำเร็จจับพลัดจับผลูได้เลื่อนขั้นเป็นอนุก็สบายไปทั้งชาติ คนเฝ้าประตูไม่กล้าเสี่ยงไล่ตะเพิดคนกลุ่มใหญ่จึงไปตามพ่อบ้านมา พอพ่อบ้านได้ยินชื่อฮูหยินน้อยก็ตกใจราวกับถูกผีหลอก

คราวก่อนที่มีข่าวลือว่าฮูหยินน้อยต้องซื้ออาหารกินเอง เขาโดนท่านแม่ทัพเรียกไปตักเตือน โชคดีที่เรื่องราวไม่ไปถึงท่านโหวและฮูหยินใหญ่ ไม่เช่นนั้นเขาคงถูกเรียกไปตำหนิอย่างหนัก

พ่อบ้านหวังรีบให้คนไปรายงานฮูหยินน้อย ถามว่าจะให้จัดการอย่างไร ฮูหยินน้อยให้เขาจัดห้องให้ที่เรือนส่วนหน้า นางจะ 'สัมภาษณ์' งาน

คนที่มารายงานไม่เข้าใจว่าสัมภาษณ์หมายถึงอะไร แต่พ่อบ้านคิดว่าคงจะหมายถึงการคัดเลือก จึงจัดให้คนเหล่านี้นั่งรออยู่นอกเรือนฟงฉิวที่ค่อนข้างห่างไกลผู้คน เสียงรบกวนจะได้ไม่ไปถึงเจ้านายคนอื่นๆ พร้อมกันนั้นเขาก็ส่งคนไปรายงานฮูหยินใหญ่ หากเกิดอะไรขึ้นจะได้มีคนรับหน้า

อันที่จริงพ่อบ้านหวังก็เป็นคนตรงไปตรงมา แต่เขาเป็นคนที่จงรักภักดีต่อเจ้านายอย่างมาก ครั้นได้ยินว่าท่านแม่ทัพสมรสอย่างไม่เต็มใจก็เป็นเดือดเป็นแค้นแทนเจ้านาย อีกทั้งเขาเคยเห็นท่านแม่ทัพมาตั้งแต่อีกฝ่ายยังเป็นเด็ก ย่อมรักใคร่เอ็นดูอยากให้เขาได้สมรสกับสตรีที่มีชาติตระกูลทัดเทียมกัน จึงอดไม่ได้ที่จะตั้งแง่กับฮูหยินน้อยผู้นี้อยู่บ้าง

นางเข้าจวนมาได้เพียงสี่วัน ก็สร้างเรื่องยุ่งๆ ให้เขาไม่รู้ตั้งเท่าไหร่

ไหนจะเรื่องข่าวลือที่เหลาเทียนฝูนั่น...

ไหนจะเรื่องกลับบ้านเดิมโดยไม่ใช้รถม้าของจวน...

ไหนจะเรื่องคัดเลือกสาวใช้โดยไม่ผ่านส่วนกลาง...

หากนางอยู่นานกว่านี้ เส้นผมของเขาคงขาวโพลนทั้งศีรษะแน่