ตลอดทางเธอไม่ยอมคุยอะไรกับเขาเลยถามคำตอบคำถ้าไม่ใช่เมียนี่ไล่ออกไปล่ะ เพราะสถานะที่เปลี่ยนไปทำให้เขาไม่กล้าพูดหรือเซ้าซี้เธอเยอะ อีกอย่างกำลังวางฟอร์มอยู่เพราะฉะนั้นจะแสดงออกมากไม่ได้
“ให้ไปส่งที่ไหน”
“บริษัทค่ะเดี๋ยวนาเดียกลับเอง”
“ไปแวะส่งที่บ้านก็ได้พรุ่งนี้จะมารับ”
เขารู้ว่ามันต้องผ่านบ้านเธอก่อนถึงบริษัทแต่มีหรือที่เธอจะยอมให้เขาไปที่บ้าน ไม่อย่างนั้นก็รู้หมดนะสิว่าเธอเป็นใคร เพราะงั้นให้เขาไปส่งที่บริษัทพอแล้ว
“ไม่เป็นอะไรค่ะท่านประธาน”
“แต่ว่า..”
“งั้นลงตรงนี้ก็ได้ค่ะเดี๋ยวนั่งรถกลับเอง”
เขาได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาเล็กน้อยอย่างเหนื่อยใจ ให้เวลาเธอก่อนแล้วกันปกตินาเดียเป็นคนโกรธง่ายหายเร็วไม่แน่พรุ่งนี้อาจจะคุยดีกับเขาเหมือนเดิมก็ได้
“เดี๋ยวส่งที่บริษัทก็แล้วกัน”
จากนั้นทั้งคู่ก็แยกย้ายกัน มินเลือกที่จะทักนาเดียที่ไม่ใช่เลขาเพราะมีโอกาสตอบเขามากกว่า ถึงจะงอนอยู่ก็เถอะ
