ตอนที่ 7
1171 Words
ร่างอรชรยกมือข้างซ้ายขึ้นมองแหวนทองเหลืองบนนิ้วนางพลางหลั่งน้ำตา ถ้าผู้ชายคนนั้นตามมาเจออาจฆ่าเธอทิ้งเสียก็เป็นได้ หญิงสาวยังนึกเห็นแววตาแค้นเคียดของมัจจุราชในคราบบุรุษรูปงามปานเทพ แต่ไม่ว่าจะอย่างไรเธอจะไม่มีวันให้เขาจับได้ จะไม่กลับไปที่บ้านหลังนั้น จะไม่...
“หนีมาได้ไกลแค่นี้เองหรือ ยาหยี”
เสียงห้าวดุดันกระชากบุษราคัมจากความสับสน หญิงสาวเบิกตาโพลงเพราะยังไม่ทันหายเหนื่อยมัจจุราชที่เธอนึกถึงก็ตามมาทันจนได้ เธอได้ยินเสียงฝ่าเท้าหนักใกล้เข้ามาและเร็วเท่าความคิดที่ร่างบางลุกขึ้นหันไปเผชิญหน้าพร้อมกับคว้าท่อนไม้ไว้ในมือมั่น
“อย่าเข้ามานะ! ถ้าเข้ามาคุณเจ็บตัวแน่!”
บุษราคัมขู่ฟ่อแต่น้ำเสียงสั่นเครือที่ไม่มั่นคงพอกลับจุดรอยยิ้มเหยียดบนใบหน้าหล่อเหลา
“คิดว่าของเด็กเล่นแค่นี้จะทำอะไรผมได้ ถ้าไม่ยอมกลับไปกับผมแต่โดยดีคุณนั่นแหละที่จะเจ็บตัว”
“ฉันไม่มีวันทำตามคำสั่งของคนบ้าโรคจิตอย่างคุณ! ฉันจะไม่กลับไปที่นั่น ฉันอยากกลับบ้านของฉัน ได้ยินมั้ย...ไอ้คนบ้า ฉันจะกลับบ้าน!”
“ผมก็ทำตามที่คุณร้องขอไม่ได้เหมือนกัน! คิดว่ามาถึงที่นี่แล้วจะกลับบ้านมันไม่ง่ายไปหน่อยหรือยาหยี”
“ฉันไม่รู้ว่าคุณทำแบบนี้ทำไม คุณแม็คเคลน...ในเมื่อคุณมีเงินมากพอจะหาผู้หญิงมาอยู่ด้วยได้ก็ไม่จำเป็นต้องกักขังฉันไว้ที่นี่ ขอร้องเถอะกรุณาปล่อยฉันไป คุณอยากได้อะไรฉันจะคุยกับพี่สาวให้ก็ได้...ได้โปรด”
“ผมบอกไปแล้วยังไงว่าสิ่งที่ผมอยากได้...คือคุณ!”
“ว้าย!!” หญิงสาวกรีดร้องลั่นเมื่อเสียท่าให้บุรุษร่างสูงใหญ่ที่ก้าวเข้ามาประชิดตัวตอนไหนไม่รู้ได้ ฮอฟมันน์บิดข้อมือบางจนท่อนไม้ร่วงหล่นบนพื้น อดีตนักรบหน่วยซีลใช้ความชำนาญจับร่างอรชรให้อยู่ในท่ามือไพล่หลังแล้วดันเอวอ้อนแอ้นจนอกอิ่มใต้เสื้อเชิ้ตชื้นเหงื่อเบียดกับอกกว้าง บุษราคัมร้องไม่ออกเมื่อเขาก้มหน้าลงมาหาเกือบชิด
“พวกทหารเวลาอยู่ในสนามรบต้องพึงสังวรตัวเองไว้เสมอ ว่าถ้าเราไม่ฆ่า เราก็จะถูกศัตรูฆ่า เพราะฉะนั้นเวลาพบข้าศึกเราต้องลงมือทันที ไม่คิดมากหรือลังเลอย่างที่คุณเป็น!”
“แล้วทหารมีกฎห้ามทำร้ายคนที่อ่อนแอไม่มีทางสู้หรือเปล่าล่ะ คุณแม็คเคลน!”
“นั่นแหละที่น่ากลัวที่สุด! ความอ่อนแอที่ไม่น่าไว้ใจคือผู้หญิง ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่กล้าตอบโต้ผมอย่างเมื่อครู่”
“สมน้ำหน้า!”
“คุณว่าอะไรนะ!”
ใบหน้าคร้ามคมเป็นสีเข้มจัดเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมลดราวาศอก บุษราคัมเชิดหน้าเหยียดปากใส่เขาบ้างทั้งที่ร่างเล็กถูกตรึงในอ้อมแขนทรงพลังแนน่นแนบ
“ฉันก็สมน้ำหน้าคุณยังไง ถ้ามีปืนในมือฉันจะยิงคนบ้าโรคจิตอย่างคุณให้ตายจะได้ไม่ต้องไปทำร้ายคนอื่นอีก...อื้อ...”
