ปกติกรรณหทัยเป็นคนโก๊ะที่ค่อนข้างลืมง่าย และเธอคงจะลืมไปแล้วด้วยว่าก่อนหน้านี้ได้เกิดเรื่องหน้าแตกกับเธออะไรขึ้นบ้าง ถ้าไม่ติดเสียงห้าวทุ้มกลั้วหัวเราะของใครอีกคนที่ขัดขึ้นมา ทำเอาคนกำลังฮัมเพลงกับฟ้ากับอากาศชะงักมือตัวเองแทบไม่ทัน
“ไม่ต้องถอดเสื้อแล้วเหรอ เช็ดอย่างนี้ก็ได้ด้วย” เขาพูดออกมาลอยๆ แววตายิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองมาทางเธอไม่เลิก ถึงจะพยายามกลั้นยิ้มแล้ว แต่อย่าหวังนะว่าเธอจะให้อภัย
แค้นนี้ต้องสะสาง!!!
คิดหมายมมาดอยู่ในใจ แอบตวัดค้อนส่งไปให้หนึ่งควับ พออีกคนหันกลับมามองกลับจัดการเปลี่ยนค้อนกลายเป็นอมยิ้มซะอย่างนั้น ก่อนคนตัวโตจะรู้ว่าอมยิ้มตรงหน้านี่มันอาบยาพิษชัดๆ ก็เมื่อท่อนแขนเล็กจัดการถูผ้าไปมาบนอกกว้างของคนป่วยอย่างแรง
นี่แน่ะๆๆๆ
“คนป่วย ไหนบอกมาซิต้องกินยาอะไรบ้าง” ใช้เวลาอยู่นานกว่าสงครามจะสงบ คนขี้แกล้งเมื่อได้แกล้งจนพอใจแล้ว ตอนนี้จึงเปลี่ยนมาเป็นจัดการเอายาทั้งหมดที่มี
