เด็กท่านอธิการ

บทที่1

ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาด เมื่อความจำเป็นบางอย่าง ทำให้ลูกชุบต้องตกที่นั่งลำบาก โดยไม่สามารถหาทางออกให้ปัญหานี้ได้ อีกอย่างปัญหาที่ว่า ก็มาจากหญิงสาวด้วยเช่นกัน ที่ดันไปเห็นของดีท่านอธิการบดีเข้าเต็มสองตา

“คุณเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ใช่ไหม” น้ำเสียงราบเรียบ ทว่ากลับชวนให้หายใจหายคอไม่ทั่วท้องอย่างไรก็ไม่ทราบ เอ่ยถามนักศึกษาสาว ที่ยืนก้มหน้าอยู่หน้าโต๊ะทำงานภายในห้อง

สายตาคมลอบสังเกตหญิงสาวเงียบๆ แม้ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สวยสะดุดตา จนต้องมองเหลียวหลัง ทว่าปรมะกลับรู้สึกว่า เธอมีอะไรบางอย่างที่น่าสนใจ ชวนให้เสืออย่างเขาได้กลิ่นสาวที่โชยออกมา

ส่วนคนถูกถามได้แต่พยักหน้ารับ พร้อมกับภาพชวนหวาดเสียวที่เธอเห็นก่อนหน้าก็ลอยเข้ามา ภาพความเร่าร้อนของท่าอธิการบดี กับผู้หญิงที่เริงสวาทกันภายในห้องนี้

ภาพแก่นกายยาวใหญ่ ที่ขยับเข้าออกในร่างกายของผู้หญิงคนนั้น ใบหน้าที่บิดเบี้ยว ริมฝีปากอิ่มที่พยายามกลั้นเสียงคราง ทำให้ลูกชุบยืนตัวแข็งทื่อก้าวขาไม่ออก จนท่านอธิการบดีหันมาเห็นเข้า

“หนู หนูขอโทษค่ะ” มือบางยกขึ้นไหว้ ไม่กล้าสบสายตาคมของชายหนุ่มด้วยซ้ำ ที่ทำตัวเสียมารยาทแอบดูคนทั้งคู่ แต่จะโทษเธอเพียงฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ ในเมื่อทั้งคู่ไม่ล็อกประตูห้องให้เรียบร้อย

“คำขอโทษของคุณ มันช่วยอะไรได้อย่างนั้นเหรอ ในเมื่อคุณเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น”

“หนูสัญญาว่าหนูจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร”

“เดี๋ยวนี้เขายังสัญญากันอยู่อีกเหรอ คิดว่ามันจะใช้ได้ผลไหม” คนเจ้าเล่ห์เอ่ยถาม ยิ่งเห็นท่าทางประหม่าแกมดื้อรั้นฉายออกมาทางแววตา ปรมะยิ่งอยากต้อนลูกกวางน้อยให้จนมุมเสียจริง

“แล้วท่านอธิการจะให้หนูทำยังไงคะ อีกอย่างจะโทษว่าเป็นความผิดหนูฝ่ายเดียวก็คงไม่ได้ ในเมื่อท่านเองที่ปิดประตูห้องไม่ดี” ปรมะยกยิ้มชอบใจ นิ้วเรียวเคาะลงบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่อย่างใช้ความคิด ก่อนมุมปากจะยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ลุกจากเก้าอี้ทำงาน เดินมาหยุดยืนอยู่ด้านหน้าลูกชุบ

“คุณคือนักเรียนทุนใช่ไหม” ลูกชุบเงยหน้าขึ้นสบสายตาคมอย่างสงสัย ทว่าเมื่อเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของท่านอธิการ ความไม่พอใจก็ฉายแววออกมาชั่วครู่

“ใช่ค่ะ”