เจ้าของร่างแน่งน้อยไม่ทันได้ร้องออกมาเสียงดังเมื่อฮอฟมันน์ก้มหน้าลงไปหาและฉกปลายลิ้นเข้าไปในกลีบปากบางเพื่อสั่งสอนผู้หญิงตัวเล็กที่บังอาจปากกล้ากับคนอย่างเขา ชายหนุ่มกดริมฝีปากหนาลงไปแรง ๆ ไม่ยอมให้คำพูดก่นว่าเล็ดรอดออกมาอีก
ทุกอย่างราวหยุดนิ่งไปชั่วขณะ มีแต่เสียงดังอยู่ในลำคอหญิงสาวที่พยายามเช่นไรก็ขัดขืนเขาได้ไม่สำเร็จ บุษราคัมใจเต้นระส่ำด้วยไม่เคยลิ้มรสหรือแลกสัมผัสชิวหากับใคร ฮอฟมันน์เป็นคนแรกที่หยาบร้ายซ้ำยังทำในสิ่งที่ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเคยรุกล้ำจนเธอหวั่นหวามไปหมดเช่นนี้ ร่างสาวรับรู้ความแปลกใหม่นั้นอีกชัวครู่ก่อนที่ใบหน้าคมคายจะเลื่อนออกไปหลงเหลือร่องรอยความกักขฬะเอาไว้บนกลีบปากบวมเจ่อ
“คุณ...”
พอดึงสติกลับมาได้บุษราคัมก็สะอื้นไห้และกัดริมฝีปากไว้แน่น และในเวลาเดียวกันชายหนุ่มก็นิ่งอึ้งเมื่อความสะใจกลับกลายเป็นความหวั่นไหวที่เริ่มก่อตัวอยู่ใต้จิตสำนึก
ไม่...เขาจะทำผิดต่อความตั้งใจของตัวเองไม่ได้ ถึงร่างนุ่มที่ชิดใกล้จะเย้ายวนแค่ไหนแต่เขาแค่ใช้เธอเป็นเครื่องมือบำบัดแค้น ในเมื่อพี่สาวของบุษราคัมร้ายกาจขนาดทำให้พ่อเขาลุมหลงจนละทิ้งบริษัทได้หนำซ้ำยังทำให้แม่เขาเสียใจจนต้องหลีกลี้ไปอยู่เยอรมัน ก็ไม่ควรมีคำว่าปราณีสำหรับเชลย
“มานี่!” สีหน้าของฮอฟมันน์เปลี่ยนไปอีกครั้งก่อนกระชากแขนบุษราคัมให้ตามเขาไป
“ไปไหน...คุณจะพาฉันไปไหน!”
“คุณต้องโดนลงโทษซะบ้างเพราะไม่ยอมเชื่อฟังและที่สำคัญ...คุณกล้าขัดขืนคำสั่งของผม!”
“คุณล่อลวงฉันมาที่นี่แล้วยังจะคิดทำอะไรกับฉันอีก คุณแม็คเคลน!”
“เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า...คุณเต็มใจเดินทางมาหาผมเองนะ ไม่ได้ถูกล่อลวงหรือบังคับนับตั้งแต่ก้าวแรกที่คุณขึ้นเครื่องบินมาจากเมืองไทยแล้วยาหยี”
“หยุดเรียกฉันว่ายาหยีนะ! ฉันชื่อบุษราคัม ฉันไม่ใช่ยาหยีอะไรของคุณ”
“ก็ชื่อคุณเรียกยาก จะให้ผมเรียกว่าอะไร”
ฮอฟมันน์พูดพลางกระชากลากถูร่างบอบบางจนใกล้พ้นดงไม้ออกไปยังชายหาด
“ถ้าอย่างนั้นผมจะเรียกคุณว่า บีน่า...และขอเตือนคุณเลยนะว่าอย่ามาอวดดีอวดเก่งที่นี่ เกาะไดโอนีอยู่ในเขตน้ำลึก อย่าทำอะไรโง่ ๆ เพราะคุณอาจจะเอาชีวิตไปทิ้งในทะเลได้ทุกเวลา!”
“โอ้ย! คนบ้า!” หญิงสาวร้องลั่นเมื่อเขาทิ้งน้ำเสียงหนักก่อนเหวี่ยงร่างอ้อนแอ้นลงไปเกลือกกลิ้งบนพื้นทราย ดวงตาคู่งามจับจ้องใบหน้าของฮอฟมันน์ด้วยความคั่งแค้น คนอะไรไม่มีน้ำใจซ้ำยังชอบใช้ความรุนแรงจนเธอเจ็บไปหมดทั้งตัว
“คุณแม็คเคลน ถ้าคุณเคยเป็นทหารก็ต้องรู้จักให้เกียรติผู้หญิงบ้าง ไม่ใช่มาข่มเหงรังแกกันแบบนี้”
“แค่นี้ไม่ถึงตายหรอก! ไม่อย่างนั้นคุณก็คงไม่กล้าปากดีกับผมไม่หยุดหย่อน รู้ไว้ด้วยว่าไม่เคยมีใครมาอวดเก่งกับผม ไม่เคยมีใครเถียงผมอย่างคุณ!”
“ฉันไม่ได้แค่กล้าเถียงคุณหรอกนะ แต่ฉันจะทำให้คุณหายคลั่งแบบนี้ไง!”
พูดจบมือบางที่กำทรายไว้ก็สาดใส่ใบหน้าของฮอฟมันน์เต็มแรง
- Writer
