5.ไม่มีวัน

2479 Words

เซราจัดวางขนมปังใส่ถาดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เธอยกยิ้มน้อยๆ ให้ตัวเอง ก่อนจะเดินไปเปิดประตูหน้าร้าน เซราเป็นสตรีที่ไม่ถึงกับงดงามจับใจ แต่ว่าใบหน้าของเธอก็ดูสะอาดสะอ้านน่ามอง เธอพบอลาโน่โดยบังเอิญตอนที่เธอโดนโจรปล้นที่ตลาด…เขายื่นมือเข้ามาช่วยเธอ..โดยที่คนรอบๆ ข้างได้แต่วางเฉยต่อการโดนโจรผู้นั้นทำร้าย เธอ…ตกหลุมรักเขาในทันทีที่พบเห็น….ข่าวลือเกี่ยวกับอลาโน่นั้นเธอพอจะทราบมาบ้าง เขาคือคนที่เธอไม่สมควรไปยุ่งเกี่ยว….แต่ทว่าในตอนที่เขาหันหลังเพื่อจะเดินจากไป เธอก็ตัดสินใจวิ่งไปหาเขา “คืนนี้ท่านอยู่กับข้าได้ไหมคะ?” นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เขาก็แวะเวียนมาหาเธอ…ก่อนจากไปเขายังคงทิ้งเหรียญทองไว้ให้เธอเสมอ เซราได้แต่มองเหรียญทองเหล่านั้นด้วยความเจ็บปวดในใจ ถึงแม้การกระทำของเธอจะเหมือนเช่นกับโสเภณีแต่เธอก็ยอม เธอยอมจะมีวันคืนที่งดงามกับท่านอลาโน่….แม้จะต้องแลกมาด้วยการรอคอยที่แสนเจ็บปวดเธอก็จะรอ รอวันที่เขามาหาเธอ เซรายิ้มเศร้าๆ พร้อมกับจัดวางขนมปัง มีผู้คนเริ่มเดินเข้ามาในร้านขนมปังของเธอ ฝีมือการทำขนมปังของเธอนั้นไม่เป็นรองใคร ร้านขนมปังของเซราจึงมีชื่อเสียงในหมู่ผู้คนอย่างมาก ไม่เว้นแม้แต่ชนชั้นสูง มีสตรีผู้หนึ่งเดินเข้ามาในร้านขนมปัง เธอส่งยิ้มก่อนจะเลือกขนมปังอย่างอารมณ์ดี เธอสวมชุดเดรสสีชมพูอ่อน พร้อมทั้งถักเปียทั้งสองข้างดูน่ารักน่าชัง อีกทั้งใบหน้าของสตรีผู้นี้ก็งดงามจนอยากจะมองผ่านเธอไป “ท่านเม…ท่านไม่รอข้าเลย!!” โอลีเวียหน้ามุ่ย เธอเดินเข้ามาหาเมดิสันก่อนจะยกมือขึ้นคล้องแขนเมดิสันอย่างสนิทสนม “ข้าเห็นเลดี้ยืนคุยกับผู้อื่นอยู่เลยไม่กล้าขัด เลดี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมคะ” โอลีเวียส่ายหน้า “ข้าอยากดื่มชา…” โอลีเวียทำท่างอแงเหมือนกับเด็กๆ “ได้ค่ะ…เดี๋ยวข้าขอเลือกขนมปังสักครู่นะคะ” เซรามองโอลีเวียด้วยท่าทางประหม่า ท่านดยุคย้ำหลายครั้งว่าห้ามไปยุ่งเกี่ยวกับโอลีเวีย ลูกสาวเพียงคนเดียวของเขาเด็ดขาด….ถ้าอย่างนั้น…สตรีที่ยืนข้างกันคงจะเป็นเพื่อนโอลีเวียสินะ เมดิสันเดินมาหาเซรา เธอยื่นถาดขนมปังให้เซราคิดเงิน “เหตุใดถึงมาเที่ยวกันไม่บอกกล่าวพ่อ!” โอลีเวียกอดเมดิสันแน่น เพียงแค่เสียงเธอก็จำได้แล้วว่านั่นคือท่านพ่อของเธอเป็นแน่ เมดิสันยกยิ้มน้อยๆ ให้โอลีเวียก่อนจะมองที่อลาโน่ วันนี้เขาก็ยังคงเจิดจ้าราวกับแสงตะวันในยามเช้า….