Nagliwanag ang mukha ko nang may humintong sasakyan sa tapat ko sa pag-aakala na bumalik si Vad. But to my dismay, it's a different car. A familiar man jumped out of the driver's seat and stare at me with a grin on his face.
"Hi, schoolmate."
Inipon ko ang hangin sa bunganga saka dahan-dahang inilabas lahat ng iyon. There is just something within this day, it's heavy, heartbreaking, and sad. Tumingin ako sa paligid, marami ng estudyante ang pauwi at may mangilan-ngilan na nasa kalye. Some looked at our direction and I suddenly felt how pitiful I looked right now.
Huminto ang mata ko kay Brandon. Seryoso ang mukha nito pero agad ngumiti nang mahuli ang mata ko. Wala akong sapat na pamasahe para mag-taxi dahil hindi na ako nagdadala ng sobra. Pinipilit ko talagang magtipid ngayon. And Vad
