รถคันใหญ่จอดลงตรงหน้าบ้านในเวลาเกือบห้าทุ่ม กรรณหทัยหลังจากกินยาเข้าไปคงรู้สึกดีขึ้น แต่เนื่องด้วยการเสียเลือดในยามเดินทางไกลคงทำให้อ่อนเพลียมากกว่าปกติ แม้รถจอดสนิท ดวงตากลมก็ยังคงหลับตาพริ้มสลบไสลไม่รู้เรื่อง
เพราะไม่ได้บอกเวลาแน่ชัดว่าจะมาถึงเมื่อไร จึงมีแค่ลุงคนงานเก่าแก่ที่กุลีกุจอลุกขึ้นมาเปิดประตูให้ตามหน้าที่ นอกจากนั้นไฟในตัวบ้านดูเหมือนจะปิดสนิท
กิตติภัสจัดการอุ้มร่างบางขึ้นมาบนบ้าน จัดที่จัดทางให้คนตัวเล็กนอนซุกกายในผ้าห่มอุ่นๆ แสงไฟที่สอดสว่างจากห้องทางปีกเรือนอีกด้าน เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่ามีคนเริ่มรู้ตัวถึงการกลับมาของเขา ร่างสูงเดินออกไปยิ้มรับอ้อมกอดจากผู้เป็นมารดาที่อ้าแขนรอรับลูกชายกลับสู่อ้อมกอดอีกครั้ง
“คิดถึงจังเลยลูก” และเขาก็ตอบรับอ้อมกอดนั้นด้วยความรู้สึกไม่ต่าง
“คิดถึงเหมือนกันครับแม่”
แม้จะดึกดื่น แต่สองแม่ลูกก็ยังนั่งคุยถึงสารทุกข์สุขดิบกันอีกเป็นพัก ตั้งแต่
