วรางคณาใช้เวลาไม่นานก็ขับรถถึงบ้านอย่างปลอดภัย คิดมาตลอดทาง อยากนอนตักแม่จังเลย
“ว่าน นั่นรถใคร ออกไปดูหน่อยลูก ทำไมเหมือนรถหนูวอย”
“จริงครับแม่ พี่วอยจริงๆด้วย “วรวิทย์หันมาบอกแม่ สายตามีแววกังวล
“ไปเปิดประตูให้พี่เขาลูก เดี๋ยวค่อยมาคุยกัน” นางวีรวรรณ เริ่มมองเห็นปัญหาแล้วเช่นกัน วรางคณานิสัยไม่เหมือนใคร
“พี่วอย มายังไงครับนี่ “
“ก็มาแบบที่เห็นนี่แหละ คิดถึงจังเลยว่าน “วรางคณาเข้าโอบกอดน้องชาย เธอรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
“กลับมาถึงบ้านปลอดภัยก็ดีแล้วพี่ ไปหาแม่กันเถอะ”
“สวัสดีค่ะแม่ คิดถึงจังเลยค่ะ” วรางคณา เข้าไปกอดนางวีรวรรณ
“วอยคิดถึงแม่กับน้องจังเลย ”
“สบายดีนะลูก แม่ดีใจนะที่วอยเลือกที่จะกลับบ้าน”
“วอยต้องกลับบ้านมาหาแม่กับน้องอยู่แล้วค่ะ”
“วอยเจอกับคุณธันวาแล้วใช่ไหมลูก ลูกกลับมากะทันหันแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องปกติแน่ มีเรื่องอะไรกันเล่าให้แม่ฟังหน่อยได้ไหม”
วรางคณาเล่าเรื่องราว
