หล่อนพูดความจริง และพยายามยกตัวอย่างให้เขามองเห็นภาพ แต่กลับถูกเขาตำหนิกลับอย่างไม่มีเยื่อใย
“ฉันเป็นคนที่รักเดียวใจเดียว จิตใจมั่นคง ต่อให้เธอทำเสน่ห์ ฉันก็ไม่มีทางลุ่มหลงเธอหรอก หวันยิหวา”
ทำไมในสายตาของเขา หล่อนไม่มีความดีเลยนะ
หวันยิหวาคิดอย่างน้อยใจ แต่ก็ทำได้แค่เพียงต่อสู้ต่อไปเท่านั้น
“สักวันพี่ตะวันจะต้องหลงหวันค่ะ หวันจะทำให้ได้”
เขาหัวเราะเยาะ มองหล่อนด้วยสายตาสมเพชเวทนา
“ชาติหน้าเถอะ”
“ถ้าหวันตั้งใจ ชาติหน้าก็แค่ปากซอยค่ะพี่ตะวัน”
หล่อนพยายามที่จะทำตัวขบขัน เพื่อกลบเกลื่อนความเจ็บช้ำภายในหัวใจ แต่เขาไม่ตลกด้วย แถมยังทำหน้าดุดันใส่หล่อนอีกต่างหาก
“ถ้าไม่อยากถูกฉันทำเจ็บๆ แบบเมื่อคืนอีก ก็หุบปากไปซะ”
คำพูดประโยคนี้ของกล้าตะวันทำให้สองแก้มนวลของหวันยิหวามีสีแดงระเรื่อขึ้น กลีบปากอิ่มเม้มเป็นเส้นตรงและก็หยุดพูดทันที
เมื่อภายในห้องเงียบสงัดลง กล้าตะวันที่นั่งอยู่บนโซฟาก็
