พอถึงคราวนี้ ไม่ต้องย้ำชัดก็รู้ดี ว่า ”คืนนั้น” ที่เขาว่ามันหมายถึงคืนไหน ดวงตากลมที่เผลอสบนัยน์ตาของคนลมหายใจคลอเคลียอยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้วเป็นอันต้องหลบทันควัน ก็แววตาบวกรอยยิ้มระคนอ็นดูที่มองมา มันย้ำยิ่งกว่าชัดว่าเขารู้ทันไปถึงไหนต่อไหน
เขารู้ว่าเธอแอบหอมแก้ม เชื่อขนมกินได้ว่ายังไงเขาก็ต้องได้ยิน แล้วจะมาทวงเอาคำตอบจากเธอทำไม เขาไม่รู้เลยหรือไง ว่าตอนนี้หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาอยู่แล้ว
“คำตอบอะไร เราจำไม่ได้สักหน่อย” แต่ก็ไม่วายเถียงกลับไปไม่ให้เสียหน้าที่ความจริงแตกกระจายซะจนหมออาจไม่รับเย็บ ไม่พอยังพูดไม่ทันจบก็ต้องเอียงคอหลบเป็นพัลวันเมื่อคนความจำดียื่นหน้าเตรียมเตือนความจำให้
“ก็หอมแก้มซ้ายขวาแบบนี้ แล้วก็….”
“อือ บอกแล้วๆ “
เพราะจมูกโด่งบวกริมฝีปากอุ่นที่เลื่อนเข้ามาใกล้ จนเธอไม่ไว้ใจว่าระหว่างจมูกกับ “ริมฝีปาก” อะไรจะมาถึงก่อนกันให้ได้อายจัดจนหน้าแดงไปอีกรอบ รีบพูดออก
