My Bestfriend's Brother: A Hate to Love Billionaire Romance

Chapter 2: Still Try

"Audrey, okay ka lang ba? Sorry talaga, ha? I told you naman kase, e," buong pag-aalalang sinabi ng best friend ko.

I'm anything but fine but I still tried to fake a smile and nodded. "Ano ka ba wala iyon. I liked that bitchy game nga e." I lied. Paano ko naman iyon magugustuhan kung ganoon nga ang nangyari? Iyon na talaga ang pinakaworst bitchy game ko. Kainis!

"Are you sure? You look pale?"

Napahawak ako sa aking mukha dahil doon. Nakakainis naman e. Hindi mawala sa isip ko ang mga nakita ko. At pakiramdam ko rin, ramdam ko pa iyong... Ugh! Ano ba'yan!

"H-Huh? I'm okay, really. Hindi ko lamang kase nakita kung paano nila ginamit iyong protection?" Nga naman. Di ko iyon napansin. But the heck! Wala na akong pakialam tungkol doon ngayon.

"You are weird. You're about to be raped. Anyway, you throw it all, right? Bakit mo pa hinahanap?"

Tinapon ko? Oh yeah kanina nga pala. Bakit ba nakalimutan ko na naman iyon e kanina ko lang ginawa.

"Pero Audrey, wala talagang gamit na protection si Kuya? I mean, kahit tinapon natin wala ba s'yang extra? Tinuloy nya pa rin kahit wala iyon?"

"Obviously. Oo, ewan ko." Malay ko nga ba do'n. Hindi ko naman alam kung paano iyon ginagamit.

Nakaupo ako sa kanyang kama at lumapit naman siya sa akin. Medyo natutulala na rin ako because of what happened pero ayokong ipahalata iyon kay Trixie. And besides, I'm the great b***h Audrey kaya bakit naman ako magpapaapekto doon?

Kahit sa totoo lang halos mabaliw na ako ngayon dahil laging bumabalik sa utak ko ang nangyari.

"Hindi mo nakita kung may gamit sya?" naniningkit ang mga mata n'ya.

Nagsalubong ang kilay ko. "Hindi?" I still don't know what that looks like kaya paano ko malalaman?

"But he was naked in front of you. Hindi mo nakita kung...?"

"What?" Kinikilabutan ako sa mga sinasabi nya. Pabulong bulong pa kase.

"I mean, his… you know. Di mo nakita?"

Literal na nanlaki ang mga mata ko. Tinakpan ko ang aking dalawang tainga at sinubsob ang mukha sa kama. Why have to remind pa e paulit-ulit na nga sa green na utak ko.

"Waaah! I hate you, Trixie! Ano bang sinasabi mo? Bakit naman pati iyon binabanggit mo pa?!" I shrieked acting like a child with tantrums. What's wrong with her?

"What? How will you know if he is using protection kung hindi mo iyon titingnan?" natatawang tanong niya. Yeah, she is laughing over me. Over my stupidity.

"W-What do you mean?''

And she laughed out loud because of my question which I should be the one who's doing that because I'm the most b***h here.

"I told you not to be stupid! Do you really don't know how guys are using that protection? My goodness Audrey! They're putting that on their private parts itself." she said, holding her tummy and laughing.

Grade schoolers might have many ideas about that! And when I was just like them, I hated our topic about it. Now I know just how important that lesson is. To not to be stupid in front of your best friend. Pero ang buong akala ko ay gamot ang protection na tinutukoy ni Trixie. Hindi ko naman alam na for external use pala iyon.

"What? You mean, but I didn't see anything." I glared at her and what she said is now sinking in on me slowly.

From her unstoppable laughter, she became serious and raised her eyebrow at me.

"So, you did? Have you seen my Kuya's? Oh my god, I will really kill my maniac brother!"

I felt my cheeks blushed. That's so embarrassing. I'm not planning to tell her all that I saw pa naman but then I spilled it out already.

