"เป็นเจ้าอีกแล้วหรือเจ้าชื่ออันใดกันเด็กน้อย เหตุใดเจ้าจึงชื่นชอบป่าน่าขนลุกนี่นักเล่าเด็กน้อย "
หลิ่งซือย่อกายลงลูบหัวเด็กน้อย บนผมคล้ายมิมีไออุ่นอันใดเลย มือไม้เด็กน้อยก็เย็นเยียบ หลิ่งซือคล้ายผงะและสูดหายใจลึกขึ้นมา
"เด็กน้อยเจ้าเป็นภูติต้นไม้หรอกหรือ"
เด็กน้อยยิ้มละไมและมิเอ่ยตอบคำถาม แต่กลับถามนางไปอีกคราหนึ่งเสียงน่าขนลุกกว่าเดิมอีกแล้ว
"พี่สาวท่านหาสิ่งใดในป่าหมอกอยู่หรือไม่"
หลิ่งซือสูดหายใจลึก และทำท่าเอ่ยตอบเด็กน้อยๆนี้ไปอย่างสบายๆแต่ในใจนั้นตื่นตระหนกอยู่มิน้อย
"นางพรายดำเอ่ยว่าในป่านี้มีต้นชาและสิ่งที่นำมาใช้ทำยาและของใช้ได้ ให้ข้าเข้ามาถามหาจากภูติดอกไม้และภูติต้นไม้ "
เด็กน้อยหัวเราะยิ้มร่าและพูดเสียงน่าขนลุกออกมาอีกแล้ว หลิ่งซือคล้ายอยากจะร่ำไห้ขึ้นมาอีกครั้ง
"พี่สาวท่านโดนหลอกแล้ว ป่าหมอกแห่งนี้มิมีสิ่งใดสำหรับมนุษย์เป็นๆเลย พี่สาวจะหาสิ่งใดหรือ"
ดวงตาของเด็กน้อยส่
