“เราแค่จะกลับไปเอาหมอนกับผ้าห่มที่บ้านมานอนเป็นเพื่อน เผื่อไข้ขึ้นตอนดึกๆ ขอโทษนะที่เอากุญแจไปโดยไม่ได้บอก คือเราไม่อยากรบกวน…”
ตาหลับ แต่ปากก็ยังคงเจื้อยแจ้วออกไปเรื่อยๆ ประโยคสุดท้ายอดไม่ได้ที่จะเอ่ยเสียงแผ่ว
เอาของคนอื่นไปโดยไม่ได้รับอนุญาต เธอรู้ว่ามันไม่ถูก แต่เธอก็ไม่อยากรบกวนเขาจริงๆ นี่นา
ต่างจากคนฟังที่หลังได้ฟังประโยคนั้น ก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองดูร่างบางภายใต้ผืนผ้าห่มหลับตาพริ้มอย่างสบาย
เขาเป็นผู้ชายตัวโตที่สาบานได้ว่าไม่ได้คิดมิดีมิร้ายกับเธอ แต่ก็นั่นล่ะ จะมานอนแบบนี้ได้ยังไงยัยตัวเล็ก!!
“กลับไปนอนบ้าน” พูดเสียงนิ่งจริงจัง พลางลุกขึ้นมาฉุดแขนคนตัวเล็กให้ลุกขึ้น แต่มีเหรอคนลงหลักปักฐานไว้แน่นขนาดนั้นจะยอม
“ไม่เอาเราไม่กลับ” ปฏิเสธหนักแน่นออกไปไม่ยอมแพ้ ไม่พอยังต่อต้านด้วยการพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้ ยกหมอนอีกใบขึ้นมาปิดหูอีกตางหาก
ท่าทางเธอเหมือนเด็กดื้อๆ สักคน