"Why don't you kill your brother right away? You should throw the hammer you were holding to him!" I shouted. Nakakainis na talaga. Bakit ba 'to nangyayari sa 'kin?

"What? Why would I do that? What I mean is, I want to kill my brother with so much gratitude."

Nagsalubong ang kilay ko. She's starting to be crazy.

"Are you insane?" I asked seriously because I don't get her.

"I'm not! I want to thank him because finally, you are not only a b***h! You are not stupid anymore! You now have an idea about such a thing. You know, you don't have to act innocent anymore." she said excitedly while shaking my shoulders, and jumping as if she just won a big prize.

I pushed her away annoyed. "Stop it, will you? I don't understand you!"

"Oh come on--''

"I said stop! I don't want to hear about those creepy things again," I interrupted her, and I lay on her bed.

"What? Fine. But I really feel sorry for what my kuya did," she said seriously bago humiga sa tabi ko.

Hindi ko na pinansin ang sinabi niyang iyon. Nagpretend na akong tulog but the hell? I can't sleep! And every time I am trying to close my eyes, I'm seeing my best friend's maniac brother's body fully naked. While his manhood is flashing back on my mind!

Damn it! I'm going to be crazy. For real!

---

Napaupo ako sa kama pagkamulat ng aking mga mata. Pawis na pawis din ako kahit nakafull ang aircon sa kwarto ni Trixie. Akala ko panaginip lang lahat. Hindi pala. Akala ko bangungot lang ang lahat. Pero dahil nagising ako sa kwarto ni Trixie, ibig sabihin totoo ngang nangyari iyon at hindi lamang basta bangungot.

Akalain mong pati panaginip ko ginugulo ng manyak na lalaking iyon. Sinabunutan ko ang aking buhok ng makita ang liwanag ng araw sa bintana. Hindi pa nga ako nakakatulog ng maayos tanghali na kaagad? 1:05 pm na base sa digital clock ni Trixie. Pero teka? Nasaan si Trixie?

Hindi ko na inayos ang sarili ko at nagmamadali akong lumabas ng kanyang kwarto.

Don't tell me iniwan ako ni Trixie dito? Arrgh! Hindi pa nga nawawala sa isip ko ang nangyari kagabi e.

Tahimik akong naglakad at nagtindigan ang mga balahibo ng maraanan ang kwarto ni Trixon kahit nakasarado naman iyon. Sira nga lamang iyong doorknob.

Ano ba Audrey? Bakit ba ganyan ka? Kumilos ka nga bilang Audrey Style. Hindi iyong para kang ewan na napapraning dahil sa nangyari kagabi.

Tama. Inhale. Exhale.

Bigla kong naamoy ang anumang niluluto galing sa kusina. Trixie must be cooking something for lunch kaya pumunta na ako roon. Sakto gutom na ako. Para naman akong ewan na biglang nanigas sa kinatatayuan ng makita kung sino ang nandito sa kusina. Nakatalikod siya sa 'kin pero hindi ko pa rin maiwasang kabahan kahit hindi naman niya ko nakikita.

Nasaan ba kase si Trixie?

Napalunok pa ako ng makita ang half naked n'yang katawan mula sa likod. He's wearing only his pants. Hindi ko iyon masyadong napagmasdan kagabi dahil nga, alam n'yo na.

God! Iyong ano naman n'ya ang nakikita ko sa utak ko! Oh no erase!

Ayan na naman nakakinis. Bumabalik na naman iyon sa utak ko. Erase, erase, erase! Naramdaman ko ang sobrang kaba at alam kong hindi dapat niya ako makita. Siguro mas mabuti kung mag stay muna ako sa kwarto ni Trixie. O mas mabuti kung umalis na ako.

"Shit." bulong ko nang bigla siyang lumingon.

Bwisit naman kase itong upuan na ito! Hindi man lang umalis sa daraanan ko.

"Hi, babe. Good morning" aniya at lalo lang bumilis ang kaba ko.

Saglit niyang binalingan ang kanyang niluluto para patayin ang kalan at saka dahan-dahang lumapit sa akin.

