หลังจากวันนั้นท่านขุนเดชณรงค์ก็ได้มาเฝ้าเฟื่องทุกวันเพื่อรอวันที่จะมารับตัวเฟื่องไปอยู่ด้วยแต่เฟื่องได้บอกกับสินไปแล้วว่าไมอยากไป “หากแม้นว่าให้เฟื่องมีหลายผัวเฟื่องขอตายเสียดีกว่าคณิกาที่ร่วมหลับนอนกับชายหลายคนยังมีศักดิ์ศรีเสียกว่าเพราะนางทำไปเพราะเหตุจำเป็นที่ต้องหาเงินมาเลี้ยงลูก เฟื่องเป็นเมียพี่แล้วถึงแม้ว่าพี่สินจะไม่ได้คิดเช่นนั้น...ถ้าเฟื่องไม่ยอมพี่จะเป็นกระไรหรือไม่จ๊ะ”
“ท่านจะทำทุกทางให้พวกเรามิได้อยู่ที่นี่ หญิงคณิกาในโรงชำเราและหอโคมแดงทั้งหมดหลายสิบคนจะต้องไม่มีเบี้ยไว้เลี้ยงปากเลี้ยงท้องอีกทั้งยังไม่มีที่ซุกหัวนอน ผู้คนอาจจะมีคำพูดที่ดูแคลนข้าเรื่องการทำมาหากินของข้าแต่ถ้าคิดในอีกแง่หนึ่งคือข้าได้ให้โอกาศคณิกาเหล่านั้นได้มีเบี้ยไว้เลี้ยงปากเลี้ยงท้อง...หลายคนที่ต้องเป็นหม้ายผัวไปรบแล้วมิได้กลับมาไม่มีผัวหาเลี้ยงจึงจำเป็นต้องขายร่างกายเพื่อแลกอัฐแลกเบี้ย”
เฟื่องครุ่นคิดอยู
