ตอนที่ 1 มีผัวเหมือนมีกรรม
678 Words
บ้านหลังใหญ่สีขาวหน้าบ้านเต็มไปด้วยดอกไม้หลากหลายสีสันมีชายชราร่างสูงใหญ่กำลังมองหาภรรยาคู่ชีวิต ปรมะตะโกนเรียกภรรยาของตนซ้ำ ๆ เมื่อไม่เห็นเธอมานั่งดื่มกาแฟด้วยกัน
“โมนาอยู่ไหน!” เสียงชายชราดังต่อเนื่องพร้อมกับเดินเข้าห้องครัว อารมณ์คนแก่เริ่มหงุดหงิดเตรียมกดโทรศัพท์หาภรรยา
ร่างเล็กผิวขาวเดินหอบออกมาจากห้องน้ำ เธอนั่งลงบนโซฟาสีขาวที่ประจำเอามือทาบหน้าอก สามีขี้โมโหนั่งลงข้าง ๆ พร้อมกับสำรวจดูรอบตัวภรรยาและหน้าซีดเซียว
“เรียกฉันทำไมแต่เช้า เรียกตั้งแต่หนุ่มยันแก่”
นอนด้วยกันจนสว่าง ลืมตามาก็เรียกหาอยู่ได้ โมนาเอนหลังพิงโซฟาอย่างรู้สึกอ่อนล้า
วันนี้รู้สึกเหนื่อยกว่าทุกครั้ง เรี่ยวแรงที่มีก็หดหายจนไม่อยากเถียงกับปรมะ
“คุณก็ขี้บ่นตั้งแต่ยังสาวจนแก่ ผมเห็นกระเป๋าคุณนะโมนา หยุดคิดได้เลย” ตาแก่ปรมะเอ็ดจากนั้นเดิมไปหยิบกระเป๋าที่ภรรยาซ่อนไว้มาวางตรงหน้า
“อะไร” เสียงสั่นแผ่วลง
“อายุปูนนี้แล้วยังคิดหนีผัวอีกเหรอ คุณเดินไปถึงหน้าปากซอยก็เป็นลมอีก” ชายชรากล่าวขณะเปิดดูของด้านในแล้วพบว่าคือเสื้อผ้าสองสามชุดเท่านั้น
“มันเพราะใครกันล่ะ!” เธออยากไปเยี่ยมญาติพี่น้องบ้างปรมะก็ห้าม เขาขังเธอไว้ในบ้านไม่ให้ไปไหนเพราะกลัวเธอหนี
เหอะ ถ้าหนีได้จะมานั่งหนังเหี่ยวข้าง ๆ เขาหรือไง เปลี่ยนหน้าศัลยกรรม เปลี่ยนชื่อนามสกุล ปรมะก็ตามลากเธอกลับมาทรมานจนได้
“ผมไม่เห็นเคยคิดหนีจากคุณเลย” ปรมะประคองร่างภรรยาให้เอนมาหนุนตัก เขาเห็นเธอทำหน้าเหมือนอยากหลับ
“คุณมีแต่ได้กับได้ อีพวกเมียน้อยคุณมีรอบรั้วจะต้องเดือดร้อนอะไร แค่ก” เสียงตวาดแว้ดดังได้ไม่นานก็หยุดไอแค่ก ๆ หายใจติดขัดเมื่อนึกถึงบรรดาผู้หญิงของปรมะ
ตั้งแต่ก่อนแต่งงานกระทั่งแก่มีคนแวะเวียนมายุ่งกับเขาตลอด ผู้ชายโรคจิตชอบขังเมียไว้ในบ้านมันมีดีอะไรนักหนา
“โมนาหยุดบ่น” มือใหญ่ลูบผมสีดำขลับที่เจ้าตัวขยันย้อม
“ไม่! มีผัวเหมือนมีกรรม ความสาวของฉันต้องมายกให้คนอย่างคุณมันน่าเสียดายแค่ไหน แฮ่ก คุณมันโรคจิต แค่ก แค่ก”
เสียงบ่นเริ่มติดขัด โมนารู้สึกแน่นหน้าอกพูดต่อไม่ไหว เธอเหนื่อยมากเหลือเกินวันนี้
“พรุ่งนี้ค่อยบ่น นอนพักก่อน” เขาลูบผมจากนั้นวางมือบนไหล่ภรรยา โมนาเหนื่อยหอบบ่อยครั้งเวลาโมโหหรือขัดใจ
เขาไม่อยากเถียงหรอกแต่อดไม่ได้สักที โมนาชอบทำให้เขาหงุดหงิด
“คราวนี้…ฉัน…หนี…คุณ…ได้…แน่…ไอ้ผัว…สำ…ส่อน”
เสียงขาดห้วงดังอีกครั้งก่อนจะปิดเปลือกตาลงอย่างอ่อนล้า
“โมนาอย่ามาหนีกันง่าย ๆ แบบนี้นะ! ถ้าผมเจอคุณชาติหน้าละก็อย่าฝันจะได้ก้าวขาลงจากเตียง”
ชายชราดึงตัวภรรยาขึ้นมากอดพร้อมกับข่มขู่ด้วยน้ำตา แววตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดไม่พอใจ
“ยัยแก่หนังเหี่ยว เธอจะหนีไปอ่อยเทวดาสินะ อย่าฝันเลยเพราะฉันไม่ทำบุญให้เธอ รีบตื่นมาเดี๋ยวเลย!” ปรมะยังคงข่มขู่ภรรยาอย่างต่อเนื่อง
แรงจะเดินยังไม่มีตาแก่ปรมะยังกล้าเอาเรื่องนี้มาข่มขู่เธอ โรคจิตไม่เลิกรา
เหอะ ใครสนกัน น้ำตาจระเข้! ปรมะมีเมียน้อยไม่รู้เท่าไหร่จะมาเสียใจอะไรกับการจากไปของเธอ วิญญาณคนสวยอย่างเธอขอลาดีกว่า
ลาก่อนผัวโรคจิต…
ชาติหน้าฉันจะหาผัวใหม่ เอาที่นิสัยดี ไม่มีเมียน้อย รักหลงฉันคนเดียว…
ส่วนผัวคนนี้อย่าเจอกันอีกเลย หมดเวรหมดกรรมกันสักที!
- Writer