Oh s**t bakit ayaw gumalaw ng mga paa ko? Ano ba!

"What do you want for breakfast?" tanong niya nang makalapit sa akin at hinawakan pa ang baywang ko. Feeling close naman masyado. Agad ko nga iyong inalis pero tumawa lang siya.

"Still trying hard to get?"

Nagsalubong ang kilay ko. Ako trying hard to get? Hello! Hindi na kailangan iyon dahil ako si Audrey Style at normal sa 'kin ang pagiging hard to get.

Tama 'yan Audrey. Ipakita mo sa kanya kung sino ka talaga. 'Wag mo na lang isipin ang nangyari kagabi kahit napakahirap dahil nga pabalik balik sa isip ko.

Pinili kong titigan siya sa mga mata. Kaysa naman tingnan ko pa ang abs niya. Oh, no, please, ayoko na!

"Let's go eat lunch." he murmured to my ear. I can see the lust in his eyes again.

Damn him! Tanghaling tapat!

"N-No. Busog ako." Tatalikuran ko na sana pero hinila niya ako para mapasandal sa center table.

"Ano ba! Bitawan mo nga ako!" Tinulak ko sya, pero wrong action iyon dahil nahawakan ko lang ang matigas niyang dibdib.

Oh no again! Ayoko ng maulit ang nangyari kagabi!

"Not until you eat lunch with me, babe."

"Stop calling me babe. I'm not your b***h!" I shouted to his face. Not minding if I'm not doing my morning rituals, yet. Maybe that will do enough para maturn-off siya sa 'kin.

But then, he leans closer to me as if smelling my breath.

Realy a maniac!

"It's because we're not doing that yet. I'm sorry if Trixie disturbed us last night." Still whispering on me.

"What the hell! Don't you know how thankful I am to her? And I swear to you I'm not going to be your b***h!" I shouted again just to lessen the nervousness I am feeling.

"Really? But there's no reason for you to be not one of them."

At bakit? Iniisip ba nya na kasing landi ako ng mga babaeng kinakama nya? f**k him!

"You're still virgin, right?"

I blushed with his brutal question.

Of course, I am!

"'Cause if not, you're truly not qualified anymore."

Oh yes, his rules.

Just once. No repetition.

"I-I'm not a v-virgin." I shouldn't be stuttering!

Nakita kong nag-iba ang expression ng kanyang mukha. Bwisit siya! Birhen pa talaga ang gusto sa kamanyakan niya. But still I have to pretend.

"So, will you now excuse me?" I touched his shoulder using only my index finger, seductively but not that seductive. Just trying to act normal. As b***h as I am.

Success naman dahil medyo lumayo s'ia. Di ko tuloy maiwasang mapangiti kaya ngumuso ako.

Paalis na ako ng bigla na naman n'ia akong hilahin. At sa isang iglap lang nakahiga na ako sa center table? What?

"I must try still." He leaned closer to me.

"W-What?"

"Maybe you're still tight. Right, babe?"

Hindi ko na napigilan ang sarili ko at bigla ko na lang siyang nasampal. "How dare you, maniac!" Just really? How. Dare. He!

Ang kapal ng mukha niya. Paano niya nasasabi sa harapan ko ang mga ganoong bagay? Kung sa mga bitches niya ayos lang iyon pwes sa 'kin hindi!

Sinubukan kong tumayo mula sa pagkakahiga ko. Pero bago ko pa man magawa ay pinigilan niya na ako. Ngumisi pa sa akin ang manyak habang dahan-dahang lumalapit. Hindi man lang ba siya natinag sa pagsampal ko sa kanya?

"I'm sorry, babe," he said, touching my cheek using his nose. But he doesn't look so sorry.

Hindi na talaga ako makahinga. Please, Trixie nasaan ka ba?

"J-Just let go of me."

"Don't worry. I will be doing this fast."

"No way! Just let go of--" Nanlaki ang mga mata ko nang bigla niya akong halikan.

God! Naalala ko kung paano niya ako hinalikan kagabi. Maniaaaacccc!

