ท่านแม่ทัพพักร่างลงไปใต้ร่มไม้ หยิบผ้าผูกผมของพระชายามาแนบอก คิดถึงนางมากจนแทบขาดใจ มิคิดว่าห่างกันเพียงมินาน จะทรมานถึงเพียงนี้ คราแรกที่เห็นสกุลหลินโรยตัวลงมาจากฟากฟ้า มองแว่บแรกนึกว่าพระชายาตนนั้นลงมาเพื่อร่วมรบ แต่เมื่อพิศมองดวงตาที่คุ้นเคยก็เข้าใจได้ทันที
"มิใช่ นางคือธิดาบูรพา ดวงตาของนางที่มองมามักคงเส้นคงวาเสมอ ธิดาบูรพามีสายตาที่ไม่น่ามองตอบเป็นอย่างยิ่ง ถึงจะงดงามเสมอกัน แต่ดวงตานั้นผิดเพี้ยนไปมากนัก "
ร่างหนาปล่อยร่างกายลงไปใต้ต้นพลับหวาน ที่ตนเองนั้นเคยอาศัยหลบนอนในสมัยที่ยังเยาว์ พิงกายนึกถึงใบหน้าหวานล้ำ ดวงตาสุกสกาวที่ยังอยู่ในสายตา รู้สึกห่วงใยนาง ป่านนี้นางจะเป็นเช่นไร กินอิ่มนอนหลับดีหรือไม่ หากภาระในเมืองหลวงนั้นหมดสิ้น จะรีบไปรับนางมาเคียงกาย มือถือผ้าผูกผมนางมาแนบหน้า รู้สึกเหว่ว้าอยู่ในอก
"คิดถึงพระชายาหรือท่านพี่ "
"ใช่...ข้าคิดถึงนาง "
หลี่ลู่เสวียนเดินมาพิงต้
