บาดตาบาดใจ #1
1199 Words
ณ Viva view Park คอนโด
ไรอันขับรถมาถึงคอนโดก่อนจะจอดรถแล้วยื่นกุญแจให้ชาร์ลี จากนั้นเดินเข้าไปด้านในโดยมีรามานไปกดลิฟต์รอเจ้านาย กระทั่งขึ้นมาถึงเพนต์เฮาส์ชั้นบนสุดไรอันก็เดินเข้าไปด้านในด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เขาตรงไปยังบาร์ที่มีขวดเครื่องดื่มหลากหลายชนิดตั้งเรียงรายกันอยู่และเทเหล้าชนิดที่แรงที่สุดสาดลงคอเพื่อดับความหงุดหงิดที่ก่อขึ้นภายในจิตใจ ก่อนจะเดินออกไปที่ระเบียงแล้วจุดบุหรี่พ่นควันขาวขุ่นออกมา ร่างสูงนั่งเอาเท้าพาดไว้ที่โต๊ะกลมข้างสระว่ายน้ำพลางนึกถึงใบหน้าสวยหวานที่ติดอยู่ในใจเขามาตลอดห้าปี
ดาวเหนือยังสวยเหมือนเดิมแต่อาจจะดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นเพราะอายุที่เพิ่มมากขึ้น ทว่าก็ไม่สามารถลดทอนความสวยของเธอได้เลย เขาอยากจับเธอมาบดจูบให้หายคิดถึงแต่ก็ไม่สามารถทำได้ นี่แค่วันแรกเขายังทุรนทุรายมากขนาดนี้ คิดไม่ออกเลยว่าเขาจะปักหลักอยู่เมืองไทยไปตลอดโดยที่ต้องเจอหน้าผู้หญิงคนที่เคยเป็นทุกอย่างของเขาได้อย่างไร เธอเป็นรักที่เขาทุ่มเทมากที่สุด เป็นผู้หญิงที่ได้หัวใจเขาไปครอบครอง แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว เขาโหยหาเธอเหลือเกิน
ชายชายหนุ่มจี้บุหรี่ลงบนที่เขี่ยบุหรี่ ก่อนจะเดินเข้าไปด้านในและเห็นผู้ช่วยคนสนิทยืนรออยู่
“เจ้านายจะให้ผมสั่งอาหารขึ้นมาไหมครับ”
“ไม่ ฉันไม่หิว นายไปพักเถอะ พรุ่งนี้ต้องเข้าบริษัทแต่เช้า บอกคนขับรถให้มารอที่ด้านหน้าด้วย”
“รับทราบครับเจ้านาย” รามานพูดพร้อมกับค้อมศีรษะให้คนเป็นนายก่อนจะลงลิฟต์ไปที่ชั้นยี่สิบ เขาและบอดีการ์ดอีกสี่คนรวมถึงแม่บ้านกับคนขับรถพักอยู่ที่ชั้นนี้
ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องนอนสไตล์โมเดิร์นหรูหราสีเทาเข้มขับให้ห้องนอนเขาดูดุดันมากกว่าเดิม ภายในห้องนอนขนาดใหญ่อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของเครื่องหอมราคาแพง แสงสลัวเปิดขึ้นมาทันทีที่เขาย่างกราย ชายหนุ่มดึงเนกไทออกจากคอเพื่อจะไปอาบน้ำแล้วเข้านอน ผ่านไปราวสามสิบนาทีไรอันก็ออกมาจากห้องน้ำโดยสวมกางเกงขายาวผ้านิ่มสีดำเปลือยท่อนบน เขาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงพลางครุ่นคิดถึงเด็กคนนั้นว่าเป็นลูกของใคร แต่แล้วก็นึกได้ว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับเขาสักหน่อย การที่ดาวเหนือมีผู้ชายที่พร้อมจะเป็นพ่อของลูกให้เธออย่างนายสรศักดิ์มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ
ชายหนุ่มพยายามย้ำทวนในใจ แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่อาจสลัดก้อนหนัก ๆ ที่ถ่วงอยู่ในอกออกได้ เขานึกถึงแววตาสดใสและใบหน้ากลมเกลี้ยงแลดูน่ารักน่าเอ็นดู ทำให้เขาคิดอยากที่จะกลับไปมองอีกครั้งและหวังสูงไปมากกว่านั้นคือการได้พูดคุยกับเธอ
ในก้นบึ้งของหัวใจ ไรอันได้แต่ภาวนาให้ตนเข้าใจผิดถึงแม้ว่าจะเชื่อไปแล้วเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ตามว่าเด็กหญิงคนนั้นต้องเป็นลูกสาวของดาวเหนือและสรศักดิ์แน่นอน
