หลงรสสวาท

แม่ลูกอ่อน ซ่อนชู้ พุทธศักราช 2562 บ้านไม้หลังใหญ่ โอบล้อมไปด้วยสวนชมพู่ในอำเภออัมพวา “นวลกับลูกพักห้องนี้นะจ๊ะ… ” ‘ทองสร้อย’ กล่าวกับ ‘นวล’ ผู้เป็นน้องสะใภ้ ขณะกำลังพากันเดินเข้ามาในบ้านไม้หลังใหญ่ที่นวลเพิ่งย้ายมาอยู่ หลังจาก ‘ยุทธ’ ซึ่งเป็นสามีของหล่อนตัดสินใจลาออกจากโรงงานย่านสมุทรปราการที่ทำมานานหลายปี เพื่อเดินทางไปทำงานในประเทศลิเบีย ทำให้นวลต้องตัดสินใจหอบลูกน้อยในวัยหนึ่งขวบกว่าๆ กลับมาอยู่บ้านของพ่อแม่สามีที่อัมพวา ‘ถ้าพี่ไม่อยู่… นวลจะอยู่คนเดียวได้ยังไง บ้านเช่าในกรุงเทพฯ ใช่ว่าจะปลอดภัย วันดีคืนดีก็มีพวกขี้ยามางัดแงะขโมยของ จะให้พี่ทิ้งนวลกับลูกไว้ได้ยังไง ไปอยู่กับพ่อแม่พี่ดีกว่า ที่นั่นอยู่กันหลายคน’ เป็นคำพูดของยุทธที่กล่าวกับนวล ก่อนเดินทางไปทำงานต่างประเทศ “มาอยู่ด้วยกันที่นี่นะลูก… แม่จะได้ช่วยเลี้ยงหลาน” นางชบาผู้เป็นแม่ผัว กล่าวกับสะใภ้ด้วยน้ำเสียงเมตตา แววตาเอ็นดูนวลกับลูกชายตัวเล็กของหล่อนที่มาขออยู่ร่วมชายคาอาศัย ในระหว่างสามีไม่อยู่ “ขอบคุณมากจ้ะแม่… ” นวลยกมือไหว้แม่ผัว ซึ้งใจเมื่อเห็นทุกคนให้การต้อนรับหล่อนเป็นอย่างดี “ขอบคุณพี่สร้อยด้วยนะจ๊ะที่ช่วยเตรียมห้องพักให้หนู” นวลยกมือไหว้พี่สาวของสามี ทองสร้อยเป็นคนน่ารัก ลักษณะของรอยยิ้มเต็มปากบ่งบอกถึงความเป็นคนเปิดเผยไร้เล่ห์เหลี่ยม “ไม่เป็นไรจ้ะนวลเป็นน้องสะใภ้ของพี่ ก็เหมือนน้องสาวของพี่คนหนึ่ง ทุกคนในบ้านหลังนี้ดีใจที่นวลกับลูกมาอยู่ด้วย” ทองสร้อยกล่าวขณะอุ้มร่างจ้ำม่ำของ ‘เจได’ ลูกชายของนวลไว้ในอ้อมแขน ทองสร้อยรักเด็กมาก ครั้นเมื่อได้เจอกับหลานซึ่งกำลังอยู่ในวัยน่ารักน่าชังอย่างเจได หล่อนแสดงท่าทางรักใคร่เอ็นดูออกมาอย่างเห็นได้ชัด ตามประสาคนที่ไม่มีลูกเป็นของตัวเอง “ทำไมพี่สร้อยไม่มีลูกสักคนล่ะจ๊ะ” นวลถามด้วยความสงสัย เพราะรู้ว่าทองสร้อยมีสามีชื่อ ‘พันน์’ เป็นเขยของบ้านหลังนี้   “พี่มีลูกยากจ้ะ… ก่อนหน้านี้ก็เคยไปหาหมอ กระทั่งเจอเนื้องอกที่รังไข่ หลังจากผ่าตัดเนื้องอกก็เกิดอาการพังผืดตามมา ยิ่งทำให้มีลูกยากขึ้นไปอีก… ทั้งที่พี่กับผัวอยากมีลูกใจจะขาด” เสียงของทองสร้อยเศร้าลงไปอย่างเห็นได้ชัด เมื่อต้องบอกถึงสาเหตุที่หล่อนยังไม่มีลูกจนป่านนี้ “ไม่เป็นไรจ้ะพี่สร้อย… งั้นหนูยกลูกชายให้พี่เอาไปเลี้ยงเป็นลูกเลยดีไหมจ๊ะ” นวลแกล้งกระเซ้าอย่างอารมณ์ดี “พี่เอาจริงนะ” ทองสร้อยตอบ เรียกเสียงหัวเราะดังลั่นไปทั้งห้อง ในเวลาต่อมา ขณะที่นวลกำลังอุ้มลูกน้อยพาดบ่า ทอดสายตาผ่านกรอบหน้าต่างห้องนอนออกไปยังสนามหญ้าหน้าบ้าน