สิบห้านาทีต่อมา หลังจากโชว์หวานด้วยการป้อนอาหารให้กัน อาการแพ้เริ่มแรกก็เข้ามาทักทายฉันด้วยการคันยุบยิบ ทั้งที่กินไปได้น้อยมาก แต่คนแพ้ก็คือคนแพ้วันยังค่ำ ยังดีที่ในความโชคร้ายยังพอมีความโชคดีหลงเหลืออยู่ เพราะฉันมักจะพกยาแก้แพ้ไว้ตลอดในกระเป๋าเผื่อฉุกเฉิน
แต่…
ไอ้ครั้นจะกินต่อหน้าคุณแม่เขาตอนนี้ก็ใช่ที่
“เออ ที่รักคะเดี๋ยวมะลิขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”
“ครับ แล้วรีบมานะ” คนตัวโตหันมายิ้มพลางลุกขึ้น ก่อนมาเลื่อนเก้าอี้ของฉันให้ฉันลุกขึ้น
อะไรจะเทคแคร์ดีเวอร์แบบนี้
โชว์หวานอีกหนึ่งกรุป ที่รงที่รักอะไรมันไม่มีจริงทั้งนั้น แต่ช่างเถอะทางออกของฉันคือการรีบขอตัวไปเข้าห้องน้ำให้ไวที่สุด ก่อนที่เนื้อตัวจะเห่อแดงและเต็มไปด้วยลมพิษ
ทันทีที่ประตูห้องน้ำปิดลง ฉันรีบลนลานควานหากระปุกยาแก้แพ้ที่พกเอาไว้ติดตัว ก่อนจะหยิบเข้าปาก ตามด้วยน้ำเปล่าที่แวะขอตรงเคาน์เตอร์มาด้วย แล้วกลืนลงท้องทันที
ร
