มิพรากรัก

ภัยร้ายมาถึงตัว 2

ทางด้านงานเลี้ยงก็ยังคงดำเนินไป สองแม่ลูกก็ส่งสายตาหากันเพื่อจะได้เร่งดำเนินการตามแผน

“เอ่อ…พี่หญิงเจ้าคะ คือข้าปวดเบาเจ้าคะ ท่านช่วยไปเป็นเพื่อนข้าหน่อยนะเจ้าคะ ข้างนอกมันมืด อีกอย่างข้าไม่ค่อยคุ้นชินทางเหมือนอย่างท่าน หากพลัดหลงไป ข้ากลัวว่าจะล่วงล้ำเข้าไปในเขตหวงห้าม อาจจะเป็นเรื่องเป็นราวเอาได้ ..น๊า...นะเจ้าคะ” เหลียงซิงหลิง เอ่ยพร้อมกุมมือพี่สาวพลางส่งสายตาอ้อนวอน

“อืม..ก็ได้ งั้นรีบไปกันเถอะจากนี่ไปยังส่วนรับรองก็ใช้เวลาอยู่พอสมควร อีกอย่างหากเดินไม่ระวังอาจจะตกน้ำไปก็ได้ เจ้าพอจะจำได้หรือไม่ ใกล้ๆ จุดจัดงานเลี้ยงที่พวกเราอยู่ตอนนี้ มีสระทอดยาวไปทางด้านหลังใกล้กับส่วนรับรอง” ลี่หลินพูดพร้อมลุกขึ้นเตรียมตัวนำน้องสาวไปทำธุระส่วนตัว โดยไม่ได้หันไปบอกกล่าวแก่แม่ทัพ เนื่องจากคิดว่าคงไปไม่นาน อีกทั้งน้องสาวคงบอกแม่รองไว้แล้วว่าจะไปทำธุระส่วนตัวแบบลูกผู้หญิง

สองพี่น้องเดินออกทางประตูด้านข้างเนื่องจากเป็นทางลัดไปสู่ส่วนของเรือนรับรอง เมื่อมาถึงบริเวณห้องรับรองปรากฏว่าประตูไม่สามารถเปิดได้ พอดีกับที่ตอนนั้นมีนางกำนัลเดินตรงเข้ามายังคุณหนูทั้งสอง

“ขออภัยเจ้าคะ คุณหนูทั้งสอง ห้องรับรองเกิดใช้งานไม่ได้ชั่วคราวเจ้าคะ ขันทีผู้ดูแลจึงสับเปลี่ยนให้แขกไปใช้ ห้องรับรองทางด้านหลัง ท่านทั้งสองเดินต่อไปอีกนิดเถิดเจ้าคะ” ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นชี้ทางให้ลี่หลินและซิงหลิง

ลี่หลินซึ่งมองตามมือของนางกำนัลผู้นั้นไป ก็พบกับตำหนักเล็กกลางน้ำ ที่มีสะพานทอดยาวออกมายังริมฝั่ง ทั้งสี่ด้าน พลางขมวดคิ้วคิดทบทวน เอ๋..ที่ตรงนี้หาใช่ที่หวงห้ามหรอกหรือ เหตุใดจึงใช้เรือนกลางน้ำนั่น หรือว่าเป็นเพราะคืนนี้เป็นงานพิเศษ ห้องรับรองตรงนี้ก็ใช้การไม่ได้ ที่สำคัญเรือนกลางน้ำนั่นถือว่าใกล้กับบริเวณที่จัดงานเลี้ยงมากที่สุดแล้ว

“พี่หญิงใหญ่ เร็วเข้าเถอะ ข้าปวดจนจะกลั้นไม่ไหวแล้วเจ้าคะ” ซิงหลิงพูดแล้วก็ทำท่าบิดไปมา “ไปกันเถอะ ท่านมัวแต่เหม่อ คิดอะไรก็ไม่รู้ ข้าจะกลั้นเอาไว้ไม่ไหวแล้วนะเจ้าคะ” พูดแล้วก็เดินนำลี่หลินออกไปทางเรือนกลางน้ำ

สายลมพัดเอื่อยๆ หอบเอากลิ่นดอกไม้ใบไม้บริเวณใกล้เคียงมากระทบจมูก หอม หอมมาก ลี่หลินคิดในใจ เรือนนี้พอดูใกล้ๆ นับว่าสวยงามมากเลยทีเดียว ทั้งบรรยากาศก็งดงาม ถึงแม้จะมีแสงสว่างของโคมไฟแค่บางจุด หากแต่สิ่งนี้ถือเป็นมนเสน่ห์สำหรับเรือนนี้มากเลยทีเดียว ประกอบกับพระจันทร์เต็มดวงในคืนนี้ ส่งผลให้ความมืดที่ดูน่ากลัว กลับงดงามขึ้นทันตา ทั้งยังได้โอกาสชมจันทร์อีก พระจันทร์คู่นั่นอะไร หนึ่งบนฟ้า หนึ่งในน้ำ ดี...ช่างดีเหลือเกิน ลี่หลินยิ้มรับมีความสุขกับบรรยากาศที่ได้พบ พร้อมทั้งคิดในใจว่าโชคดีมากที่ได้มาเห็นภาพอะไรแบบนี้ มันสวยงามเกินจะบรรยาย ก่อนจะเดินเข้าเรือนตามซิงหลิงไป

