พรหมลิขิตคู่อลวน

2.

“อีกไกลไหมกว่าจะออกถนนใหญ่? พี่มาทางผิดหรือเปล่า” ความกังวลทำให้ต้องถามออกไป

            “ไม่ผิดหรอกน่า ! นั่งเฉยๆ เถอะ เดี๋ยวก็ดีเอง”

โชเฟอร์ตอบกลับมาอย่างนั้น แต่มันไม่ได้ช่วยให้หญิงสาวสบายใจขึ้นเลย เธอสังเกตเห็นแววตาของเขา มันไม่น่าไว้ใจสักนิด

แท็กซี่วิ่งเข้ามาในซอยมืดและเปลี่ยวขึ้นเรื่อยๆเนตรดาวมองสองข้างทางอย่างหวาดๆ แต่อยู่ๆรถก็จอดอย่างกะทันหัน

            “จอดทำไม? ” หญิงสาวถามไปอย่างหวาดระแวงยิ่งขึ้น  แต่ก่อนที่จะได้ทันตั้งตัวมันก็หันมากระชากข้อมือของเธอเข้าหา หญิงสาวเกร็งแขนขืนตัวออกห่าง ทั้งตกใจทั้งกลัวสุดชีวิต

            “จะทำอะไร? ปล่อย! พ่อฉันเป็นตำรวจนะ” เธอขู่ไปอย่างนั้นอย่างเสียงสั่นๆ ใจภาวนาขอให้มีคนผ่านมา ก็!พ่อเธอเป็นตำรวจที่ไหนกันเล่า แต่เนตรดาวก็รู้สึกว่ามันคงได้ผลเมื่อคนขับแท็กซี่ชะงักไป แต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้นก่อนจะเห็นยิ้มเหี้ยมที่มุมปากของมัน

            “ตำรวจ!?  อย่ามาขู่ซะให้ยากเลย กว่าพ่อเธอจะรู้เรื่องเราก็ไปถึงสวรรค์ชั้นไหนๆแล้ว”

            “ปล่อยฉันนะ แกจะทำอะไร” หญิงสาวน้ำตาคลอด้วยความกลัว แต่ยังไม่วายขู่ด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

            “ถามได้. จะทำอะไร? สวยๆอย่างน้องมาเป็นเมียพี่ดีกว่า มา..มะ...พี่จะบริการให้ถึงใจเลย”

เนตรดาวทั้งดิ้นทั้งสู้เมื่อได้ยินคำตอบ กำปั้นเล็กๆทุบระรัวบนบ่าของหนาๆแต่มันกับไม่สะทกสะท้าน  นอกจากทำให้หงุดหงิดและรำคาญ มือไม้ที่ทั้งทุบและหยิกเพิ่มความโมโหจนถึงขีดสุดเมื่อเล็บคมข่วนที่แก้มสาก มันจึงหยุดหญิงสาวด้วยการฟาดฝ่ามือลงไปที่หน้างามๆ ดังฉาดใหญ่ เล่นเอาเนตรดาวมึนจนเห็นดาว รู้สึกอ่อนแรงโดยฉับพลันแต่ยังพอมีสติแกล้งนั่งนิ่งค่อยดูว่ามันจะทำอะไรต่อ แต่ดูเหมือนว่าโชเฟอร์จะรู้ทันและยังไม่วางใจว่าเหยื่อจะหมดฤทธิ์

เนตรดาวเห็นมันหันไปหยิบอะไรบางอย่างในคอนโซนหน้ารถ เมื่อเห็นว่ามีทางรอดถึงแม้จะไม่มากแต่หญิงสาวก็เลือกที่จะหนี มือบางเปิดประตูรถด้านหลังรวบรวมกำลังที่มีแล้ววิ่งสุดชีวิต แต่ไปได้เพียงไม่กี่ก้าวเนตรดาวก็ต้องส่งเสียงกรีดร้อง เพราะเจ็บร้าวหนังหัวแถบหลุดเมื่อมือหนากระชากผมอย่างไม่ปราณีจนหน้าแหงน ปากที่กำลังจะตะโกนให้คนช่วยก็ถูกปิดด้วยผ้าเย็นๆ มีกลิ่นแปลกๆ

 เนตรดาวสูดอากาศหายใจเอากลิ่นแปลกนั้นเข้าเต็มปอด แม้จะดิ้นรนขัดขืนสุดฤทธิ์แต่ก็ได้ไม่นาน สมองก็มึนงงลงทุกขณะ หนังตาเริ่มหนัก ขาอ่อนแรงลงจนยืนแถบไม่ไหว และแล้วสติก็ดับวูบลง

            ร่างของหญิงสาวอ่อนระทวยรูดลงกองกับพื้น เปลือกตาทั้งสองข้างปิดสนิท โชเฟอร์ใจทรามยืนมองร่างที่กองกับพื้นแววตาเหมือนเสือร้ายกำลังมองเหยื่อที่แสนโอชะ เขาหันมองไปรอบๆก่อนจะย่อตัวลงเพื่ออุ้มหญิงสาว แต่ยังไม่ทันทำอะไรแสงไฟที่สาดมาจากรถอีกคัน ทำให้ตกใจก่อนจะปล่อยร่างที่ไร้สตินั่นกองกับพื้น ชายหนุ่มเจ้าของรถเปิดประตูรถพร้อมกับยกปืนเล็งมายังโชเฟอร์ เมื่อเห็นว่ามันกำลังจะหนี