โคตรหล่อ!!!! อลาโน่กอดอกมองโอลีเวียก่อนจะกวาดสายตาไปมองเมดิสัน ที่วันนี้เธอแต่งตัวได้น่ารักน่าชังจนเขาอยากจะพาเธอไปซ่อนไว้ไม่ให้ผู้ใดพบเห็น อลาโน่เดินเข้ามาหยิบถุงขนมปังไปถือไว้ก่อนที่เขาจะควักเหรียญทองในกระเป๋าส่งให้เซรา “ข้าคิดว่าจะพาเลดี้โอลีเวียไปดื่มชาต่อ…ขออนุญาตท่านดยุคด้วยนะคะ” “…..ได้สิ…พอดีว่าข้าทำงานเสร็จแล้วพอดี…เช่นนั้นข้าจะตามไปด้วย” โอลีเวียหน้ามุ่ย “ท่านพ่อคะ…ข้าอยากไปกับท่านเมแค่สองคนตามประสาหญิงสาว…หากท่านพ่อไปนั่งด้วย…บุรุษที่ไหนจะกล้าเข้ามาคุยกับลูก!!” “โอลีเวีย…เช่นนั้นก็กลับบ้านซะ!!” โอลีเวียดึงเมดิสันให้วิ่งออกไปจากร้าน…เมดิสันหัวเราะน้อยๆ ให้กับท่าทีที่น่ารักของโอลีเวีย อลาโน่ส่ายหน้าก่อนจะเดินตามออกไป เซรามองภาพตรงหน้าด้วยความรู้หน่วงในใจ….ท่านอลาโน่…ไม่แม้แต่จะชายตามองเธอเลยสักนิด…ราวกับว่าเธอไม่ได้ยืนอยู่…เหมือนเธอเป็นเพียงอากาศที่เขาไม่ต้องใส่ใจ เซราเม้มปากก่อนจะก้มลงมองเหรียญทองในมือ ไม่เป็นไร…วันนี้เขามองไม่เห็นเธอก็ไม่เป็นไร…วันหน้าเขาอาจจะมองเห็นเธอบ้างก็ได้…… …….. แบรนเดอร์ ร้านน้ำชาที่เป็นที่นิยมมากในตอนนี้ ร้านนี้ตกแต่งได้สวยงามอีกทั้งชาและขนมหวานรสชาติอร่อย หนุ่มโสดสาวโสดทั้งหลาย ต่างพากันมาร้านนี้ด้วยหวังจะได้ผูกสัมพันธ์ใกล้ชิดกัน เมดิสันมองไปรอบๆ ร้านนี้ตกแต่งได้สวยจริงๆ เธออาจจะนำไปปรับใช้กับโรงแรมของเธอได้บ้าง โอลีเวียจูงเมดิสันขึ้นไปที่ห้องด้านบน ที่นี่ราวกับไม่ใช่ร้านขายชาแต่ว่าเป็นบาร์ย่อมๆ มีเหล้าและไวน์ต่างๆ เปิดขายสำหรับผู้ที่ไม่อยากดื่มชา “ท่านเมจะดื่มอะไรคะ…ไวน์…เหล้ารัม…หรือว่าวอทก้า?” “ขอชากุหลาบก็พอ…. “ โอลีเวียทำหน้าตาแบบเหลือจะเชื่อส่งให้เมดิสัน “ไม่เอาน่าท่านเม…วันนี้ข้าจะดื่มให้ท่าน…ดื่มให้กับความรักที่กำลังจะสมหวังของเรา!!!” “……” เมดิสันไม่คิดเลยว่า นางเอกของเรื่องจะรั่วเช่นนี้… เหล้ารัมถูกวางไว้เบื้องหน้าเมดิสันและโอลีเวีย…โอลีเวียยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว “อะ..เอ่อ..ใจเย็นก่อนโอลีเวีย!!” “ท่านเมก็ดื่มด้วยสิคะ…ไม่อย่างนั้นข้าจะดื่มในส่วนของท่านเมเอง” เมดิสันถอนหายใจก่อนจะยกเหล้ารัมขึ้นดื่ม “โอลีเวีย?” เมดิสันหันไปมองตามเสียงเรียกก็พบกับ…ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาคนหนึ่ง ในนิยายเรื่องนี้คือจะหล่อทุกคนเลยเรอะ!!! “เอ็ดการ์ด…ทำไมท่านมาอยู่ที่นี่” เอ็ดการ์ดหัวเราะก่อนจะพาสตรีที่เขาควงแขนอยู่มาแนะนำให้โอลีเวียรู้จัก “นี่อีฟ…คนรักใหม่ของข้าเอง” เมดิสันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เธอมองที่โอลีเวียที่ตอนนี้เหมือนกับว่าโอลีเวียช็อกไปแล้ว องค์รัชทายาทเอ็ดการ์ด ชายที่โอลีเวียรักสินะ “สวัสดีค่ะท่านโอลีเวีย ข้าได้ยินเรื่องราวของท่านจากปากองค์รัชทายาทบ่อยๆ…วันนี้ได้มีโอกาสเจอตัวจริงแล้ว….” โอลีเวียยังคงจับจ้องที่ใบหน้าของเอ็ดการ์ด เมดิสันเห็นท่าไม่ดีจึงรีบคิดหาทางแก้สถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้ “วันนี้โอลีเวียไม่ค่อยสบายค่ะ…จะเป็นการดีหากพวกท่านจะให้นางได้พักผ่อน” “อ่าา…เมดิสัน? ….คำว่างดงามจนต้องเหลียวหลังนั้นไม่เกินจริงเลยเมื่อได้พบหน้าเจ้า…ข้าเองก็อยากจะมีค่ำคืนที่งดงามกับเจ้าสักคืน..” เมดิสันเลิกคิ้วมองโอลีเวีย นี่คือคนที่เจ้ารักเหรอโอลีเวีย…ไอ้เศษสวะเนี่ยนะ!!! “….ท่านควรจะให้เกียรติเลดี้ที่ควงแขนท่านอยู่บ้างนะคะ” “ฮะ..ฮ่า..สิ่งใดที่ได้มาโดยง่าย…ข้าไม่ใส่ใจอยู่แล้ว…หากเจ้าจะมาแทนที่นาง ข้าทิ้งนางตรงนี้เลยก็ได้!!” อีฟหน้าเสียไปชั่วขณะเธอปล่อยมือออกจากแขนองค์รัชทายาทก่อนจะตบหน้าเขาอย่างแรง “เพี๊ยะ!!!” อีฟเดินหนีออกไปอย่างรวดเร็ว “ว๊า..โดนทิ้งซะแล้ว” เอ็ดการ์ดนั่งลงข้างๆ โอลีเวียก่อนจะยกเหล้ารัมขึ้นดื่ม “สมควรแล้วค่ะ…นางน่าจะตบท่านแรงกว่านี้อีกหน่อย!” เอ็ดการ์ดหัวเราะเขามองไปที่เมดิสัน “..สตรีก็เหมือนกันทั้งหมด…อีกอย่างนางก็เต็มใจถ่างขาให้ข้าเอง…ตอนนี้จะมาเรียกร้องอะไร?” เมดิสันขมวดคิ้ว ไอ้เศษสวะนี่ความคิดห่วยแตกมาก “ท่านมีความสุขดีไหมคะ…กับชีวิตเช่นนี้” “อืมม…หากนับตอนที่ได้กระแทกเข้าร่างของพวกนาง…ข้าก็มีความสุขดีอยู่นะ” เมดิสันยกมือขึ้นนวดขมับเบาๆ “แล้วเจ้าล่ะ…มีความสุขดีไหมตอนนี้?” เมดิสันถอนหายใจ “ตอนนี้ข้ามีความสุขดีค่ะ…ได้เห็นคนที่ข้ารัก…ได้ใช้ชีวิตตามที่ข้าต้องการ ได้ไล่ตามจีบเขา” เอ็ดการ์ดหัวเราะอีกครั้ง “ดูท่าทางข่าวลือเรื่องเจ้าน่าจะเป็นจริง เมดิสันสตรีกลับใจ….เจ้าหลงรักใครอยู่หรือ…แล้วมีไอ้โง่ที่ไหนที่กล้าจะปฏิเสธเจ้ากัน” เมดิสันยกเหล้ารัมขึ้นดื่ม “เรื่องนั้น…ข้าไม่จำเป็นต้องบอกท่าน” “ตุบ!!” โอลีเวียล้มตัวลงนอน เอ็ดการ์ดรีบคว้าเธอไว้ในอ้อมแขนเพื่อไม่ให้หัวเธอกระแทกพื้น ….นี่โอลีเวียกินเหล้าจนหลับไปเลยงั้นเรอะ…แต่เหล้ารัมแก้วเดียวเนี่ยนะ!!!!! เมดิสันมองไปที่โอลีเวียแต่แล้ว…เธอก็ต้องชะงัก สายตาที่เอ็ดการ์ดมองมาที่โอลีเวียนั้น มันลึกซึ้งเกิดกว่าจะเป็นแค่เพื่อน “ท่าน…รักนาง…?” เอ็ดการ์ดยกยิ้มเบาๆ “ดูท่าจะเป็นเช่นนั้น” “แล้วทำไมท่านไม่บอกนาง…แล้วเหตุใดต้องทำตัวสวะเช่นนี้เวลาอยู่ต่อหน้านาง” “บางเรื่องมันก็อธิบายไม่ได้ง่ายๆ….