เด็กท่านอธิการ

บทที่2

ลูกชุบสลัดความคิดในวันวานทิ้งไป แม้เวลาจะผ่านมาหลายเดือนแล้วก็ตาม ที่หญิงสาวก้าวเข้ามาเป็นเด็กของปรมะ แต่เมื่ออยู่ลำพังเพียงคนเดียว หญิงสาวก็อดที่จะคิดถึงต้นเหตุของเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ได้

อีกทั้งเมื่อมีความสัมพันธ์ทางร่างกายนานวันเข้า ลูกชุบก็ขอยอมรับอย่างไม่อาย ว่ามีความรู้สึกอย่างอื่นแทรกซึมเข้ามา มากกว่าความสุขทางร่างกาย

แต่หญิงสาวก็ต้องเก็บความรู้สึกนั้นให้ลึกสุดใจ ไม่อยากให้ตัวเองเผลอใจถลำลึกลงไปมากกว่านี้

แค่เพลิงพิศวาส ที่ปรมะโหมกระหน่ำเข้าใส่เธอทุกครั้งที่ร่วมรักกัน ก็ทำให้เธอศิโรราบแก่เขาทุกครั้งไป เรียกร้องครางกระเส่าต้องการเขาอย่างหน้าไม่อาย

เรียกว่าหลงลีลารสสวาทของชายหนุ่มก็ว่าได้ ยอมทำทุกอย่างที่เขาต้องการ ตอบสนองบทรักเขาทุกท่วงท่า ไม่ว่าชายหนุ่มต้องการเธอเวลาใด เธอก็ยินยอมเป็นที่ระบายความใคร่ให้แก่เขาโดยไม่อิดออด สมกับสถานะที่ชายหนุ่มขีดเส้นไว้ให้เธออย่างชัดเจน ว่าเธอเป็นได้แค่...

คุณคือเด็กของผม แค่เด็กที่ผมเลี้ยงไว้เท่านั้น

เสียงโทรศัพท์มือถือดังฝ่าความเงียบภายในห้องพัก พาให้คนที่บอกตัวเองว่าให้เลิกคิดฟุ้งซ่านสะดุ้งตกใจ เมื่อเห็นชื่อที่โทรเข้ามา หัวใจของลูกชุบก็เต้นตึกๆ อยู่ด้านใน

“สวัสดีค่ะ” เสียงหวานขานรับคนในสาย

(อีกหนึ่งชั่วโมงฉันจะเข้าไปหานะ)

“ค่ะ” สิ้นเสียงตอบรับ ปลายสายก็ไม่รีรอที่จะตัดสายการสนทนา

ลูกชุบเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้อง เป็นเวลาสิบเจ็ดนาฬิกายี่สิบนาที จึงรีบขยับตัวออกจากเตียงนอน เพื่อเข้าห้องน้ำชำระร่างกาย ทว่าเสียงโทรศัพท์ก็เรียกให้หญิงสาวชะงักเท้า เดินกลับมายังเตียงอีกรอบ

เมื่อเห็นชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ ใบหน้าก็ประดับด้วยรอยยิ้มดีใจ รีบกดรับสายกรอกเสียงสดใสลงไป

“สวัสดีจ้ะแม่”

(จ้าลูก หนูเป็นไงบ้างลูกชุบ สบายดีไหม) ลูกชุบพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม กับประโยคและน้ำเสียงที่เจือความห่วงใยของมารดา

“สบายดีจ้ะ แล้วแม่กับน้องล่ะเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม”

(ก็ตามประสาคนแก่นั่นแหละ ส่วนน้องเราก็สบายดี... พี่ลูกชุบ อาทิตย์หน้าหนูต้องทำกิจกรรมที่โรงเรียนมีค่าใช้จ่าย หนูขอเงินพี่หน่อยได้ไหมคะ...ขนมผิงไปขอพี่เขาได้ยังไง เดี๋ยวแม่หาให้) เสียงของมารดาและน้องสาวแทรกเข้ามาให้ลูกชุบได้ยิน ใบหน้าที่ยิ้มในคราแรกค่อยๆ เลือนหายไป

(แล้วแม่จะไปหามาจากไหน ข้าวก็ยังไม่ได้เกี่ยว ฝนก็ตกลงมาเรื่อยๆ เกี่ยวแล้วไม่รู้จะพอค่ารถเกี่ยวไหม ข้าวโพดก็ตายแหล่ไม่ตายแหล่... แล้วเอ็งจะพูดทำไม แม่หาได้แล้วกันน่า)

“ไม่เป็นไรหรอกแม่ เดี๋ยวหนูส่งไปให้ หนูพอมีเงินเก็บจากการทำงานเสริมอยู่บ้าง...ขนมผิง เดี๋ยวพี่โอนไปให้นะ ตั้งใจเรียนนะรู้ไหมอย่าเกเร แล้วก็ช่วยแม่ทำงานด้วย มีอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดเวลา เข้าใจไหม”

(จ้าพี่ลูกชุบ... แค่นี้นะลูก)

“ค่ะแม่ สวัสดีค่ะ”

เมื่อสายตัดไป คนที่บอกว่าตัวเองมีเงินเก็บอยู่บ้าง ก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างหนักใจ

เธอจะเอาเงินที่ไหนมาเก็บ จริงอยู่ที่เธอบอกว่ามีเงินจากงานเสริม และงานเสริมที่ว่าคือการเป็นเด็กปรมะ

ลูกชุบกดเข้าแอพธนาคารดูยอดเงินคงเหลือ ยังดีที่พอมีเงินเหลืออยู่บ้างจากวันนั้น ที่เธอขอจากปรมะมาสองแสน

แต่ก็ใช่ว่าจะเหลือเยอะมากมายเสียเมื่อไหร่ เพราะค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดน้องสาว ก็เกินหนึ่งแสนมามากพอสมควร

หรือว่าเธอจะลองออดอ้อนขอร้องปรมะ ให้เขาหางานให้เธอทำดี เพราะช่วงเย็นหลังเลิกเรียน เธอก็มีเวลาว่างมากพอสมควร

“เอาวะลูกชุบ ลองดูเผื่อเขาจะเห็นด้วยและหางานให้ทำ”