ความฟุ้งซ่านทำให้เขานอนไม่หลับ แขนข้างหนึ่งยกขึ้นก่ายหน้าผากอย่างคิดไม่ตก ไม่น่าเชื่อว่าแค่เด็กคนเดียวจะสามารถเข้ามาก่อกวนจิตใจเขาได้ขนาดนี้
เด็กคนนั้นมีบางอย่างที่พิเศษ
บางอย่างที่เขาต้องไปพิสูจน์ด้วยตัวเอง
ร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีขาวคู่กับกางเกงทรงชิโนสีกรมกำลังเป็นที่จับตามองของบรรดาหญิงสาวและหญิงสูงวัย แม้ว่าบริเวณดวงตาจะมีแว่นกันแดดฉาบปรอททับอยู่ก็ตาม ทว่าจมูกโด่ง ๆ รวมถึงเรือนกายกำยำยังคงทำให้พวกหล่อนรู้สึกว่าเขาหล่อมากอยู่ดี
“อุ๊ยตายแล้ว เธอ ดูนั่นสิ พ่อเด็กคนไหนกันนะ ทำไมหล่อขนาดนี้"
“ไม่ถอดแว่นยังหล่ออย่างกับเทพบุตรขนาดนั้น ถ้าถอดแว่นออกมาฉันจะไม่ตะลึงจนลืมสามีที่บ้านเลยเหรอเนี่ย"
“อยากเห็นหน้าตาลูกเขาจัง ถ้าเป็นลูกชายคงจะหล่อไม่แพ้พ่อแน่นอน"
ไรอันพยายามทำหูทวนลมกับเสียงวิจารณ์ที่ลอยมาตามลม เขายืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ที่บริเวณรั้วสีขาวของโรงเรียนอนุบาลฮานะมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ยังไม่มีวี่แววว่าจะได้พบกับเด็กหญิงที่ต้องการเจอเลย
“หรือว่าวันนี้จะไม่มาเรียน"
ทันที่ที่ความคิดดังขึ้นในหัว รถยนต์คันคุ้นตาก็ขับเข้ามาจอดในที่จอดรถใกล้ ๆ ชายหนุ่มจึงเดินหลบไปทางหลังเสาต้นหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล เขาถอดแว่นกันแดดของตัวเองออกแล้วเพ่งมองว่านั่นจะเป็นอย่างที่คิดไว้หรือไม่
แต่แล้วภาพบาดตาบาดใจก็ฉายซ้ำขึ้นอีกหนเมื่อเห็นว่าดาวเหนือลงจากรถมาพร้อมกับเด็กหญิงตัวเล็กที่วันนี้อยู่ในชุดวอร์มสีชมพูสดใส เธอเดินจูงมือเจ้าตัวน้อยไปหาคุณครูเวรประจำวันที่ยืนรอรับเด็ก ๆ อยู่ด้วยรอยยิ้มหวานฉ่ำงดงามเต็มใบหน้า ช่างต่างกันเหลือเกินกับเวลาที่ได้พบเขา
ไรอันไม่ได้ยินเสียงสนทนาของผู้เป็นครูและดาวเหนือแม้จะพยายามอ่านปากแล้วก็ตาม แต่ดูจากท่าทางเร่งรีบกับเวลาในตอนนี้แล้ว ดาวเหนือคงจะรีบไปทำงาน
เขามองตามรถยนต์ที่ขับออกไปจนลับสายตา ก่อนจะเดินออกจากมุมหลบภัยชั้นดีไปหาคุณครูที่ยืนรอรับเด็กคนอื่น ๆ เข้าโรงเรียน แม้จะไม่ทันได้ทักทายเด็กหญิงที่วิ่งปรู๊ดเข้าโรงเรียนไปก่อนหน้าแล้วก็ตาม
“เอ่อ… ขอโทษนะครับ คือผมอยากจะเจอ… เจอ…" ไรอันที่ตั้งใจจะถามหาเด็กคนนั้นเป็นอันชะงัก เนื่องจากเขาไม่รู้แม้กระทั่งชื่อ ใบหน้าเหลอหลาของครูสาวทำให้เขาต้องรีบแก้ตัวให้พ้นจากการโดนมองแปลก ๆ “คือผมอยากจะขอเจอเด็กผู้หญิงคนเมื่อกี้นะครับ ที่ตัวเล็ก ๆ ผมเปียสีดำ ดวงตาฟ้า ๆ พอจะให้ผมพบแกหน่อยได้ไหมครับ"
ชายหนุ่มพยายามเรียบเรียงประโยคจากความทรงจำของตนจนสุดความสามารถ
“ขอโทษนะคะ คุณไม่ทราบชื่อเด็กเหรอคะ” คุณครูเวรประจำวันผู้เคร่งในหน้าที่มีทีท่าชัดเจนว่าจะไม่ยอมให้เข้าไปง่าย ๆ “คุณเป็นอะไรกับเด็กคะ ถ้าบอกชื่อเด็กและความสัมพันธ์กับเด็กไม่ได้ ฉันก็ให้เข้าพบไม่ได้ค่ะ"
ไรอันอยากจะยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองให้มันรู้แล้วรู้รอด ในหัวสมองตื้อไปหมด ไม่รู้ว่าควรหาคำแก้ตัวอย่างไรดี
- Writer