"Come on, babe. That's not your first kiss. Have you forgotten already I kissed you--"

"Stop!" Tinulak ko siya nang nagbalak siyang halikan ulit ako. "Umalis ka nga dyan!" Nakakainis! Bakit ba balewala lang sa kanya ang pagtulak ko? "I told you I'm not a virgin anymore, so why the hell you keep on doing this?" I shouted again. I don't know but by that, kahit papaano ay nababawasan ang kaba ko.

"There's nothing wrong about that babe." Hinawakan niya ang aking mukha at inayos ang buhok kong nakaharang.

Lalo lang akong kinikilabutan sa bawat paghaplos niya. I bit my lower lip after feeling his breath on my neck. I stiffened when he traced it with his pointed nose.

Please, someone, help me! Why can't I move ba kase?

"Don't you really want to hear yourself moan?" he asked, his neck still on my neck.

I bit my lip more firmly. So he wanted to hear me moan? f**k him! I won't let that happen again.

I still tried to push him 'cause I can now feel his lips on my neck.

Do I deserve this? Yes, I'm a b***h but I never wished to be in this kind of situation.

I felt love at first sight with this guy but I swear to you I'm-not-anymore!

"Kuya!"

Nakahinga ako ng maluwag dahil sa sigaw ni Trixie. Narinig ko ring bumagsak sa sahig ang anumang bagay na hawak niya. Awkward na naman ang sitwasyon namin nang makita niya kami. Agad na akong tumayo at lumayo sa kanila.

"Kuya ano ba! Audrey is my best friend!" sigaw niya habang hinahampas pa ang matigas na dibdib ng kanyang kapatid.

Napalunok ako ng makita ko ang abs nya. s**t! Bakit lalo akong pinagpapawisan?

"Audrey, I'm really sorry," ani ng aking kaibigan nang makalapit sa akin. "I just bought fries for you." She said, holding me the paper bag she bought.

Napangiti ako dahil doon. She knows how much I like fries.

"Sorry ha?" She was again trying to show me sympathy.

"You don't have to. Thanks anyway," I said with sincerity at saka kinuha ang fries sa kanya. Kumuha ako ng isa at kinain iyon.

"Do you have something for me?"

Bumalik ang kaba ko nang marinig ang boses ni Trixon. Panandalian naming nakalimutang nandito nga pala siya. And he acts like he did nothing wrong!

Pinanood ko siyang kinuha ang kayang niluto at inilagay sa table. Umupo na rin siya roon at naglagay ng pagkain sa plato. Huminto siya sa ginagawa ng mapansing nakatitig kami.

Nagtaas sya ng isang kilay sa 'kin, nakangisi. "What?"

"Kuya, ha! Isusumbong na talaga kita kay Mommy!" pananakot ni Trixie pero nginitian lang siya nito.

Ngumiwi naman ako, knowing that their mom is dead already. Hindi ko alam kung bakit pero bumilis ang t***k ng dibdib ko dahil sa pagngiti ng lalaking iyon. Hindi naman ako takot or what. Ang weird lang talaga ng naramdaman ko dahil sa ngiti niyang iyon . Not a smirk, but a genuine smile.

---

"Hello?" inaantok na bati ko sa kabilang linya.

"Nasaan ka na ba?"

"Sa bahay. Why?" I closed my heavy eyes. Sobrang inaantok pa ako kahit na maghapon akong natulog kahapon.

"I just want to remind you about tonight."

"Oh, I still remember." I yawned.

"Okay. See you in a minute."

Biglaan ang ginawa kong pagdilat dahil sa sinabi niya. 7:05pm na? Really? Saglit pa lang akong nakakatulog kaya kung hindi pa siya tumawag, malamang na nakalimutan ko na ang usapan.namin.

"Trixie, hello?" I tried to talk to her but the call has already ended.

