ตอนเที่ยงหลังจากงามเด่นกลับมาจากส่งงานให้พี่ชาย เธอตรงดิ่งกลับเข้ารั้วมหาวิทยาลัยทันที เพราะยังมีคาบเรียนในช่วงบ่ายโมง เหลือเวลาอีกไม่เท่าไหร่ เลยไม่อยากเสียเวลาวกกลับเข้าหอพัก...
อากาศตอนเที่ยงทั้งร้อนทั้งอวบอ่าว บวกกับอาการเหน็ดเหนื่อยกับต้องเบียดเสียดยัดเยียดตัวเองอยู่ในรถเมล์ราวชั่วโมงกว่า งามเด่นจึงมองหาที่นั่งสำหรับพักขา ยกแก้วน้ำในมือขึ้นดูดจนได้ยินแต่เสียงของน้ำแข็ง
“ปวดขาชะมัดยาดเลย” ตอนบ่นมือยกขึ้นทุบท่อนขา เพราะตอนเดินมันรู้สึกเคล็ดขัดยอกแปลกๆ แถมยังรู้สึกแสบๆตรงแถวน้องน้อยยามมันเสียดสีเข้าหากับเนื้อผ้าชั้นในอีกด้วย
แล้วยิ่งอาการหนักไปกว่านั้น ตอนนี้เหมือนเธอกำลังรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวราวกับจะเป็นไข้ขึ้นมาเสียให้ได้...
งามเด่นถอนหายใจหนัก โบกมือให้ลมพัดเข้าใบหน้าซีดเผือด ค่อยๆทบทวนในสิ่งที่เกิดขึ้นและจบลงไปเมื่อช่วงเช้ามืดนี้หยกๆด้วยความคิดฟุ้งซ่าน...
หลังจากรู้สึกตัวพร้
