คนตัวสูงกว่าสองเมตรเป็นฝ่ายผลักบานประตูห้องเปิดกว้าง ตัวเขาก้าวเข้ามาด้านในก่อน พร้อมจัดการกดเปิดสวิตช์ไฟจนทั่วทั้งห้องสว่างวาบ พอหันกลับมามองด้านหลัง หัวคิ้วเข้มๆมีอันต้องขมวดเข้าหากัน คนที่เดินตามหลังมายังไม่ยักจะเดินตามเขาเข้ามาสักที
หนุ่มเจ้าของห้องจำต้องเดินย้อนกลับมาตรงปากประตูห้อง ชะโงกหน้าออกไปมองคนที่เอาแต่ยืนบิดห่างออกไปสักเมตรกว่า
“เข้ามาสิเด่น...”
“จะดีเหรอ นี่มันดึกแล้วนะ”
ถามออกไปด้วยความรู้สึกลังเล หอพักนี้ถึงได้ขึ้นชื่อว่ามีความเป็นส่วนตัวสูง ทว่าส่วนใหญ่ผู้เช่าที่เช่าห้องที่นี่ ล้วนแล้วแต่เป็นนิสิตนักศึกษาด้วยกันทั้งนั้น ถ้าบังเอิญมีใครสักคนออกมาเห็นเธอเดินเข้าห้องกรกนกดึกดื่นขนาดนี้ จากเรื่องคาราคาซังเดิมมันมิกลายเป็นเรื่องบานปลายใหญ่โตไม่จบไม่สิ้นหรือไง
คำแก้ตัวหนักแน่นตลอดเวลาสองปีคงได้กลายเป็นหมัน ความน่าเชื่อถือคงลดลงกว่าครึ่ง...
เจ้าของห้องถอนหายใจ สีหน้า