“เอาอย่างนี้ เพื่อความมั่นใจ ว่าคุณจะไม่เอาเรื่องผมไปพูด ให้ผมเสื่อมเสียที่ไหน ระหว่างที่คุณยังเรียนอยู่ที่นี่ คุณต้องมาเป็น...” ปรมะเว้นวรรคไปเสียเล็กน้อย ลอบมองอาการของคนตรงหน้า นิ้วแกร่งเชยคางมนขึ้นให้สบตากัน

“คุณต้องมาเป็นเด็กของผม ซึ่งแน่นอนว่าผมมีข้อเสนอให้ คุณจะได้เรียนฟรีจนจบ และผมก็จะเลี้ยงดูให้เงินคุณทุกเดือน”

ลูกชุบหน้าร้อนฉ่า กับวาจาดูแคลนเห็นแก่ได้ของท่านอธิการบดีหนุ่ม มือบางยกขึ้นจะตวัดลงบนแก้มสาก ทว่าปรมะกลับคว้ามือเล็กเอาไว้ได้ทัน

“นี่คุณ!! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ”

“คิดดีๆ ก่อนจะทำร้ายผม เด็กทุนอย่างคุณอาจจะต้องลำบาก”

“ท่าอธิการ!!” เสียงเล็กร้องอย่างเจ็บใจ

เธออยากเรียนหนังสือ ที่เธอตั้งใจสอบชิงทุนมาเรียนที่นี่ก็เพื่ออนาคตที่ดีของตัวเอง ลำพังครอบครัวที่ต่างจังหวัด คงไม่สามารถส่งเสียให้เรียนมหาวิทยาลัยเอกชน ที่ค่าเทอมแพงขนาดนี้ได้ แต่ท่านอธิการเจ้าเล่ห์คนนี้ กำลังใช้วิธีสกปรกหลอกล้อเธอให้จนมุม

“ผมให้เวลาคุณคิดสามวัน คิดได้ก็ติดต่อมา” ปรมะวางนามบัตรตัวเองลงในมือของนักศึกษาสาว เดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเองตามเดิม จะว่าเขาหื่นกามกับนักศึกษาตัวเองก็ได้ แต่จะให้ทำอย่างไร ในเมื่อเขาถูกใจเธอเข้าให้แล้ว

“เชิญครับ ผมจะทำงาน” ลูกชุบมองนามบัตร สลับกับใบหน้าของคนเจ้าเล่ห์อย่างเจ็บใจ สุดท้ายก็สะบัดใบหน้าเดินออกจากห้องทำงานไป

เมื่อก้าวขาออกมาจากหน้าทำงานปรมะ โทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าผ้า ก็ส่งเสียงร้องขึ้นมา

“ค่ะแม่...อะ อะไรนะคะ แล้วน้องเป็นอะไรมากไหมคะ ต้องผ่าตัดเลยเหรอคะ แสนหนึ่งเลยเหรอ...ค่ะ ...ค่ะ” ลูกชุบยืนมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไป

แสนหนึ่ง เธอจะไปหาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากที่ไหน

ลูกชุบเหลือบสายตามองนามบัตรในมือตัวเองอย่างชั่งใจ สุดท้ายก็เลือกที่จะผลักประตูห้องทำงาน ที่ตัวเองเพิ่งเดินออกมาเข้าไปอีกครั้ง

“ท่านอธิการคะ หนูมีเรื่องจะเสนอค่ะ หนูยอมเป็นเด็กของท่าน แต่หนูขอเงินก้อนแรกสองแสนได้ไหมคะ”

“แอดไลน์ผมที่อยู่ในนามบัตร ผมจะส่งโลเคชั่นให้ ทุ่มหนึ่งไปหาผมที่นั่น”

และนี่คือจุดเริ่มต้นของลูกชุบกับปรมะ ในขณะที่อยู่ในที่สาธารณะ ทั้งคู่คือนักศึกษาและท่านอธิการบดี หากนอกเหนือเวลางานเมื่อใด ปรมะคือเจ้าของร่างกายของเธอ