Grabe naman. Alam kong sobra na ang ginagawa kong pagtulog pero ang hindi ko maintindihan ay kung bakit hanggang ngayon ay inaantok pa rin ako. Isang linggo na simula ng bangungot na iyon sa unit nila Trixie. At hanggang ngayon ay hindi pa rin natatahimik ang utak ko sa mga nangyari. Natrauma yata ako.

Dahil kase iyon sa...Ugh!

Nakakainis bumabalik na naman iyon sa utak ko!

Ipinilig ko aking ulo at tumakbo papasok sa CR. I took a warm bath. After a minutes I am driving my way to the bar na. Of course, kailangan ko talagang magmadali. Si Trixie pa. Kapag nainip iyon ay bigla na lamang uuwi at isang linggo pa bago ko ulit makita.

"Good evening Miss Audrey," bati ng bouncer sa akin pero s'yempre hindi ko pinansin.

Lumingon ako sa paligid para hanapin ang aking kaibigan. At nandoon siya sa dati naming pwesto. Palapit ako doon ng isang braso ang pumulupot sa aking baywang.

"Hi Audrey," the familiar guy with deep brown eyes and natural messy hair greeted me.

"Oh hello, Lawrence." Nakipagbeso na rin ako sa kanya. Lawrence Lim is my ex. Yeah, ex but we are friends now.

Marami pang bumati sa 'kin na parang akin itong party bago ako nakalapit kay Trixie.

"You're late, Miss Audrey."

I laughed because of what she used to call me. She's being like that whenever she's irritated.

"Come on! Ngayon lang ako nagising." Umupo na rin ako sa harap niya at nagsalin ng tequilla sa shot glass ko. And syempre I bottomed that up.

I need this instead of stressing myself about what happened in their condo. Ngayon na lang ulit ako nakapunta rito after one week. Paano ba naman kase masyado akong na-stress sa nangyari. Hindi ko nga lang sinabi kay Trixie na stress ako. Dinahilan ko lang ang parents ko sa hindi ko paggimik.

"Really? You should thank me pala dahil kung hindi baka tuluyan ka ng hindi nagising," aniya at uminom din sa kanyang baso.

"Yeah so thank you," I said sarcastically.

Saglit pa lang ako rito pero nakakailang baso na rin ako ako ng alak. But whatever! I'm a party girl anyway.

"Come on, let's dance!"

Ininom ko muna ang isang shot ng tequilla at sumimsim ng lemon bago nagpahila sa kanya. Nagheheadbang na rin kami sa sobrang lakas ng musika. Nakakahilo pa ang nag-iikutang mga partylights.

"Hey, Audrey!" Sinabayan na rin kami sa pagsaway ni Lawrence.

"Just remind you guys you're now exes!" Trixie screamed at us.

Lawrence is almost hugging me. His arms on my waist and my arms on his shoulder. We are in this situation because the music is partying.

Unti-unti na ring nawala sa harapan namin si Trixie kasama ng iba naming kakilala rito. While I and Lawrence are savoring this moment. Though, we used to do it more often, hindi kami nagsasawa.i"How's your life?" tanong n'ya sa tainga ko na nagpakiliti sa akin.

Ibang-iba sa naramdaman ko last week kay Trixon.

Oh, that guy again? Why does he keep on running in my mind?

"That's the same question you asked me the last time," I teased with a wide smile.

"Oh! Just wondering if you have changed your mind?" He barked rich and loud laughter.

I shook my head. "Just the same answer my ex."

Gusto niyang bumalik kami sa dati which I think is too difficult to do. Mas okay na sa akin ang ganito kami. At least hindi na ako masasaktan.

If you're going to ask me why we broke up, that's his fault. Siguro iniisip n'yo na kasalanan ko dahil ako ang b***h dito pero hindi talaga.

I saw him flirting with a girl. Dito rin mismo sa bar na ito. Good thing is hindi ko na nakikita ang malanding iyon. To be honest with you guys, I still love Lawrence. But I can't take a risk anymore. Kahit pa sinasabi ng lahat ng kaibigan namin na nagbago na siya.

