ฟึบ!!!!
ทั้งหมอนทั้งผ้าห่มลงไปกองนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เธอตกใจเข้าขั้นไม่ได้สติ สิ่งแรกที่กรรณหทัยทำ คือหันไปมองหน้า ไม่ใช่เด็ก!! แต่พยายามจับพิรุธทั้งบนสีหน้าและแววตาของผู้ใหญ่ตัวโตๆ ตางหาก
ระหว่างเธอหันหลัง เขาอาจจะไปซุบซิบอะไรกับหลานสาวมันก็ไม่แน่ เด็กอะไรจะคิดได้ขนาดนี้
คิดอยู่ในใจ แต่ก็ไม่วายแสดงออกทางสีหน้าส่งสายตาจับผิดไปยังใครอีกคนด้วย ตอนแรกเขาก็ดูเฉยๆ แต่คงรับรู้ถึงรังสีบางอย่างที่แผ่ขยาย สักพักคนตัวโตจึงเงยหน้าขึ้นมอง เลิกคิ้วชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง ก่อนส่ายหน้าว่าไม่ใช่ ข้อความทางสายตาจากเขาประกาศชัดเจนทำนองว่า “เด็กคิดเองเออเองไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาสักอย่าง” ตอนแรกเธอจะไม่เชื่อ แต่ลองเมื่อเขายืนยันขนาดนั้น เธอจะไปคาดคั้นอะไรขึ้นมามันก็ไม่ได้ ไม่พอยังเสียงเล็กที่เจื้อยแจ้วเอาแต่ใจที่ย้ำคำตัวเองขึ้นอีกรอบ
“พี่มัดหมี่ต้องนอนกับเขา” ว่าพลางแผดเสียงแปดหลอดแล
