พุทธศักราช ๒๔๘๙
“ถ้าผมโตขึ้นพี่เอิงฟ้าแต่งงานกับผมนะครับ” นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลจ้องมาเพื่อคาดคั้นคำตอบ
“ไม่ได้ พี่เอิงฟ้าต้องแต่งงานกับผม” มือขวาถูกคว้าหมับโดยเด็กชายตาสีเดียวกัน
“ไม่ พี่เอิงฟ้าเป็นของกู ไอ้น้องเวร”
“ใครเป็นน้องมึง ไอ้...”
“มังกรกัณฐ์ รามสูร อย่าพูดไม่เพราะ!” ใบหน้าหวานดุเสียงเข้มทำเอาเด็กน้อยหน้าหงอย
“ถ้าผมพูดเพราะ ๆ พี่เอิงฟ้าจะแต่งงานกับผมใช่ไหมครับ”
“แล้วถ้าโตขึ้น ก็มาแต่งงานกับผมเลยนะครับ” เอิงฟ้าถอนหายใจออกมากับเสียงถกเถียงกันของเด็กน้อยทั้งสอง ตั้งแต่จำความได้สองพี่น้อง ‘ตระกูลภัทรปรีชา’ ยังคงทะเลาะกันเรื่องเดิมมาตลอด เธอรักทั้งคู่รักเหมือนครอบครัวเดียวกัน ถึงจะคนละเลือดเนื้อเชื้อไขเพราะเป็นลูกสาว ‘ตระกูลภัทรกิจ’ แต่ก็รักทั้งสองเหมือนน้องชายแท้ ๆ เพราะสองตระกูลนี้รักใคร่ปรองดองกันเหมือนพี่เหมือนน้อง คุณพ่อกับคุณอาธีร์พ่อของมังกรกัณฐ์กับรามสูรเป็นเพื่อนรักร่วมทุ