            “หยุด!อย่าขยับ ยกมือขึ้น” ปกรณ์เล็งปืนไปที่ชายตรงหน้าพร้อมกับก้าวขาเข้าไปใกล้อย่างช้าๆ

            “นั่นแหละ! ดีมาก ยืนอยู่ตรงนั้น”

เขาชำเลืองมาร่างของหญิงสาวที่นอนหมดสติ จังหวะที่ย่อตัวลงเพื่อดูว่าหล่อนยังหายใจหรือไม่ โชเฟอร์คนนั้นก็สบโอกาสเหวี่ยงขามาที่คนแส่เรื่องของชาวบ้าน ปกรณ์ระวังตัวอยู่แล้วใช้แขนรับน้ำหนักขาพร้อมกับผลักออกอย่างแรง จนเกิดการแลกหมัดกันและเมื่อปกรณ์พลาดถูกหมัดกระแทกเข้าที่ปากอย่างจัง ทำให้เสียหลักล้มลงเปิดโอกาสให้ผู้ร้ายกระโดดขึ้นรถแล้วขับหนีออกไปได้อย่างรวดเร็ว 

ปกรณ์ไม่คิดจะตามไปเพราะเป็นห่วงเหยื่อสาวที่นอนไม่มีสติมากกว่า เมื่อเห็นหน้าอกยังกระเพื่อมตามจังหวะการหายใจเขาก็โล่งอก มือตบไหล่และร้องเรียกเพื่อปลุกหญิงสาว

“คุณ!  คุณ! ”  แต่ร่างที่อ่อนปวกเปียกไม่มีทีท่าว่าจะตื่น

“คุณ!..คุณ!..ตื่นซิ.! บ้าชิบ..”เมื่อพยายามปลุกหล่อนอีกครั้งเรียก แต่ดูเหมือนจะไร้ผล

ปกรณ์สบถกับตัวเองก่อนจะช้อนร่างบางนั้นขึ้น เมื่อวางร่างที่อ่อนระรวยไว้เบาะข้างคนขับ สมองก็คิดว่าจะจัดการอย่างไรดี  บ้านช่องของหล่อนก็ไม่รู้จัก และในเวลาเกือบเที่ยงคืนแบบนี้ เขาจะพาหล่อนไปไหนดี? ตาสีเข้มหันกลับมามองร่างที่หลับสนิท เพราะไอ้การที่แอบมองหล่อนบ่อยในช่วงที่รถติด จึงรู้ว่าหญิงสาวนั่งหลับในรถ เมื่อเขาเห็นแท็กซี่วิ่งออกนอกเส้นทางสัญชาติญาณของอาชีพตำรวจหรืออะไรก็แล้วแต่ทำให้เขาขับรถตามไปห่างๆ...แล้วมันก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้ 

เมื่อคิดไม่ตกว่าจะจัดการกับหญิงสาวในรถของเขายังไง ปกรณ์ก็กดโทรศัพท์หาตัวช่วยซึ่งเป็นเพื่อนตำรวจรุ่นเดียวกันในท้องที่ ให้ช่วยตามจับตัวคนร้ายตามหมายเลขทะเบียนรถแท็กซี่….

“ไอ้นุ!เอ็งคิดว่าข้าควรทำไงดีวะ? พรุ่งนี้ข้าต้องไปรายงานตัวที่ต่างจังหวัดด้วยสิ! รีบก็รีบ ง่วงก็ง่วง” ปกรณ์กรอกเสียงไปตามสายขอความเห็นจากเพื่อน    

“จะไปยากอะไร! เอ็งก็เปิดโรงแรมนอนสักคืน” ภานุเสนอความคิดขณะกำลังอ้าปากหาวไม่หยุด

“เฮ้ยไอ้บ้า!แล้วข้าจะเอาผู้หญิงไปไว้ที่ไหน?” ปกรณ์ตาเหลือกกับความคิดของตัวช่วย

“ไม่เห็นจะยาก...เอ็งก็เอาหล่อนไปนอนด้วย...แล้วพรุ่งนี้ค่อยพามาแจ้งความกับข้า เออแค่นี้นะ!...ข้าจะออกเวรแล้วและก็มีนัดแล้วด้วย” ตัวช่วยตัดบทพร้อมตัดสายก่อนปกรณ์จะเอ่ยปากห้ามทัน

“เฮ้ยเดี๋ยว!?...เฮ้ยไอ้เวรเอ๊ย!” เขาสบถอย่างหัวเสียก่อนจะเหลือบสายตาไปที่ป้ายโรงแรมข้างทางตามคำแนะนำของเพื่อน

ปกรณ์วางร่างแน่งน้อยบนเตียงนุ่ม เขานั่งลงข้างๆหญิงสาวพร้อมสำรวจรูปหน้าสวยๆ ดวงตากลมโตซ้อนความดุยามจ้องมองเขา จมูกเล็กที่รั้นบ่งบอกถึงนิสัย ยิ่งริมฝีปากอวบอิ่มเป็นสีชมพูระเรื่อกับรูปร่างสมส่วนเย้ายวน

‘ก็น่าเห็นใจไอ้แท็กซี่หื่นคนนั้น เธอสวยยั่วยวนขนาดนี่’