สมนึกชำเลืองมองสาวน้อยวัยแรกรุ่น สุดท้ายล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบกุญแจรถออกมา
“เดี๋ยวลุงไปส่งก็แล้วกัน”
“จริงเหรอลุง!”
“เออ”
“ขอบคุณมากจ้ะ”แก้วกัลยารีบเปิดประตูขึ้นนั่งเบาะหน้าคู่คนขับ
รถจอดเทียบหน้าผับแก้วกัลยาหยิบกระเป๋าสะพายแล้วยกมือไหว้ลุงสมนึกก่อนลงจากรถ ก้าวยาวมาถึงหน้าประตู การ์ดตรวจบัตรเรียบร้อยจึงผ่านเข้าด้านใน เธอหยุดยืนกวาดตามอง เห็นผู้คนมากมายกำลังเต้นอย่างเมามันท่ามกลางแสงสี โต๊ะนั่งจัดเรียงไว้มากมาย ชั้นสองเป็นโซฟาสำหรับลูกค้าที่ต้องการเพียงดื่มน้ำเมาเท่านั้น
เธอยืนงงควรเดินไปทางไหนดี เสียงเพลงดังมากจนแทบไม่ได้ยินอะไร สังเกตเห็นเพียงสายตาหลายคู่จับจ้องมายังเธอ แก้วกัลยาเร่งฝีเท้าผ่านคนเหล่านั้นแต่ทว่าข้อมือกลับถูกจับไว้
“จะไปไหนครับ คุยกันก่อนไหม”
คนถูกดึงชะงัก รีบแกะมือนั้นออก แล้วฝืนยิ้ม
“ขอโทษนะคะ พอดีฉันนัดเพื่อนเอาไว้”เธอหาทางเอาตัวรอด
“คุยกับผมสักครู่ก็ได้ แล้วค่