พลันสายตาปะทะเข้ากับชายร่างกำยำไปด้วยมัดกล้าม ความสูงใหญ่ที่ต่างไปจากคนไทยและผิวสีแทนละติน ทำให้เขาดูเหมือนชาวต่างชาติ กำลังหิ้วข้าวของลงมาจากรถกระบะ “นวลใช่ไหม… ” ชายที่นวลกำลังจ้องมองด้วยความตะลึงงันในความหล่อเหลา ตะโกนถาม เมื่อเหลือบมาเห็นหล่อนอุ้มลูกน้อยยืนอยู่ข้างหน้างต่างและจ้องเขาไม่วางตา “ใช่จ้ะพี่… พี่พันน์ใช่ไหมจ๊ะ” เรือนหลังนี้มีผู้ชายแค่สองคน นวลรู้ว่าผู้ชายตัวใหญ่และหล่อมากจนหล่อนตะลึงมองคนนี้คงเป็นใครอื่นไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่ ‘พันน์’ ลูกเขยคนขยันของบ้านหลังนี้ เขาเป็นสามีของทองสร้อย “จ้ะ… ” พันน์พยักหน้า เดินตรงเข้ามาใกล้หน้าต่าง ยื่นถุงขนมที่ซื้อมาจากตลาดให้กับนวล “ขนมจ้ะ… พี่ซื้อมาฝาก” เขาเดินมาหาหล่อน “สักครู่นะจ๊ะ” นวลรีบเอาลูกที่พาดบ่ากล่อมจนหลับ วางลงในเปล เดินกลับมาที่หน้าต่าง และในขณะที่หล่อนต้องก้ม เอื้อมมือมารับของฝากผ่านช่องหน้าต่าง เต้านมแม่ลูกอ่อนอวบใหญ่โน้มลงมาอวดความรัดรึงตึงแน่นอยู่ภายใต้เสื้อบางๆ   ‘โอ้ว… ’ พันน์แอบอุทานในใจ ตาเบิกโพลงจ้องมองสองเต้าเต็มตึงอยู่ในเสื้อคอกระเช้าบางๆ เห็นชัดเพราะหล่อนไม่ได้สวมเสื้อใน น้ำนมสีขาวชื้นเป็นวงคราบจางๆ บอกตำแหน่งหัวนมสองข้างแทงตุงขึ้นมาจากเสื้อของนวล ทำเอาพันน์ถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงลำคอแห้งผาก หล่อนช่างเป็นแม่ลูกอ่อนที่เซ็กซี่นัก “ขอบคุณจ้ะพี่พันน์” นวลกล่าว ยิ้มหวานให้เขา “วันนี้พี่พันน์ไปไหนมาทั้งวันจ๊ะ” นวลถามด้วยความสงสัย หล่อนเพิ่งย้ายเข้ามาวันแรก ตั้งแต่เช้าจนป่านนี้ก็เพิ่งเห็นพันน์ขับรถกลับเข้ามาบ้านในตอนใกล้ค่ำ “พี่เอาของไปส่งที่ตลาดจ้ะ” พันน์ตอบเสียงหวาน ทุกวันนี้นอกจากจะทำสวนผักและผลไม้ พันน์ก็ยังรับซื้อผลไม้จากชาวบ้านในละแวก เพื่อนำไปส่งขายต่ออีกที จึงต้องขับรถเข้ากรุงเทพฯ บ่อยๆ   อีกหนึ่งสัปดาห์ผ่านมา ตอนค่ำ หลังจากให้นมลูกน้อยจนหลับคาเต้าแล้วอุ้มใส่เปล นวลทอดร่างลงบนเตียงนอน พยายามจะหลับเพราะดึกมากแล้ว ทว่าหล่อนก็ไม่อาจหลับลงได้ ก็จะอะไรเสียอีกล่ะ… ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเสียงครางของสามีภรรยาสองคู่ที่ขนาบอยู่สองข้างของห้องนอนหล่อน ด้านซ้ายเป็นห้องของพันน์กับทองสร้อย ส่วนด้านขวานั้นเป็นห้องของพ่อผัวกับแม่ผัวของหล่อน และช่างบังเอิญที่มวยสองคู่ต้องมาชกในวันเดียวกัน “อ๊ะ… อ๊า… พี่พันน์จ๋า… เบาๆ นะ ของฉันปริหมดแล้ว… อูย… ของพี่พันน์ใหญ่เหลือเกิน… งือออ… เท่าแขนฉันแน่ะ”