เผลอใจรักเมียตีทะเบียน

อดทนหน่อยนะ!!

“กรี๊ด!!” เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของพราวฟ้า เมื่อถูกกระแทกด้วยความเป็นชายของอคิน เลือดสีแดงไหลย้อนออกมาแปดเปื้อนความเป็นชายของเขาแสดงให้เห็นว่าพราวฟ้ายังคงบริสุทธิ์

เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กใต้ร่างบริสุทธิ์อคินก็ดึงเครื่องป้องกันออกทันที เขากระแทกเข้าออกความเป็นชายกับร่องรักของเธออย่างป่าเถื่อน ไม่ฟังไม่แต่เสียงอ้อนวอนของคนตัวเล็ก

พราวฟ้านอนน้ำตาไหลลงข้างแก้ม เธอกัดฟันข่มความเจ็บเอาไว้เพราะรู้ว่ายังไงอคินก็คงไม่เห็นใจ มือบางกำผ้าปูเพื่อระบายความเจ็บและความจุเอาไว้ เธอเหมือนเครื่องบำบัดความใคร่ของเขาโดยไม่ได้รับความเห็นใจจากอคินแม้แต่น้อย

เสียงครางของอคินดังเล็ดลอดออกมาเป็นระยะ เขากระหน่ำกระแทกเอวสอบเข้าออกดุดัน เลือดสีเข้มไหลแปดเปื้อนกระเซ็นเต็มหน้าขาของอคิน ใบหน้าหล่อโน้มมากัดพร้อมกับดูดดึงยอดประทุมที่ล้อตาล่อใจของเขา

“เจ็บ พราวเจ็บ พอสักทีเถอะ”

“เธอมีสิทธิ์บ่นเหรอ” อคินกัดฟันข่มอารมณ์ของตัวเองตอบพราวฟ้า ทั้งที่เอวสอบยังคงกระแทกช่วงล่างของเธอแทบฉีก

ความเจ็บแล่นเข้ามาปะทะร่างบางจนแทบทันไม่ไหว เขาไม่ปรานีเธอเลยแม้แต่น้อย พราวฟ้ายังคงกัดฟันให้อคินกระแทกเพื่อระบายอารมณ์อยู่แบบนั้นจนสติสุดท้ายของเธอวูบดับไป

“เชี้ยเอ้ย!!อ่อนแอฉิบ” เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กหมดสติลงต่อหน้า มือหนายกมือขึ้นวัดลมหายใจของพราวฟ้าก่อนที่เขาจะหายใจด้วยความโล่งอกที่เธอแค่หมดสติ

เอวสอบยังคงทำงานอยู่แบบนั้น เขาไม่ได้เห็นใจพราวฟ้าหรือหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนของตัวเองลง อคินยังคงกระแทกร่างบางเหมือนเครื่องบำบัดความใคร่อยู่แบบนั้นจนสำเร็จไปหลายต่อหลายครั้ง

เขายอมรับเลยว่าร่างกายของพราวฟ้าถูกใจเขายิ่งนัก เพราะปกติเขาไม่เคยเอาใครเกินสองรอบเลยด้วยซ้ำแต่กับเธอคนนี้ เขาแทบนับครั้งไม่ถ้วนในขณะที่เธอหมดสติลง น้ำขาวขุ่นถูกฉีดเข้าร่องรักของพราวฟ้าทุกหยด

“อ่าส์!!”

แสงแดดอ่อน ๆ สาดเข้ามาภายในห้องพักโรงแรมหรูที่ยังไม่ได้ปิดม่านตั้งแต่เมื่อคืน ร่างบางเริ่มรู้สึกตัวตื่นด้วยร่างกายอันหนักอึ้ง

ดวงตากลมโตค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาโฟกัสสิ่งรอบข้าง พราวฟ้าหลุบตาลงมองร่างกายอันเปลือยเปล่าของตัวเองที่ถูกผ้าห่มคลุมเอาไว้อยู่

เธอค่อย ๆ หันหน้าไปมองด้านหลังของตัวเอง กลับพบว่าเป็นอคินที่นอนหันหลังให้กับเธออยู่ในสภาพเปลือยเปล่าเช่นกัน เมื่อเห็นว่าอคินกำลังหลับสนิทพราวฟ้าจึงค่อย ๆ ขยับตัวลงจากเตียงเบา ๆ เพื่อไม่ให้รบกวนการนอนของอคิน

เสียงลมหายใจพ่นออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเธอใช้เท้าแตะลงบนพื้นโดยที่อคินไม่รู้สึกตัวตื่น ร่างบางกำลังจะก้าวเข้าไปในห้องน้ำด้วยร่างกายเปลือยเปล่าเป็นอันต้องชะงักและล้มลงกับพื้น

“โอ๊ย!!” อาการเจ็บที่หว่างขาของตัวเองระบมไปหมด เสียงร้องของพราวฟ้า ทำให้อคินที่นอนหลับอยู่บนเตียงรู้สึกตัวตื่น

เขาลืมตาขึ้นหันหน้ามามองคนตัวเล็กที่ล้มลงกับพื้นด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่าแต่ก็ไม่ได้ลุกลงจากเตียงไปช่วยเธอแต่อย่างใด

“สำออย”

