“ขอบคุณมากครับ แต่ป้าคิดเงินไปเถอะ ให้ผมเยอะขนาดนี้มีหวังป้าขาดทุนพอดี” เขาว่า พลางลุกขึ้นยืนหยิบกระเป๋าเงินเตรียมที่จะจ่าย ร้อนถึงเจ้าของร้านที่ต้องยกมือห้ามเป็นพัลวัน
“ไม่เอานะ ไม่ต้องเลยคุณหมอ ถ้าคุณหมอจ่ายตังค์นี่ป้าคงไม่มีหน้าไปขอร้องไหว้วานคุณหมอให้ช่วยอะไรอีกแน่ ที่คุณหมอช่วยดูแลลุงแกวันนั้น เป็นธุระเรื่องหยูกเรื่องยาให้ เงินก็ไม่คิดสักกะบาท ค่ายาค่าเสียเวลาค่ารักษาของหมอต้องเท่าไร หมอยังไม่คิดจะเรียกร้องคนจนๆ อย่างป้าสักคำ ให้ป้าได้ตอบแทนหมอบ้างนะ ถือเป็นน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ จากป้า” เมื่อคนโตกว่าพูดร่ายยาวมาขนาดนั้น คนเป็นหมอก็คร้านที่จะหาเหตุผลใดมาปฏิเสธ ที่เขาทำไปทั้งหมด นอกเหนือจากอะไรคือการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ช่วยในขอบเขตที่เขาคิดว่าตัวเองไม่ได้เดือดร้อนและพอที่จะทำได้
“งั้นเอานี่ไปครับ ไม่ต้องเกรงใจผม ถือว่าผมช่วยทุนป้าซื้อของนะ ถือว่าช่วยๆ กัน” แม้กระนั้นก็ยังอดไม่ได้ท