ภายในเรือนกลางน้ำ แห่งนี้ งดงามวิจิตรตระการตา การตกแต่งมีทั้งภาพวาด และ ของประดับตกแต่งหายาก เรือนหลังนี้ มี 4 ห้องรับรองย่อย และโถงใหญ่ส่วนกลางอีกหนึ่งห้อง

“พี่หญิง ท่านรอตรงนี้สักครู่ ข้าขอตัวทำธุระก่อน” ซิงหลิงว่าแล้วก็เดินเข้าไปยังห้องรับรองทางด้านซ้าย ลี่หลินเองก็เพียงพยักหน้าตอบรับส่งสัญญาณว่าเข้าใจแล้วและจะรออยู่บริเวณโถงส่วนกลางนี้ พร้อมทั้งหันมาสนใจงานศิลปะ และการตกแต่งต่อ

ลี่หลินชื่นชมศิลปะจนลืมตัว นึกได้อีกครั้งก็กินเวลาไปราวๆ หนึ่งเค่อ พลางแปลกใจ ว่าทำไม ซิงหลิงถึงทำธุระส่วนตัวนานขนาดนั้น เกิดอะไรขึ้นกับนางกันแน่ คิดแล้วก็เร่งสาวเท้าเข้าไปยังห้องรับรองทางด้านซ้ายที่เห็นว่าซิงหลิงเดินเข้าไปก่อนหน้า พร้อมทั้งเอ่ยปากเรียก

“ซิงหลิง - เอ่อ น้องรอง.. เจ้าอยู่ไหนน่ะ ตอบข้าหน่อย” ...ว่าแล้วก็เดินเข้าไปในห้องยังส่วนด้านหลังฉากกั้น ที่เป็นทั้งส่วนที่ใช้อาบน้ำ และทำธุระส่วนตัว

“น้องรอง เจ้าอยู่ไหน” ลี่หลินยังคงเรียกน้องสาวต่างมารดา จนกระทั่งแน่ใจแล้วว่าไม่มีผู้ใดอยู่ในที่แห่งนี้แน่นอน ให้ตายเถอะ มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมน้องรองหายตัวไป ไม่ได้การละ ข้าต้องรีบไปบอกท่านพ่อ

คิดแล้วก็วิ่งตรงออกไปยังประตูทางเข้าที่ตนเดินผ่านเข้ามา แต่ปรากฏว่า ประตูนั้นปิดตายจากทางด้านนอก ไม่สามารถเปิดออกได้โดยง่ายเสียแล้ว นางจึงหันหลังพยายามกวาดสายตา มองหาจุดที่คิดว่าเป็น ประตู หน้าต่าง และทางออกอื่นๆ ที่พอจะเป็นไปได้ พร้อมทั้งเดินไปบริเวณที่คิดว่าน่าจะใช่ เนื่องจากตอนเข้ามาก็เห็นอยู่แล้วประตูสามารถออกได้หลายทาง รวมไปถึงทางที่เป็นสะพานทอดยาวไปถึงบริเวณฝั่งนั่นเชื่อมต่อกับห้องทั้งสี่ทิศ หากแต่ทันใดนั้น ความรู้สึก อึดอัด หน้ามืด ดวงตาเกิดพร่ามัว คล้ายเห็นจะเห็นเป็นภาพซ้อน ทั้งยังรู้สึกร้อนรุ่มราวกับไฟสุมไปทั้งตัว ลี่หลินพยายามประคองสติและพาตัวเองไปยังฝั่งที่เป็นผนัง และประตู ที่คาดว่าจะสามารถจะผลักออกไปได้ หากแต่นางก็ล้มลงไปบนพื้นในที่สุด เพียงแค่ชั่วเวลาหนึ่งจิบชาที่อยู่ในห้องนี้ ก็มากพอที่จะทำให้ยาปลุกกำหนัดชนิดรุนแรงทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ เนื่องจากว่าผู้วางยา ได้เริ่มจุดเอาไว้ตั้งแต่หนึ่งเค่อที่ผ่านมาซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับที่ ลี่หลิน และซิงหลิงได้เดินเข้ามายังเรือนแห่งนี้นั่นเอง...

"ช่วยด้วย...ใครก็ได้ช่วยข้าด้วย... ร้อน... ร้อนเหลือเกิน ข้าจะไม่ไหวแล้ว" ลี่หลินพยายามเรียกให้คนช่วย หากแต่ใครจะได้ยิน นี่มันเรือนกลางน้ำนะ นอกจากจะห่างไกลจากฝั่งพอสมควรแล้ว เสียงเรียกของนางก็แผ่วเบา อ่อนแรง ยากที่จะควบคุมให้ดังมากขึ้นกว่านี้