แพศยา ที่ 9
คนใจสกปรกคู่ควรกับของสกปรก
เสแสร้งจอมปลอม
“ท่านพี่ฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ ข้าเป็นห่วงท่านแทบแย่จนกินอะไรไม่ลง วิตกกังวลจนแทบนั่งไม่ติด ระหว่างที่ท่านสลบไม่ได้สติข้ามาคอยเฝ้าท่านถามไถ่อาการอยู่ตลอดเวลา ได้เห็นท่านดีขึ้นมากถึงเพียงนี้ข้ากับท่านแม่ก็เบาใจ”
ทันทีที่ก้าวข้ามธรณีประตูผ่านพ้น นางก็แทบจะถลาเข้าหาหวางเซียวเหยาทันที พลางปั้นหน้าบีบน้ำตาจนหยาดน้ำจอมปลอมอาบใบหน้าเป็นสาย
นับถือจริงๆ
หวางเซียวเหยาแอบกระตุกยิ้มที่มุมปาก รู้สึกนับถือในความตอแหลเสแสร้งราวกับกำลังโลดแล่นมหรสพอยู่บนเวทีของอีกฝ่ายเหลือกำลัง ต้องยอมรับว่า ‘พิษชักจูงจิตใจ’ ได้ผลดีอย่างน่าสะพรึงกลัว เพราะถ้าหากว่านางไม่ถูกพิษละก็ คงไม่มีทางเชื่อท่าทางดัดจริตของน้องสาวต่างมารดาผู้ชั่วช้าอย่างแน่นอน
กระนั้นนางกลับส่งยิ้มช้าๆ ราวกับเหนื่อยอ่อนอย่างคนป่วยไข้ เมื่อจือเหมยทรุดกายลงนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง เซียวเหยาก็คว้าม
