แพศยา ที่ 11
น้ำตาของบิดา
ลูกขอโทษเจ้าค่ะ
“อะ...อะไรนะ!”
ขุนนางอาวุโสหวางถึงกับเอ่ยถามผู้ช่วยคนสนิทราวกับไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน เขาเริ่มชราจนเลอะเลือนหรืออย่างไรจึงได้ยินในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
ระ...หรือว่าเขาอยากให้บุตรสาวยอมรับในตัวเขามาโดยตลอด จึงได้สร้างมโนภาพขึ้นเพราะความเหนื่อยล้าจากการเดินทางรอนแรมนานนับเดือน
“คุณหนูใหญ่ต้องการพบนายท่านขอรับ ตอนนี้คุณหนูรอท่านอยู่ที่ห้อง ‘พฤกษาภิรมย์’ ขอรับ”
“จะ....จริงหรือ”
เมื่อได้ยินไม่ผิดแน่ ไม่ใช่ความฝัน ไม่ใช่มโนภาพ ชายสูงวัยผุดลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางตระหนกตกใจ ใบหน้าไม่ได้ฉายชัดว่ายินดี ตกใจ หรือ หวาดหวั่น แต่ผสมปนเปกันไปหมด กว่าสิบปีแล้วนับจากผืนแผ่นดินกลบฝังร่างภรรยาผู้เป็นที่รัก อีกทั้งยังถูกบุตรสาวเกลียดชังจนไม่อยากพูดคุยด้วย เขาจึงโหมเวลาทั้งหมดไปที่งานราชการ
ทำงานราวกับไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เพื่อให้พ้นความทุกข์ใจที่กัดกินพลังช
