ตอนที่ 8
956 Words
“ลูกเนี้ยนะ ปากบอกไม่อยากแต่งงาน เกลียดหนูหวันอย่างนู้นอย่างนี้ แต่พอเข้าหอก็ไม่ยอมให้น้องพักผ่อนเลยนะ หื่นกามสุดๆ”
“ก็คุณแม่บังคับให้ผมแต่งงานกับหวันยิหวา ผมก็แต่งให้แล้วไงครับ แต่งแล้วผมก็ต้องระบายความใคร่บ้างเป็นธรรมดา”
“ดูพูดเข้า พ่อตะวัน” มารดาตำหนิ “หนูหวันเป็นเมียของลูกนะ เมียที่ถูกต้องตามกฎหมายด้วย”
“ก็เพราะเป็นเมียไงครับ ผมถึงต้องจำใจมีอะไรด้วย ความจริงคุณแม่น่าจะดีใจนะครับ ที่ผมไม่ละเลยหวันยิหวาน่ะ”
“ลูกก็ทำให้มันอ่อนโยนสิ หนูหวันตัวนิดเดียวเองนะ แล้วก็ยังเด็กมากๆ ด้วย”
“เด็กมาก แต่ก็อยากมีผัวจนตัวสั่น ถึงขนาดยอมเอาตัวเข้าแลก เพื่อทำให้ผมเลิกกับฟ้ารดา”
น้ำเสียงของกล้าตะวันเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ
“นี่ลูกยังจะพูดถึงแม่ดารานั่นอีกเหรอ แม่นั่นไม่คู่ควรกับลูกเลยสักนิด”
“ทำไมผมจะพูดถึงไม่ได้ล่ะครับ ในเมื่อฟ้าคือคนที่ผมรัก”
“ลูกรักเขา แต่เขาไม่ได้รักลูกแค่คนเดียว สักวันลูกจะตาสว่าง”
มารดาพูดขึ้นคล้ายกับมั่นใจนักหนา ในขณะที่เขายังคงเชื่อมั่นในตัวของฟ้ารดา
“ก็เพราะผมตาสว่างอยู่ยังไงล่ะครับ ผมถึงยังรักฟ้าอยู่ และก็เกลียดขี้หน้ายัยเด็กหวันยิหวานั่น”
“เออ ปากดีไปเถอะ สักวันลูกจะต้องกลืนน้ำลายตัวเอง”
เขาไม่สนใจคำพูดคาดการณ์ล่วงหน้าของมารดาแม้แต่น้อย เพราะเขามั่นใจว่ามันไม่มีทางเป็นความจริงไปได้
“แล้วนั่นลูกจะไปไหนน่ะ พ่อตะวัน” กรรณิการ์เอ่ยถามบุตรชาย เมื่อเห็นชายหนุ่มจะปลีกตัวเดินออกไป
“ผมจะกลับบ้านน่ะครับ”
“จะกลับได้ยังไง ลูกต้องอยู่ที่นี่เฝ้าหนูหวัน”
“ให้ลำไยมาเฝ้าเถอะครับ ผมไม่ได้มีเวลาว่างมากพอที่จะมาทำเรื่องไร้สาระแบบนี้” กล้าตะวันพูดขึ้นอย่างไร้น้ำใจ
“แต่คนที่ทำให้หนูหวันต้องเข้าโรงพยาบาลก็คือลูกเองนะ”
“ผมไม่ได้ฆ่าไม่ได้แกงหวันยิหวาครับ ผมก็แค่ทำหน้าที่สามีในคืนเข้าหอเท่านั้นเอง แม้จะทำหนักมือไปหน่อยก็ตาม”
“ลูกนี่มันใจร้ายมากเลยนะ”
“ถ้ากับคนที่ผมเกลียด ผมก็จะทำแบบนี้แหละครับ ขอตัวนะครับคุณแม่”
กล้าตะวันบอกมารดา ก่อนจะเดินจากไป กรรณิการ์มองตามไปด้วยสายตาเป็นกังวล
นี่หล่อนทำผิดพลาดไปหรือเปล่านะ ที่เห็นดีเห็นงามบังคับให้กล้าตะวันแต่งงานกับหวันยิหวาน่ะ
ตอนแรกหล่อนคิดว่า หากแต่งงานกันแล้ว ลูกชายก็จะใจอ่อน และรักหวันยิหวาในที่สุด แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าสิ่งที่คาดการณ์เอาไว้มันอาจจะไม่มีวันเกิดขึ้นจริงก็ได้
หวันยิหวาลืมตาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล โดยที่ข้างเตียงมีกรรณิการ์นั่งเฝ้าอยู่
“คุณแม่...”
