“ ไอ้ดิน กูรู้ว่ามึงรักสนุกแล้วนี่มันก็เรื่องของมึง กูไม่ควรเสือก แต่มึงก็ควรเห็นใจน้องน้ำหนึ่งบ้าง นี่รู้ไหมว่าน้องทำมื้อเช้ามาให้มึงด้วยนะ แล้วกูต้องเข้าไปบอกว่ามึงไม่เข้ามาแล้ว กูนึกหน้าออกเลยว่าจะเจื่อนแค่ไหน มึงอย่าทำร้ายจิตใจเธอครั้งแล้วครั้งเล่าเลยว่ะ สงสารเธอบ้าง” ปลายสายหัวเราะลั่น
“ อะไรของมึงเนี่ยไอ้ราม บ่นเป็นคนแก่ไปได้ สงสารก็ทำหน้าที่ดูแลดี ๆ แทนกูสิ เออ ลืมบอก กูยกห้องพักให้ห้องหนึ่ง แล้วก็ให้เลขาเอาคีย์การ์ดห้อง 402 ชั้น 4 ไปให้ วางไว้บนโต๊ะทำงาน เวลามึงเหนื่อย ๆ หรือขี้เกียจกลับคอนโดก็นอนที่นั่นเลย หรืออยากจะนัดใครมาเล่นจ้ำจี้ก็ตามสบาย โอเคนะเพื่อน แค่นี้แหละ ”
พูดจบก็ตัดสายทิ้งทันที ไม่ให้โอกาสอีกฝ่ายได้ตอบรับหรือปฏิเสธเช่นเคย
รามถอนหายใจยาวอย่างหนักอกหนักใจเหลือเกิน หน้าที่ดูแลผู้หญิงของเพื่อนมันคงจะไม่ยากเท
