“ขอโทษ” แต่เมื่อทำอะไรไม่ได้ คนความอดทนต่ำถึงขั้นทนแรงกดดันไม่ไหวจึงได้แต่ยิ้มเจื่อนกล่าวเสียงอ่อย ถ้ามีโทรศัพท์วางอยู่ข้างๆ เธอคงหยิบมันขึ้นมาแล้วส่งอีโมติคอนตัวการ์ตูนท่าทางสำนึกผิดตามไปให้ เธอเห็นคุณหมอถอนหายใจเฮือกใหญ่ คงจะอ่อนใจกับคนไข้อย่างเธอเกินทน
ยังดีที่เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น เรียกเขาให้ละความสนใจกับเรื่องของเธอออกไปได้บ้าง พี่พยาบาลคนเดิมเดินเข้ามาพร้อมกับผ้าห่มผืนใหญ่ ความจริงเธอไม่ต้องการ แต่ก็จำเป็นต้องรับมันเอามากอดไว้นิ่งๆ ก่อนภาษาต่างด้าวที่คุณหมอหันไปพูดกับคุณพยาบาล จะทำให้เธอนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ แล้วมือก็แทบจะโยนผ้าห่มทิ้งก่อนยื่นไปเกาะแขนคนข้างๆ พูดในสิ่งที่คนเป็นหมอถึงกับต้องกลั้นยิ้ม เช่นเดียวกับหญิงสาวในชุดขาวที่หลุดอมยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกไม่ต่าง
“กิตติ เราไม่ฉีดยานะ ไม่เอาเข็มฉีดยา” พูดไปพลางกระตุกชายแขนเสื้อเรียกร้องความสนใจไปด้วย เมื่อคนข้างๆ ไม่มีทีท่าว
