ตอนที่ 13

1164 Words

ตอนที่ 13 “สวัสดีครับ คุณหญิงฤทัยรัตน์” หนุ่มหล่อที่ดูโดดเด่นกว่าใครเอ่ยทักทายที่ทำเอาคุณหญิงประหลาดใจมากยิ่งขึ้น “สวัสดีค่ะ แต่คุณมาผิดงานกันหรือเปล่า ฉันจำได้ว่าไม่เคยให้การ์ดเชิญคุณ” “ไม่ผิดครับ” “แล้วคุณรู้จักคนในงานหรืออย่างไร” “ผมเป็นเพื่อนเก่าของคุณนิดครับ พอผมได้ข่าวว่า คุณนิดจะหมั้นวันนี้ ผมเลยมาแสดงความยินดี” “เพื่อนยัยนิด” คุณหญิงฤทัยรัตน์อุทาน ก่อนจะหันไปมองแม่บ้าน ที่อีกฝ่ายก็ดูตกใจไม่แพ้ผู้เป็นนาย “ใช่ครับ” คลินท์ตอบกลับเสียงราบเรียบ “ยัยนิดไม่เคยบอกเลยว่าจะมีเพื่อนมางาน” “คุณนิดอาจจะลืมบอกก็ได้ครับ” คลินท์ตอบกลับด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ทางด้านคุณหญิงฤทัยรัตน์ก็สองจิตสองใจว่าจะเชิญหนุ่มฝรั่งเข้าไปในงานดีหรือไม่ “วางใจเถอะครับ ผมมาดี ไม่ได้คิดจะมาล้มงานหมั้นลูกชายคุณหญิง” คลินท์บอกเพื่อให้อีกฝ่ายวางใจ “ถ้างั้นก็เชิญในงานได้เลย” เมื่อไม่อาจไล่แขกหนุ่มต่างชาติไปได้คุณหญิงฤทัยรัตน์จึงเอ่ยปากเชิญตามมารยาท ทว่าพอพ้นกลุ่มคนต่างชาติเดินเข้าไปในงาน คุณหญิงก็สั่งให้ผู้ดูแลความปลอดภัยของงานจับตาดูกลุ่มคนเหล่านั้นให้ดี จากนั้นจึงเดินเข้าไปในงานที่ตอนนี้พิธีการต่างๆ กำลังจะเริ่มขึ้น “นิด ทำหน้าให้ดีหน่อย เดี๋ยวแขกก็เอาไปนินทากันหรอกว่านิดโดนบังคับให้หมั้นกับพี่” สิริกระซิบบอกเสียงเข้ม “นิดไม่สนใจหรอกค่ะ” หญิงสาวบอกอย่างไม่ใส่ใจ “นิด! ทำตามที่พี่บอกเดี๋ยวนี้” สิริตวาดใส่เสียงดังทำให้เอาคุณหญิงฤทัยรัตน์แทบจะลมจับไปเสียให้ได้ เมื่อจู่ๆ หนุ่มสาวที่กำลังจะสวมแหวนหมั้นเถียงกัน “สิริ ยัยนิด มีอะไรกันก็ค่อยเคลียร์กันทีหลังได้ไหม” คุณหญิงฤทัยรัตน์เอ็ดเบาๆ พร้อมกับทำหน้าตาดุใส่เพื่อเร่งให้ทั้งสองหยุดเถียงแล้วก็จัดการหมั้นกัน “ทำหน้าให้ดีๆ นิด” สิริรับปากมารดาแล้วหันมากระซิบสั่งคู่หมั้นสาว “ค่ะ” นิธารารับคำอย่างเลี่ยงไม่ได้ “ดี” คู่หมั้นหนุ่มยิ้มอย่างผู้ชนะ “สิริ” คุณหญิงฤทัยรัตน์เอ่ยเรียกลูกชายเสียงต่ำเมื่อลูกชายยังไม่จัดการสวมแหวนหมั้นเสียที “เดี๋ยวนี้เลยครับคุณแม่” “งั้นก็สวมแหวนสิ แขกพากันสงสัยแล้ว” คุณหญิงฤทัยรัตน์เร่ง ก่อนที่สิริจะหยิบแหวนเพชรสวมให้คู่หมั้นสาว จากนั้นคู่หมั้นสาวก็หันไปหยิบแหวนมาสวมให้กับคู่หมั้น จังหวะนั้นเธอได้เห็นใครบางคนเข้า มือเล็กสั่นจนระงับเอาไว้ไม่อยู่ทำให้แหวนหล่นลงพื้นสร้างความแตกตื่นให้กับแขก คุณหญิงฤทัยรัตน์จึงรีบไปหยิบแหวนมาส่งให้คนที่ควบคุมอาการตื่นเต้นระคนหวาดกลัวจนแยกแยะไม่ออกยื่นมือไปรับแหวนมาสวมให้กับคู่หมั้นหนุ่ม กระทั่งพิธีการต่างๆ ผ่านพ้นไปแล้วเธอจึงขอไปยังห้องแต่งตัวทันที แม้จะรู้ว่าเป็นการเสียมารยาท ทว่าเธอไม่สามารถยืนอยู่ในงานได้อีกต่อไป “พี่สิริ ปล่อยนิด” นิธาราเอ่ยบอกคู่หมั้นหนุ่ม ที่ไม่ยอมให้เธอขึ้นไปพักผ่อนทั้งที่คุณหญิงอนุญาตแล้ว “พี่ไม่ให้นิดไปไหนทั้งนั้น” สิริรั้งคู่หมั้นสาวเอาไว้ “นิดจะไป” นิธาราสะบัดแขนจนหลุด จากนั้นก็รีบแยกตัวออกไปโดยมีสายตาคู่หนึ่งมองอยู่ ก่อนที่เจ้าของสายตาจะพยักหน้าเล็กน้อยให้บอดี้การ์ดออกไปรอด้านนอก “ให้ผมตามไปดูแลหน้าห้องไม่ดีกว่าเหรอครับ” โรเจอร์เอ่ยถาม เพราะอยากตามไปดูแลเจ้านายหนุ่ม เนื่องจากเห็นว่ามีคนดูแลงานคอยจับตาพวกเขาอยู่ “ไม่ต้อง รีบไปกันได้แล้ว” คลินท์หันมาสั่งลูกน้อง แล้วเดินนำออกมา ก่อนจะแยกย้ายกันไป คนหนึ่งขึ้นลิฟต์ ส่วนลูกน้องพากันออกจากงาน ****** นิธารานั่งอยู่หน้ากระจกในห้องแต่งตัว ที่เวลานี้ไม่มีใครอยู่แล้ว เธอนั่งมองแหวนเพชรบนนิ้วด้วยสายตาว่างเปล่า เธอจับแหวนถอดออก ทว่า... “ราคามันน้อยเกินไปหรือไงถึงต้องรีบถอดออก” เสียงห้วนที่ดังอยู่ด้านหลังทำให้อีกคนตัวแข็งทื่อ พยายามคิดว่าตัวเองหูฟาดไป แต่มันไม่ใช่ เมื่อเธอเห็นเงาของเขาในกระจก “คุณ...คลินท์” นิธาราตกใจหน้าซีดเผือด ใจหล่นหายไปอยู่ตาตุ่มเมื่อได้พบหน้าคนเคยรักอีกครั้ง ทั้งที่เธอคิดว่าชาตินี้คงไม่ได้มีวันได้พบเขาอีกแล้ว “แค่เห็นหน้าผัวเก่าก็ถึงกับช๊อกไปเลยหรือไง” พูดจบ คลินท์ก็ยิ้มมุมปาก “ฉะ...ฉัน...” “นอกจากช๊อกแล้วยังพูดไม่ออกอีกด้วย คงดีใจมากที่ได้เห็นหน้าผัวเก่า น่าประทับใจจริงๆ” พูดจบคลินท์ก็ตบมือสองสามครั้ง “ฉัน...ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ” นานหลายนาทีกว่าเธอจะเอ่ยตอบเขากลับไป อึดใจต่อมาก็รีบถอยหนี “รังเกียจผัวเก่าเหรอ ถึงไม่ยอมให้ผัวเก่าโดนตัว” คลินท์เหยียดปากยิ้ม พลางสอดสองมือล้วงกระเป๋าด้วยท้วงท่าสบาย “คุณไม่ใช่สามีของฉัน กรุณาอย่าพูดแบบนี้อีก” พูดจบก็เดินหนีตรงไปที่ประตู แต่ช้าไปว่ามือหนาที่กระชากเพียงครั้งเดียวร่างเล็กก็ถลาเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด “ปล่อยฉัน” นิธาราเอ่ยสั่งเสียงดังเท่าที่จะทำได้ พลางดิ้นรนขัดขืนสุดแรง แต่ดิ้นเท่าไรก็หนีไม่พ้นอ้อมกอดที่รัดแน่น “ขอร้องผมดีๆ เผื่อผมจะยอมปล่อย แต่ถ้าไม่ทำตามที่ผมสั่ง ผมจะกอดคุณไว้แบบนี้จนกว่าคู่หมั้นของคุณจะขึ้นมาตาม” คลินท์โน้มหน้าลงมากระซิบบอก จงใจให้ริมฝีปากสัมผัสกับแก้มนุ่ม “คนสารเลว ปล่อยฉันนะ ปล่อย” “ใครกันแน่ที่เลว คิดให้ดีๆ ก่อนจะพูดคำนี้ออกมา” น้ำเสียงของเขาดุดันต่างจากเมื่อครู่ลิบลับ หนำซ้ำแรงกอดรัดก็แนบแน่นมากขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก “ไม่จำต้องเป็นคิด เพราะคนที่เลวก็คือคุณ” น้ำเสียงหวานสั่นตอบกลับอย่างรวดเร็ว สองมือเล็กก็เพียรผลักไสเขาออกไป แต่ก็ไม่สำเร็จอีกตามเคย “นิด!” คลินท์ตวาดใบหน้าเครียดจัด “ปล่อยฉัน” เจ้าของร่างเล็กพยายามจะพาตัวเองออกจากอ้อมกอด แต่ก็ไม่สำเร็จเสียที กระทั่งมีคนเปิดประตูเข้ามาทำให้เธอหลุดมาจากอ้อมกอดของคนเคยรักได้ “นิด! ไอ้หมอนี่เป็นใคร” สิริที่ขึ้นมาตามคู่หมั้นสาวตวาดถามทันที และความโกรธแล่นพล่านด้วยเช่นกัน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more