มิพรากรัก

ความรู้สึกคุ้นเคย 1

“ท่านอ๋อง แย่แล้ว พะยะคะ” เต๋อมู่หยาง เข้ามารายงานทันที หลังพบความเคลื่อนไหวผิดปกติในฝั่งของเจาชิงอี มารดาเลี้ยงเหลียงลี่หลิน ทั้งยังได้รับรายงานจากคนของเขาด้วยว่าคุณหนูรอง และคุณหนูใหญ่ออกไปยังบริเวณเรือนรับรองด้วยกัน หากแต่ คุณหนูรองกลับเข้างานเลี้ยงมาเพียงลำพัง

“คนของเรารายงานว่า คุณหนูใหญ่เหลียง ติดอยู่ที่เรือนกลางน้ำ พะยะคะ เมื่อสักครู่ข้าสั่งการคนของเราจับตาดูและปิดล้อม กันคนนอกเข้าไปส่วนนั้นแล้วพะยะคะ ทั้งยังพบกลุ่มคน ที่คาดว่าน่าจะเป็นผู้ร่วมกระบวนการ สมรู้ร่วมคิดกับคุณชายกวงและเจาชิงอีอยู่บริเวณนั้นด้วย พะยะคะ”

เต๋อมู่หยาง ไม่ทันจะรายงานจบ ร่างสูงก็พุ่งทะยานไปทางฝั่งของเรือนริมน้ำเสียแล้ว ลี่ลี่ รอพี่ก่อนนะ เจ้าต้องไม่เป็นอันใด พี่จะไม่ยอมให้ผู้ใดทำร้ายเจ้าเป็นอันขาด เฉินเฟยหลงได้แต่คิดภาวนาในใจ จนกระทั่งถึงบริเวณของเรือน ริมน้ำ ถือว่าโชคเข้าข้าง..คืนนี้เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง ทำให้มองเห็นความเคลื่อนไหว และจำนวนของกลุ่มคนที่อยู่บนเรือนกลางน้ำได้อย่างชัดเจน

“เต๋อมู่หยาง” เฟยหลง พยายามประเมินสถานการณ์ และความเสี่ยงที่อาจจะเกิดขึ้นกับร่างเล็กหากบุกเข้าไปตอนนี้

“พะยะคะ” มู่หยางรับคำ

“นอกจากกลุ่มคนที่เราเห็นอยู่ตอนนี้ พวกมันยังมีกำลังซุกซ่อนอยู่อีกหรือไม่”

“คนของเรารายงานว่า ไม่มีแล้วพะยะคะ คนเหล่านี้เหมือนจะแค่พยายามกังขัง และรอคนมา เท่านั้น หากแต่ผู้ที่พวกมันรอก็คือ คุณชายกวง ซึ่งทางเราได้จัดการไปแล้ว ขณะนี้มู่เฉิน ได้พาร่างของคุณชายกวงไปส่งแล้ว และกำลังเร่งรีบกลับมาสมทบ พะยะคะ”

“ดี งั้นเจ้านำกำลังคนของเราจับเป็นคนพวกนี้ให้หมด เรายังต้องการพยาน หลักฐานในการเล่นงานคน จัดการซะ “

สิ้นรับสั่ง คนของเฉินเฟยหลงก็ดำเนินการอย่างรวดเร็ว

ส่วนตัวเองนั้น พุ่งตรงเข้าไปเปิดประตูเรือนกลางน้ำแล้ว ด้วยความร้อนใจ

“ลี่ลี่ ... ลี่ลี่ …เจ้าอยู่ไหน… ลี่ลี่...”

ทันใดนั้นสายตาคมก็เหลือบไปเห็นความผิดปกติ ของประตูห้องทางฝั่งด้านซ้าย จึงพุ่งเข้าไปตรงประตูที่มีไม้ขัดปิดอยู่และกระชากเปิดออกอย่างรวดเร็ว เมื่อประตูเปิดออกก็เร่งสาวเท้าเข้าไปภายใน และกวาดสายตาสำรวจหา ร่างของลี่หลินทันที และแล้วก็ได้ยินเสียง อันแหบพร่าและบางเบาก่อนสายตาจะสะดุดเข้ากับร่างบางที่กองอยู่บนพื้นด้านหลังฉาก

“ลี่ลี่ …” เฉินเฟยหลง ใจกระตุกวาบ อุทานเรียกชื่อนางเสียงดัง พร้อมสาวท้าวเข้าไปใกล้ อย่างรวดเร็วที่สุด ด้วยกลัวนางจะเป็นอะไร

“ช่วยด้วย....ใครก็ได้ช่วยข้าด้วย ร้อน อึดอัด หายใจไม่ออก.. อื้อ”

ลี่หลินว่าแล้ว พยายามจะลุกขึ้น เพื่อที่จะพาร่างของตนเองออกมาตามเสียงเรียกที่ได้ยินจากทางฝั่งประตู ด้วยความรู้สึกในตอนนี้ มันร้อนรุ่มจากภายใน อึดอัดไปหมด หายใจลำบากยิ่ง รู้สึกหมดเรี่ยวแรง ทั้งยังมีเม็ดเหงื่อผุดไหลซึมออกตามกรอบหน้า จนถึงบริเวณขมับทั้งซ้ายและขวา ทันใดนั้นนางก็มองเห็นเงาคนลางๆ ที่ใกล้เข้ามา จึงได้ยกมือขึ้นเพื่อที่จะเรียกร้อง ไขว่คว้าขอความช่วยเหลือ

เฉินเฟยหลงนั่งลงข้างร่างเล็กและช้อนอุ้มนางขึ้นมาวางบนตักใหญ่ของตน พร้อมทั้งเอาฝ่ามือใหญ่จับลูบไปบนใบหน้าเรียวเล็กที่บัดนี้แดงระเรื่อ และชื้นเหงื่อทั้งบริเวณกรอบหน้า

" เจ้าเป็นเยี่ยงไรบ้าง ลี่ลี่ มองพี่สิ จำได้หรือไม่พี่กลับมาหาเจ้าแล้ว" พูดพลางแนบหน้าผากตนเข้ากับหน้าผากของน้องน้อย

ลี่หลินนั้น มึนงง เพิ่มขึ้นไปอีกพี่..อะไร..ใคร..

เนื่องจากไม่เข้าใจสิ่งที่ชายหนุ่มพูด

" ท่าน..ท่าน...พูดกระไร เหตุใดข้าจึงไม่กระจ่าง.. อื้อ...ข้าร้อน ท่าน..ท่าน..ช่วยข้า..หน่อย...พา..พาข้าไปลงในอ่างอาบน้ำ..ใบนั้นที... หาไม่แล้ว...อกข้าคงแตกตาย...

..ฮึก..มัน..ร้อน...มาก...เจ้าคะ...อื้อ."

ลี่หลินพยายามพูดบอกความต้องการออกมา ทั้งที่ตอนนี้อยากจะดึงทึ้งเสื้อผ้าอาภรณ์ ออกจากกายงามเต็มที