ตามข้ามาปีกกล้าขาแข็งนักก็วันนี้ก็ลองไปทำงานที่โรงชำเราดูสักวันแล้วกัน”
“พี่สินจะให้เฟื่องร่วมหลับนอนกับชายอื่นอย่างนั้นหรือเจ้าคะ?”
“ก็เจ้าพูดเองมิใช่รึตามมาแต่โดยดีอย่ารำรี้ร่ำไรน่าลำคาญ”
สินพาเฟื่องมายังหอโคมแดงและโคมเขียวซึ่งอยู่ติดกันเฟื่องสะอื้นไห้น้ำตานองหน้าภายในหัวใจของเด็กสาวเจ็บปวดแทบขาดใจเมื่อคิดว่าสินกำลังจะผลักไสให้ตนไปเป็นหญิงงามเมืองร่วมรักกับชายนับร้อยพัน…เฟื่องยืนมองโรงชำเราที่มีโคมแดงและโคมเขียวแขวนประดับอยู่หน้าร้านเหมือนเป็นสัญลักษณ์เพื่อให้บุรุษเพศรู้ความหมายของมัน
“เข้าไปสิเอ็งถึงเวลาต้องทำงานแล้ว….”
เฟื่องจ้องมองหน้าสินด้วยความโกรธแค้นและน้อยใจว่าสินคงเบื่อเธอแล้วจริงๆสินดึงมือเฟื่องเข้ามาในร้านที่ตกแต่งด้วยไฟแสงสีสวยงามมีโต๊ะอาหารไว้รับรองพวกนักดื่มนักเที่ยวที่มาหาความสุขกันหญิงงามที่แต่งกายด้วยอาภรด้วยสีฉูดฉาดหลากหลายและบางพลิ้วจนเห็นเนื้อในใบหน้าและริฝีปากท