Pero sa nakikita ko ngayon, siya pa rin ang dating Lawrence na nakilala ko. Ang Lawrence na minahal ako, kayang gawin ang lahat para sa akin, inuunawa ang kamalditahan ko at nirerespeto ako. Natatakot lang ako na baka siya pa rin ang dating Lawrence na nanloko sa 'kin. I smiled bitterly of the thought.

"Happy staring at me?" he asked, still smiling widely. That smile he used to capture my heart.

Ang Lawrence na naghanap ng ibang babae dahil hindi ko maibigay sa kanya ang kailangan niya bilang isang lalaki.

Ngumiti na lang ako sa sinabi niya.

Kung hindi lang siya nagloko, masaya na sana kami ngayon. Iyong saya na higit pa sa ganito, higit pa sa magkaibigan.

"Audrey, give me another chance." Ngayon ay naging seryoso na siya. Siguro ay nadadala ng sitwasyon at niyakap ako. "I promise to love you even more. I can do better I swear."

Hindi ko na rin napigilan ang sarili ko na yakapin siya. Mahal ko ang taong ito pero hindi mawala sa isip ko ang takot na baka maulit lang ang nangyari dati.

Nang imulat ko ang mga mata ko, nakita ko ang isang lalaki at babae sa harapan ko. Naghahalikan sila at walang pakialam kung sinuman ang makakita sa kanila. Bigla kong naitulak palayo si Lawrence ng maalala si Trixon. Bagay na hindi ko alam kung bakit. Bakit ang dalas na niya ngayong manggulo sa utak ko.

"Audrey!" gulat na tawag ni Lawrence.

"I-I'm sorry."

Hahawakan pa sana niya ako pero agad na akong umalis sa dancefloor at bumalik sa table namin. Hindi ba talaga ako titigilan ng maniac na Trixon na iyon? Bakit hanggang dito sa maingay na lugar na ito ginugulo niya ako?

Muli kong inubos ang isang baso ng alak para naman kahit papaano ay mawala si Trixon sa sistema ko. Nang naramdaman ang hilo ay pumikit ako at sumandal sa sofa. Ilang sandali akong ganoon bago muling dumilat halos hindi ko pa kayanin ang biglaang pagbilis ng t***k ng puso ko sa nakita.

"Trixon?" I called.

Kahit malayo s'ya mula sa akin alam kong siaya iyon. Sa mga titig pa lamang naman niya, madali ko nang makumpirma. Muli akong pumikit ng sandakling umikot ang pangingin ko.

"Audrey."

Hinawakan ko ang noo ko bago binuksan ang mga mata sa kanya.

"Lawrence."

"Are you okay?" tanong niya nang makaupo sa tabi ko.

Binalingan ko ang lugar kung saan ko nakita si Trixon pero wala siya roon. Naghahalucinate lang siguro ako. Pero bakit sa dami ng taong pwede kong makita s'ya pa?

Please Trixon tigilan mo na 'ko. 'Cause I swear, ayaw na kitang makita ulit!

"Audrey." He gently touched my forehead and cheek, checking me.

"I'm okay," sagot ko, nakapikit ang mga mata dahil sa pagkahilo.

Trixon.

Trixon again? Bakit ba palagi na siya ngayong nasa utak ko?

"Do you want me to bring you home?"

Umiling ako sa kanya. Hindi ko na matandaan kung kailan niya ko huling hinatid sa bahay. At hindi ako papayag hanggang hindi ko napapatunayan na nagbabago na siya.

"Hey, Audrey. Lawrence, what's up?" Narinig ko ang boses ni Trixie pero hindi pa rin ako dumilat.

"I don't know. Let me bring you two home."

"Okay."

Hindi ko na nasundan ang usapan nila.

Kahit anong gawin ko hindi pa rin mawala sa isip ko si Trixon. Gustuhin ko mang dumilat, hindi ko magawa dahil gustong-gusto ko ng matulog. Gustong gusto ng mga mata ko kahit sa totoo lang ay ayaw ko. Because I want to enjoy this night. Enjoy as in, no Trixon at all.