เมื่อเสร็จธุระที่วัดพ่อครูก็เดินขึ้นมาบนบ้านพอเห็นสีหน้าลูกชายดูท่าทีหงุดหงิดจึงเดินไปทิ้งตัวลงนั่งด้านข้างกำลังจะเอ่ยถาม ทว่าเหลือบเห็นน้ำมนต์เดินออกมาจากครัวก่อนจึงเรียกเธอให้เดินไปหา เมื่อร่างเล็กนั่งลงด้านหน้าด้วยท่าทีนอบน้อมแล้วพ่อครูจึงหันไปเอ่ยบอกลูกชายที่นั่งอยู่ด้านข้าง
“เบิ่งให้พ่อแหน่มื้อนี้มื้อดีบ่” (ดูให้พ่อหน่อยวันนี้วันดีไหม) สายฟ้าได้ยินแบบนั้นก็เอื้อมไปหยิบตำรามาดูฤกษ์งามยามดีให้คนเป็นพ่อ ตาคมกวาดมองยังตำราครู่หนึ่งก่อนจะปิดลงวางบนพานไว้เหมือนเดิม
“มื้อดีอยู่ บ่แม่นมื้อจม มื้อเดือนดับ มื้อข้างแรม” (วันดีอยู่ ไม่ใช่วันจม วันเดือนดับ วันข้างแรม) ริมฝีปากขยับตอบคนเป็นพ่อด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่ดวงตากลับมองสาวน้อยด้านหน้าที่นั่งประสานมือบีบกันแน่นนั่งฟังตาปริบ ๆ แต่พอช้อนตาขึ้นสบกับเขาเธอก็หลบตาเขาอีกครั้งเห็นแล้วก็อยากจับลงโทษให้เข็ด
ทางด้านพ่อครูเมื่อได้คำตอบของลูกชายก็ภูมิ