เหมือนกัน” เมดิสันรู้สึกว่าเธอกำลังหงุดหงิดกับไอ้คนเศษสวะตรงหน้าซะเหลือเกิน เธอยกเหล้ารัมขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้วเพื่อระงับความโมโห “อย่างน้อยเจ้าก็ยังได้บอกรักคนที่เจ้ารัก….แต่ว่าข้าบอกรักนางไม่ได้…” “ท่านมันเป็นเศษสวะที่แท้จริง!!” ใบหน้าของเมดิสันเริ่มแดงเพราะฤทธิ์ของเหล้ารัม เอ็ดการ์ดหัวเราะอย่างไม่ถือสากับคำด่าของเมดิสัน “นี่มันอะไรกัน!!…องค์รัชทายาท?” อลาโน่มาเห็นภาพเบื้องหน้าแล้วก็อดตกใจไม่ได้ ลูกสาวของเขานอนหลับในอ้อมกอดขององค์รัชทายาทส่วนเมดิสันก็หน้าแดงเพราะความมึนเมา เขาแค่แวะคุยงานกับเซอร์ซีน่าแร็คครู่เดียวเท่านั้น เหตุใดทั้งสองถึงมีสภาพเช่นนี้ เมดิสันลุกขึ้นมาดึงแขนให้เขาไปนั่งข้างเธอ “ท่านยังคงหล่อเหลาเช่นเดิม…หยุดทำให้ข้าตกหลุมรักได้ไหมคะท่านอลาโน่” เมดิสันยกมือขึ้นเท้าคางมองอลาโน่ด้วยสายตาเย้ายวน เอ็ดการ์ดอ้าปากค้างเขามองไปที่ดยุคอลาโน่ด้วยสายตาตกใจ “อย่าบอกนะว่าคนที่เจ้าพูดถึงคือท่านดยุค…” เมดิสันพยักหน้า “ข้าชอบท่านอลาโน่ค่ะ….แต่ว่าท่านอลาโน่ไม่ชอบข้า…ข้าก็เลยตามจีบเขาอยู่…” ไอ้โง่ที่เอ็ดการ์ดด่า…คือท่านดยุคอลาโน่งั้นเรอะ!!! อลาโน่ยกมือกุมขมับ เขามองไปที่องค์รัชทายาทที่กำลังอ้าปากค้างอยู่ “ข้าจะขอบคุณพระองค์มาก หากพระองค์เก็บเรื่องนี้ไว้….” “เรื่องนั้นไม่มีปัญหา…เพียงแต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนเล็กน้อย..” เอ็ดการ์ดหรี่ตาลงมองดยุคอลาโน่ “ให้โอลีเวียอยู่กับข้าคืนนี้..” “ไม่ได้…บุตรสาวข้ามิใช่ของเล่นของพระองค์” “พรุ่งนี้ข้าจะส่งราชโองการขอหมั้นหมายกับโอลีเวียไปที่คฤหาสน์อีเมอร์สัน..” อลาโน่มองที่องค์รัชทายาทอย่างชั่งใจ เขากำลังใจความคิดอยู่ “วางใจข้าจะไม่ทำเรื่องที่ไม่เหมาะสมและไม่สมควร…ข้าแค่อยากคุยกับนาง..” “นี่!..เจ้าเศษสวะ…หากว่านางตื่นมาแล้วเจ้าต้องรีบบอกความในใจกับนางนะ…คิดยังไงก็ควรจะบอกกันสิจะอมไว้หาสวรรค์วิมารอะไร?” อลาโน่มองที่เมดิสันอย่างเป็นห่วง เธอนั่งเท้าคางส่งยิ้มให้เขาอย่างน่ารักน่าชัง “ถือว่าท่านตกลงแล้วนะ..” เอ็ดการ์ดอุ้มโอลีเวียขึ้นก่อนจะเดินจากไป อลาโน่มองตามโอลีเวียไปอย่างเป็นห่วง แต่ทว่าเขารู้…เพราะเขารู้ว่าในใจของโอลีเวียนั้นรักเอ็ดการ์ดมากแค่ไหน เขาแค่อยากจะให้เวลาคนทั้งสองคนเผื่อว่าใจของทั้งสองคนจะตรงกัน…โอลีเวียจะได้เป็นฝั่งเป็นฝาสักที “ข้าเชื่อว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดีค่ะ…ท่านอย่าเป็นห่วงนางเลย” “…..