พราวรัมภาเดินทางถึงอเมริกาอย่างปลอดภัย ก่อนหน้าที่เธอจะเขียนใบลาออกจากงาน หญิงสาวได้ติดต่อกับเพื่อนสมัยเรียนมัธยม พ่อกับแม่เพื่อนมาเปิดร้านอาหารอยู่ที่ฟรอริด้า หญิงสาวบอกกับเพื่อนเพียงแค่ว่าอยากมาทำงานหาประสบการณ์ มีฝีมือในการทำอาหารไทย ริสาตอบรับเพื่อนสาวทันที พ่อกับแม่ของเธออยากได้คนไทย ที่คุยกันรู้เรื่อง อาหารไทยใช่ว่าใครจะทำได้อร่อยเหมือนคนไทยทำ
“พราวทางนี้ๆ”เสียงแหลมเล็กที่เรียกชื่อของเธอเป็นภาษาไทยดังมาก พราวรัมภาจำได้ทันทีว่าเป็นเสียงของเพื่อนสนิท
“เป็นยังไงบ้างการเดินทาง เหนื่อยไหม นี่พราวรู้ไหมว่าพ่อกับแม่ของริสาดีใจมากที่รู้ว่าพราวจะมาช่วย”
“พราวก็ดีใจนะสา นี่มาคนเดียวเหรอ”
“ใช่ วันนี้หยุดร้านเปิดพรุ่งนี้ พ่อกับแม่เหนื่อยต้องเข้าไปช่วยงานในครัว พี่คนไทยเขากลับบ้านหกเดือน ช่วงนี้ร้านเราเลยต้องหาคนทำแทน”
“อ้าวเหรอ พราวมาได้จังหวะพอดีเลยเนอะ”
“ใช่ไง พ่อกับแม่แก่แล้วริสาไม่อยาก
