“คนไข้ เป็นยังไงบ้างครับ” ประตูห้องฉุกเฉินถูกผลักเข้ามา พร้อมกับเสียงห้าวถามของนายแพทย์หนุ่มที่ถามออกไป แต่ดูเหมือนจะไม่สนใจรอฟังคำตอบเท่าไรนัก ช่วงขายาวเดินลิ่วๆ ไปที่โต๊ะซึ่งอยู่อีกฝั่ง หยิบหูฟังอันที่ใช้อยู่เป็นประจำ เดินกลับไปยังตำแหน่งเดิมที่มีหญิงสาวร่างเล็กในสภาพผู้ป่วยกำลังนอนนิ่ง วางสเตทโตสโคปฟังจังหวะการเต้นของหัวใจด้วยความชำนาญ มืออีกข้างหยิบไฟฉายขึ้นส่องตรวจการตอบสนองของม่านตาตามสัญชาตญาณโดยอัตโนมัติ กวาดสายตามองรอยขีดข่วนยาวที่มีอยู่ทั่วทั้งแขนขา
“ญาติแจ้งว่าคนไข้อยู่ดีๆ ก็ลุกขึ้นมาทำร้ายตัวเอง ขว้างปาข้าวของ ญาติเข้าไปห้ามก็อาละวาดจะทำร้าย ควบคุมตัวเองไม่ได้ จึงพามาโรงพยาบาล ตอนนี้ให้น้ำเกลือกับฉีดยานอนหลับตามที่คุณหมอสั่งไว้แล้ว คนไข้ถึงสงบลง” พยาบาลซึ่งยืนอยู่ข้างๆ รายงานประวัติคนไข้ที่รับเคสไว้ก่อนหน้านี้ มือหนาหยิบแฟ้มคนไข้ที่ถูกยื่นมาตรงหน้ามาไว้ในมือ ก่อนจัดการสั่งตัว
