ยามราตรีหลิ่งซือยังมิยอมหลับมินอน นางจึงนั่งฝึกฝนวิชาของสตรีเช่นการเย็บปักถักร้อย นางเรียนรู้ตั้งแต่วิธีทำแผ่นชาดและผงแป้งผัดหน้า ซึ่งก็สนุกสนานสำหรับนางมิน้อย
ครั้นเพลิดเพลิน นางจึงนำเข้ามาทำต่อในเรือนในยามราตรี เพื่อรอคอยบุรุษของนางกลับจวน
นางลืมไถ่ถามว่าบุรุษของไปที่ใด บุรุษของนางคล้ายภาพลวงตานางก็เกียจคร้านจะเปิดปากถาม นางนั่งคัดแยกดอกไม้ป่าที่จ้าวหลิวพานางไปเก็บมาในป่าที่รอบจวนนี้
มิรู้เหตุใดบุรุษของนางดูช่ำชองนักในการผลิตเครื่องใช้ของสตรี
นางสงสัยอยู่น้อยๆ เมื่อเวลาดำเนินผ่านไป จนถึงยามค่อนคืนนางกำลังปิดปากหาวและจะล้มตัวลงนอน เงาดำๆตาสีแดงเริ่มปรากฎขึ้นมาช้าๆที่ตามมุมห้อง ร่างบางผงะถอยหนีในทันที
มิคาดยังมีเงาดำผุดออกมาอยู่เรื่อยๆตามบนเตียง และรอบๆห้องหอของนาง บางนั่ง บ้างยืน บางเดิน บางห้อยหัวลงมา สุดท้ายบางสิ่งโผล่มาตรงหน้านาง จนนางกรีดร้องขึ้นมาเสียงดัง
“กรี้ด อออกไปนะ อ