“หนูหวันฟื้นแล้วเหรอลูก” กรรณิการ์บีบมือของหวันยิหวาอย่างดีใจ
หวันยิหวาฝืนระบายยิ้มกับกรรณิการ์ ก่อนจะตอบออกมา
“นี่หวัน... มาอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยังไงกันเหรอคะคุณแม่”
ความทรงจำล่าสุดที่หล่อนจดจำได้ก็คือ...
หล่อนอยู่บนเตียง ในสภาพเปลือยเปล่า และข้างๆ ตัวก็ไม่มีกล้าตะวัน แล้วต่อจากนั้นหล่อนก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
“หนูหวันไม่สบายตัวร้อนมาก พ่อตะวันก็เลยอุ้มพาหนูหวันมาโรงพยาบาลจ้ะ”
“พี่ตะวัน... เป็นคนอุ้มหวันมาหาคุณหมอเหรอคะ...”
สิ่งที่ได้ยินทำให้หัวใจของหวันยิหวาอิ่มเอมขึ้นมาทันที
“ใช่จ้ะ แล้วพ่อตะวันก็เป็นห่วงหนูหวันมากเลยนะรู้ไหม”
กรรณิการ์จำเป็นต้องโกหก เพราะไม่อยากให้หวันยิหวาเสียใจ
หวันยิหวาระบายยิ้มดีใจออกมา ก่อนจะหันมองไปรอบๆ ห้อง
กรรณิการ์รู้ทันจึงพูดขึ้น “พ่อตะวันกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะ เดี๋ยวค่ำๆ นี้จะมานอนเป็นเพื่อนหนูหวันที่นี่จ้ะ”
“จริงเหรอคะคุณแม่”
“จริงสิจ้ะ พ่อตะวันบอกกับแม่เองเลยนะ”
ใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขของหวันยิหวาสร้างความรู้สึกกังวลให้กับกรรณิการ์ไม่น้อยเลยทีเดียว เพราะสิ่งที่หล่อนพูดออกไปนั้น มันไม่มีความจริงเลยแม้แต่นิดเดียว
“แล้วนี่... หนูหวันเป็นยังไงบ้าง ยังปวดหัวอยู่ไหม”
“เอ่อ... หวันค่อยยังชั่วแล้วค่ะคุณแม่ ไม่ปวดหัวแล้ว”
กรรณิการ์ที่จับมือของหวันยิหวาอยู่ก็ระบายยิ้มอย่างโล่งอก
“จริงด้วย เนื้อตัวก็ไม่ร้อนเหมือนเมื่อตอนเช้าแล้ว”
“ความจริงหวันว่า... หวันออกจากโรงพยาบาลตอนนี้เลยก็ได้นะคะ พี่ตะวันจะได้ไม่ต้องลำบากมานอนที่นี่กับหวัน”
“ไม่ได้หรอกจ้ะหนูหวัน คุณหมอสั่งเอาไว้น่ะ ว่าให้หนูหวันนอนให้น้ำเกลือสักสองสามวันค่อยกลับบ้าน เชื่อคุณหมอนะจ๊ะ”
“ค่ะคุณแม่”
กรรณิการ์มองหวันยิหวาด้วยความเอ็นดู ก่อนจะพูดขึ้น
“นี่แม่ไม่ได้บอกเรื่องที่หนูหวันป่วยกับพ่อแม่ของหนูหวันนะ แม่ไม่อยากให้ทางครอบครัวของหนูไม่สบายใจน่ะ”
หวันยิหวาเห็นด้วยกับสิ่งที่กรรณิการ์ตัดสินใจทำ
“ดีแล้วค่ะคุณแม่ หวันไม่อยากให้คุณพ่อกับคุณแม่ของหวันเป็นห่วงด้วย อีกอย่างหวันก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“แม่ต้องขอโทษแทนพ่อตะวันด้วยนะหนูหวัน ที่ทำให้หนูหวันไม่สบายน่ะ”
“เอ่อ... หนูไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
หวันยิหวาอึกอักและหลบสายตาของกรรณิการ์ ใบหน้าซีดขาวมีรอยสีแดงเปื้อนที่สองแก้มเล็กน้อย
“แม่เชื่อว่าสักวัน พ่อตะวันจะต้องมองเห็นความจริงใจของหนูหวัน... แม่เชื่อว่าอีกไม่นานหรอก”
“ค่ะคุณแม่”
- Writer
