เร้นรักร้อนพิศวาส

        รถจักรยานยนต์ Ducati XDiavel Xtraordinary Nero 2016 สีดำดุเลี้ยวเข้าสู่ลานจอดรถของโรงแรมปุชารายา โรงแรมสไตล์บูติคอันสวยงามกลางกรุง มันถูกจอดนิ่งก่อนคนขับจะถอดหมวกกันน็อคออก เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาคมสันอย่างร้ายกาจ คิ้วดกดำเข้ม ตาคม ขนตางอนยาวเป็นแพราวกับผู้หญิง จมูกโด่ง ริมฝีปากหยักโค้ง มีไรเคราครึ้มล้อมกรอบใบหน้ายาว ยิ่งส่งให้เขายิ่งดูหล่อเข้มขึ้นเป็นกอง เขาปลดกระดุมเสื้อแจ็คเก็ตออกแล้วถอด เหลือเพียงเสื้อยืดสีดำด้านในที่ชื้นเหงื่อแนบลู่ไปกับเรือนกายกำยำ มีมัดกล้ามงดงาม แขนส่วนที่เลยออกมาเป็นผิวสีแทนเนียน จากนั้นเขาลงจากรถเพื่อจัดเก็บของให้เข้าที่ จึงเห็นเรือนร่างสูงใหญ่กำยำร่วมเมตรเก้าสิบ ท่อนล่างห่อหุ้มด้วยกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ม รองเท้าหุ้มข้อสีเดียวกับเสื้อยืด                ราม ราชรักษา คือนามของหนุ่มหล่อร้ายกาจผู้นี้ เขายกมือเสยผมลวก ๆ ให้เข้าที่เข้าทางแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหาชื่อผู้ที่ต้องการแล้วโทรออก เสียงปลายสายตอบกลับมาทันทีที่สัญญาณเตือนดังเพียงสองครั้ง                “ ว่าไงราม มาถึงแล้วเหรอ ”                “ ใช่ ให้รอที่ไหน ”                “ เดินเข้ามาในโรงแรมแจ้งประชาสัมพันธ์ เดี๋ยวเด็กมันจะพาไปห้องรับรอง แล้วจะให้คนเอาเครื่องดื่มไปเสิร์ฟ ถ้ากูจำไม่ผิดมึงกินเอสเปรสโซ่ใช่ป่ะ เย็นหรือร้อนดี ”                “ ร้อน ”                “ พูดมากไม่ได้กลัวดอกพิกุลจะร่วงเหมือนเดิมนะมึง โอเค เดี๋ยวเจอกัน ขอเวลาเคลียร์งานสิบนาที ”                รามกดตัดสายโทรศัพท์แล้วสาวเท้าไปยังประตูของโรงแรม ตรงไปยังเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์เพื่อแจ้งกับพนักงานต้อนรับ ทันทีที่เงยหน้าขึ้นเแขกผู้มาเยือน พนักงานสาวแท้และสาวเทียมทั้งสองรีบวิ่งเข้ามาแย่งกันบริการอย่างเต็มที่                “ สวัสดีค่ะ ปุราชายายินดีต้อนรับ ไม่ทราบมีอะไรให้ดิฉันรับใช้ค่ะ ”                ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากเล็ก ๆ เพียงเท่านั้นก็ทำให้สาวทั้งสองแทบจะละลายไปต่อหน้า                “ ผมชื่อรามครับ นัดกับคุณนฤบดินทร์ไว้ ”                “ อ๋อ แขกของคุณนฤบดินทร์นี่เอง ถ้าอย่างนั้นเชิญที่ห้องรับรองแขกวีไอพีด้านนี้เลยค่ะ ”                “ ขอบคุณครับ ”                ตอบสั้น ๆ พร้อมรอยยิ้มมุมปากเช่นเคย พนักงานต้อนรับหนึ่งในสองเดินออกมาเชื้อเชิญให้เดินตามไปห้องรับแขกวีไอพีดังว่า ส่งเขานั่งติดกับมุมกระจกที่สามารถมองเห็นวิวด้านนอกได้ จากนั้น บริกรก็เข้ามาเสิร์ฟกาแฟดังที่เพื่อนสอบถามไว้ทางโทรศัพท์         นฤบดินทร์ ปุชารายา คือนามของเพื่อนหนุ่มผู้เป็นทายาทแต่เพียงผู้เดียวของเจ้าของโรงแรมแห่งนี้ ทั้งสองไปเจอกันในคลาสเรียนปริญญาตรีด้านการออกแบบและสถาปัตยกรรมที่ออสเตรเลีย เขาเป็นหนุ่มลูกเสี้ยวหลายเชื้อชาติ บิดาเป็นลูกครึ่งไทยอินเดีย ส่วนมารดามีเชื้อสายไทยจีน นฤบดินทร์รวมรวมข้อดีของแต่ละเชื้อชาติมาไว้ในตัวทั้งหมด หน้าคมเข้มแต่ผิวขาว รูปร่างสูงใหญ่ ความที่รูปหล่อพ่อรวยทำให้เขาเป็นเพลย์บอยตัวฉกาจ         ส่วนราม ราชรักษา หนุ่มไทยแท้คมเข้ม เงียบขรึมพูดน้อย เป็นเด็กกำพร้า เติบโตมาโดยมีลุงและป้าคอยเลี้ยงอย่างไม่สนใจใคร่ดีนัก สุดท้ายก็นำเขาไปฝากไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ‘ บ้านอ้อมกอด ’         แต่นั่นไม่ใช่ปมด้อยที่จะเอามาบั่นทอนคนใฝ่ดีอย่างราม เขาตั้งใจเรียนจนสามารถสอบทุนเข้าในมหาวิทยาลัยชื่อดังระดับต้น ๆ ของประเทศ เมื่อจบปริญญาตรีก็ยังสอบชิงทุนปริญญาโทไปเรียนเมืองนอกได้ แถมจบด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่งเสียด้วย         เมื่อเรียนจบ รามทำงานที่โน่น ความมีฝีมือดีมีความรับผิดชอบทำให้ลูกค้าไว้ใจ งานหลั่งไหลเข้ามาไม่ขาด รามไม่ใช่เด็กกำพร้ายากจนอีกต่อไป เขามีรายได้มากมายเป็นหลักสิบล้าน แต่ไม่เคยลืมว่าตนเองเกิดมาจากจุดไหน ยังคงหาโอกาสกลับไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ตนเติบโตมาเสมอ มอบเงินทุนเพื่อปรับปรุงและเป็นค่าใช้จ่ายอยู่ทุกเดือน และไม่เคยลืมส่งเสียลุงกับป้าที่เลี้ยงดูเขามาแม้จะไม่ดีเท่าที่ควร                จนเมื่อเดือนที่แล้ว ป้าของเขาเสียเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ รามกลับมาจัดการงานศพและอยู่ต่อเพื่อจะพักผ่อนสักสามเดือน นฤบดินทร์ทราบจึงติดต่อไปเพราะมีโครงการจะสร้างโรงแรมแห่งใหม่ที่หัวหิน และอยากได้สถาปนิกมือดีอย่างรามมาร่วมงาน         ชายหนุ่มนั่งนิ่ง ทอดอารมณ์มองออกไปชมวิวด้านนอกที่มีกระจกใสแจ๋วคั่นไว้ สวนสวยที่มีน้ำตกจำลองอยู่ตรงกลางรายล้อมไปด้วยไม้ดอกไม้ประดับที่ได้รับการตกแต่งดูแลเป็นอย่างดีจนออกดอกสะพรั่งงามตา สลับไปด้วยบอนไซต้นเล็ก ๆ ดูน่ารัก ชายหนุ่มยิ้มออกมาเมื่อเห็นต้นไม้จิ๋วพวกนั้น เพราะนึกถึงเด็ก ๆ ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าขึ้นมา         “ โอ้โห ทำไมพี่ตัวโตเหมือนต้นไม้เลย กินอะไรเข้าไปเนี่ย ”         “ กินอาหารที่มีประโยชน์แล้วเล่นกีฬาสิ ตอนเด็ก ๆ พี่ก็ตัวเล็ก ๆ เหมือนพวกเรานี่แหละ ”         “ แม่ครูบอกว่าพี่กินทุกอย่างเลย ผักชีก็กิน ผักบุ้ง บวบก็กิน หนูไม่ชอบกินผักเลย ”         “ อ้าว แล้วกัน ไม่งั้นหนูก็จะไม่โตนะครับ ”         “ ไม่โตก็ไม่โต ตัวใหญ่อย่างพี่น่ากลัวเหมือนยักษ์ ”         พูดแล้วก็วิ่งจากไป เด็กหนอเด็ก คิดอะไรก็พูดออกไปอย่างนั้น ไม่ต้องปกปิด ไม่ต้องเสแสร้ง         ขณะกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ พลันสายตาก็ไปกระทบกับร่างหนึ่งที่ตรึงสายตาเขาได้ทันที         ผู้หญิงร่างบอบบาง ผมดำขลับยาวสลวยราวเส้นไหมน่าจะถึงกลางหลัง สวมชุดเดรสแขนตุ๊กตากระโปรงทรงเอยาวเลยหัวเข่าสีชมพูอ่อนลายดอกไม้เล็ก ๆ เมื่อเจ้าหล่อนเดินมาใกล้ขึ้นก็เผยให้เห็นผิวขาวสะอาด ตากลมโต จมูกเล็กโด่งรั้น เหนือริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อ ใบหน้าไร้การแต่งแต้มจากเครื่องสำอางหรือหากจะแต่งก็คงบางเบาเหลือเกิน         ในมือของเธอ ถือตะกร้าที่ด้านในบรรจุของคล้ายปิ่นโตหรือกล่องข้าว รามแอบยิ้มกับตัวเอง คงจะเป็นแฟนสาวหรือแม่บ้านของใครสักคนที่ทำกับข้าวมาส่งคู่รัก น่ารัก น่าอิจฉาเป็นบ้า         ผู้หญิงใส ๆ แบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบ ที่เขาเคยเจอมามีแต่แม่เสือสาวเปรี้ยวเข็ดฟันที่พร้อมเสนอตัวเพื่อเข้าสู่สมรภูมิกามารมณ์มานับไม่ถ้วน ไอ้เขาเองมันเป็นคนเงียบขรึม เลยไม่เคยไปจีบผู้หญิงที่ไหนจริง ๆ จัง ๆ มัวแต่ตั้งใจเรียน ทำงานพิเศษ จบแล้วก็ตั้งใจทำงาน ลืมคิดถึงเรื่องความรักไปเสียฉิบ         เมื่อเห็นสาวน้อยหน้าหวานนอกกระจกคนนั้นก็อดคิดซน ๆ ตามประสาผู้ชายไม่ได้ว่า ผู้หญิงหวาน ๆ แบบนี้เวลาอยู่บนเตียงเมื่อโดนเล้าโลมด้วยฝีมืออันจัดเจนของเขาแล้วเธอจะเร่าร้อนได้แค่ไหนกันนะ