“ไม่ไหวก็ร้องออกมา”
“กรณ์!! กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” มือบางยกขึ้นเช็ดน้ำตาของตัวเอง เธอเรียกชื่อเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงดีใจพร้อมกับโผล่เข้ากอดกรณ์อย่างลืมตัว
“กลับมาเมื่อวาน ไม่คิดว่าจะเจอพราวที่นี่” มือหนาลูบหลังพราวฟ้าเพื่อปลอบประโลมเธอ ตาคมแฝงไปด้วยความเจ็บปวดเมื่อเห็นน้ำตาของผู้หญิงตรงหน้า
“ทำไมไม่บอกพราว พราวจะได้ไปรับ”
“กรณ์กลับมาหาคุณพ่อแค่อาทิตย์เดียวเอง ว่าแต่พราวมาทำอะไรที่นี่”
“มาร่วมงานไง”
“กับผู้ชายคนเมื่อกี้”
“อ๋อ พี่คิน สามีพราวเอง” กึก!!คำตอบของพราวฟ้าเหมือนมีดกรีดลงกลางหัวใจของเขา ลำคอหนาเหมือนมีก้อนบางอย่างจุกอยู่จนแทบพูดอะไรไม่ออก เขาไม่เคยรู้เลยว่าพราวฟ้าแต่งงานแล้ว
“พราวแต่งงานตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมกรณ์ไม่เห็นรู้เรื่อง”
“เกือบสองเดือนได้”
“ทำไม? พราวไม่บอกกรณ์เลย” เสียงทุ้มเบาวิว ถามกลับพราวฟ้าออกไป ใบหน้าเรียบเฉยของกรณ์ยากจะคาดเดาความรู้สึกของเขาในตอนนี้ ภาย