“พี่คิน”

“หึ!!จะออยฉันแต่เช้า ว่างั้น?” คิ้วซ้ายเลิกขึ้นเป็นเชิงถามคนตัวเล็ก ใบหน้าคมแสดงสีหน้าสมเพชเธออย่างชัดเจน

เขาจ้องมองคนตัวเล็กที่กำลังกัดฟันพยุงตัวเองให้ลุกจากพื้นเพื่อเดินไปเข้าห้องน้ำอย่างทุลักทุเล ก่อนจะโน้มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้งโดยไม่สนใจเธอเลยสักนิด

พราวฟ้าหอบร่างอันบอบช้ำของตัวเองเดินเข้าห้องน้ำได้สำเร็จ เธอสำรวจร่างกายของตัวเองที่มีรอยแดงเป็นจ้ำเหมือนคนถูกรุมโทรมไม่ผิด แววตาหมองหม่นของพราวฟ้าจ้องมองดูใบหน้าของตัวเองผ่านกระจกบานใส

หยดน้ำตาที่เอ่อล้นค่อย ๆ ไหลลงมาอาบแก้มขาวเนียน คำดูถูกต่าง ๆ นานาที่อคินพูดสาดใส่เธอ ทำให้หัวใจดวงน้อยเจ็บเหมือนถูกบีบรัดแต่เธอยังมีความเชื่อว่าสักวันเขาคงเห็นใจเธอบ้าง

พราวฟ้าแต่งงานกับอคินเพราะครอบครัวเห็นชอบซึ่งครอบครัวของพราวฟ้าและอคินรู้จักและสนิทกันมานานตั้งแต่เธอและเขายังเป็นเด็ก เธอมักจะได้มาเล่นที่บ้านของอคินบ่อย ๆ และเคยพบเจอเขามาก่อน

อคินคนที่เธอรู้จักเป็นผู้ชายที่อบอุ่นและแสนดีคนหนึ่งก็ว่าได้ เขาอ่อนโยนกับเธอเสมอแต่เมื่อเวลาผ่านไปต่างคนต่างแยกย้ายกันไปเติบโตพอเธอและเขากลับมาเจอกันอีกครั้งทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

อคินที่เธอรู้จักตอนนี้ช่างต่างกันราวฟ้าเหว เขาพูดจาดูถูกเธอตั้งแต่รู้ว่าต้องแต่งงานกัน พราวฟ้าถูกเรียกตัวจากต่างประเทศให้กับมาแต่งงานกับอคิน เพราะสถานการณ์ทางธุรกิจของครอบครัวเธอที่มีแม่เป็นผู้บริหารลุ่ม ๆ ดอน ๆ ตั้งแต่พ่อของเธอเสียไป

ทำให้คุณแม่ของเธอและครอบครัวของอคินตัดสินใจให้เธอและเขาแต่งงานกัน ตั้งแต่เธอกลับมาจากต่างประเทศ และในระหว่างที่จัดเตรียมงานแต่งเธอก็มักจะถูกคำพูดเฉียดเฉือนของอคินเสมอ

“อดทนเอาไว้นะพราว” พราวฟ้าบอกกับตัวเองผ่านกระจก แขนบางยกขึ้นโอบกอดตัวเอง เพื่อเป็นกำลังใจให้กับตัวเองในวันที่ต้องเจอคำพูดของคนที่เธอแอบรัก

ใช่!!เธอแอบรักอคินตั้งแต่อยู่มัธยมอคินและเธออายุห่างกันห้าปี ซึ่งแน่นอนว่าอคินคือรุ่นพี่ที่ฮอตในหมู่สาว ๆ เพราะความน่าตาดีของเขา พราวฟ้าแอบปลื้มอคินอยู่ห่าง ๆ ถึงว่าครอบครัวของเธอและเขาจะสนิทกันก็ตาม

เมื่อพราวฟ้าอาบน้ำชำระร่างกายเรียบร้อย เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะบิดลูกบิดประตูเดินออกจากห้องน้ำ

“ไปหายาคุมมากินซะ!!ฉันต้องการปล่อยในทุกครั้งแต่ฉันไม่ต้องการมีลูกกับผู้หญิงอย่างเธอ”

“ค่ะ” พราวฟ้าตอบเสียงเบากลับไป อคินเดินผ่านหน้าของเธอไปเพื่อเข้าไปในห้องน้ำชำระร่างกายตัวเองหลังจากออกคำสั่งกับหญิงสาวเสร็จ

คำพูดของอคิตทำให้พราวฟ้าจุกที่ลำคอ เธอก็อยากจะถามกลับไปเช่นกันว่าผู้หญิงอย่างเธอที่เขาว่าเป็นยังไง? เธอทำอะไรผิดงั้นเหรอ? คำถามมากมายหลั่งไหลเข้ามาในหัว ร่างบางยืนนิ่งอยู่กับที่ครุ่นคิดว่าตัวเองน่ารังเกียจตรงไหน

“พี่คงเกลียดพราวมากสินะ” ใบหน้าสวยหันไปทางประตูห้องน้ำที่ชายหนุ่มอยู่ด้านใน เสียงพึมพำกับตัวเองก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความหนักใจที่ต้องอยู่ใช้ชีวิตร่วมกับเขา