เช่นนั้นเราควรจะทำยังไงต่อดีล่ะ เมดิสัน” เมดิสันยกยิ้มให้อลาโน่ “ท่านอลาโน่เริ่มรักข้าบ้างรึยังคะ….แค่ชอบก็ได้ค่ะ ท่านเริ่มชอบข้าบ้างไหม?” “หากว่าเจ้าให้ในสิ่งที่ข้าต้องการในตอนนี้ได้…ข้าอาจจะคิดเรื่องรักเจ้า…” เมลิสันมองอลาโน่ด้วยสายตาเจ็บปวด เธอปั้นยิ้มขึ้นมาส่งให้เขา “ไม่เป็นไรค่ะ…วันนี้ท่านไม่รักข้าก็ไม่เป็นไร…พรุ่งนี้ข้าค่อยมาหาท่านใหม่…” เมดิสันลุกขึ้นก่อนจะเดินจากไป อลาโน่รีบคว้าแขนของเธอไว้เพื่อไม่ให้เธอเดินจากไป ใบหน้าของเมดิสันในตอนนี้ทั้งงดงามและเย้ายวน หากว่าเธอเดินออกไปด้านนอกย่อมต้องตกอยู่ในสายตาของบุรุษมากมาย….อาจจะมีใครสักคน..พยายามเข้าหาเธอ “เดี๋ยวข้าไปส่ง…” เมดิสันส่ายหน้า “ไม่ค่ะ…ข้าจะกลับเอง…วันนี้ข้าพึงพอใจมากแล้วที่ได้พบท่านและใช้เวลาอยู่กับท่าน…” อลาโน่ดึงเมดิสันเข้ามาในอ้อมกอด เขาอุ้มเธอเดินไปยังทางออกด้านหลังก่อนจะพาเมดิสันขึ้นรถม้า “…ข้า…ไม่สวยหรือคะ?” อลาโน่ถอนหายใจ เธอถามอะไรทั้งๆ ที่รู้คำตอบแบบนั้นได้ยังไง? ความงามที่ลึกล้ำและเย้ายวนเช่นนี้ในจักรวรรดิมีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น….ยังจะหาใครที่งดงามกว่าเธอได้อีก “เช่นนั้นทำไมท่านไม่ใจอ่อนกับข้าเสียที…” “…ชีวิตของข้านั้น….รักใครไม่ได้อีกแล้ว…” เมดิสันเม้มปาก อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ของเหล้ารัมทำให้เธอกล้าที่จะพูดที่สิ่งที่คิดออกมา….ถึงจะรู้ว่าเขาไม่มีทางจะรักเธอแต่ทว่าพอมาได้ยินจากปากเขาก็สร้างความเจ็บปวดในใจให้เธอได้ไม่น้อย “…..ท่านรำคาญที่ข้าทำเช่นนี้รึเปล่าคะ?” อลาโน่ถอนหายใจ “ข้า…” “ไม่เอาค่ะ…ทะ..ท่านอย่าพึ่งตอบ..ข้าคิดว่าในหนึ่งวันหัวใจของข้าเจ็บได้วันละหนึ่งเรื่องเท่านั้น…ข้ายังไม่พร้อมจะเจ็บเพิ่ม……แค่ท่านไม่รักข้าก็เกินกว่าหัวใจของข้าจะรับไหวแล้วค่ะ” เมดิสันก้มหน้าลง เธอกะพริบตาถี่ๆ เพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา “เมดิสัน….ข้า…อยากจะกล่าวตรงๆ เพื่อให้เรื่องระหว่างเจ้ากับข้าชัดเจน…ข้าบอกเจ้าไปตั้งแต่แรกแล้วว่าข้าไม่สามารถรักใครได้อีก…ที่ข้าใกล้ชิดเจ้าทั้งหมด ไม่ได้มีความรักอยู่ในความรู้สึกของข้าเลย….” รถม้าจอดหน้าบ้านของเมดิสัน เธอลุกขึ้นออกจากรถม้าอย่างรวดเร็ว เพื่อหนีบรรยากาศน่าอึดอัดนี้ เขา….ไม่มีวันรักเธอ เมดิสันรีบวิ่งเข้าบ้านโดยที่ไม่ได้กล่าวลาอลาโน่เลย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more