มิพรากรัก

คู่หมั้นกำมะลอ

“คุณหนูเจ้าคะ วันนี้วันสำคัญ คุณหนูต้องเข้าร่วมงานเลี้ยง ต้อนรับหลงอ๋อง และท่านแม่ทัพกลับมานะเจ้าคะ คุณหนูจะสวมชุดไหน เดี๋ยวบ่าวจะไปหยิบมาให้เองเจ้าคะ” สาวใช้ส่วนตัวนาม ซิ่วหลิง เอ่ยบอกกับคุณหนูของนาง

“อืม…” มือบางแตะปลายคางทำท่าทางครุ่นคิด พร้อมกับเอ่ยปาก… “ข้าต้องการชุดที่เรียบง่าย ใส่แล้วงดงามเหมาะสมกับบุตรีตระกูลขุนนาง ทั้งยังไม่อาจทำให้ท่านพ่อขายหน้าก็เพียงพอแล้ว หากแต่งหรูหราเกินไป เกรงว่าจะถูกเพ่งเล็งเอาได้ อีกอย่างข้าก็ไม่ต้องการทำตัวโดดเด่นแข่งขันกับผู้ใด เพราะเพียงแค่เป็นคู่หมั้นของว่าที่รัชทายาท ลำพังแค่เรื่องนี้ ก็วุ่นวายและสร้างความลำบากให้ข้ามากพอแล้ว ทุกครั้งที่ออกนอกจวน หรือเจอคุณหนูตระกูลอื่น หากไม่ถูกหาเรื่องโดนกลั่นแกล้ง ก็จะถูกคำพูดค่อนแคะจิกกัดอยู่ดี ว่านางไม่เหมาะสมจะเป็นชายารัชทายาทในอนาคต พี่อาหลิง ท่านเข้าใจข้าใช่หรือไม่”

เสียงลี่ลี่ตอบกลับสาวใช้ส่วนตัว ผู้เป็นพี่เลี้ยงที่ดูแลกันมาตั้งแต่เสียมารดาไป นางรักและสนิทสนมประหนึ่ง ซิ่วหลิงเป็นพี่น้อง และบุคคลในครอบครัว เพราะนอกจากท่านพ่อ แม่รอง น้องรอง น้องเล็ก แล้วนั้น ลี่หลินก็ไม่ได้ทำตัวสนิทสนมกับผู้ใด เว้นแต่ซิ่วหลิงซึ่งเป็นพี่เลี้ยงเท่านั้น ชีวิตประจำวันก็ออกจากบ้านยามเช้าเพื่อไปเข้าร้านค้าดูแลกิจการของท่านแม่ และกลับจวนในเวลาบ่ายเกือบทุกวัน

“คุณหนูเจ้าคะ บ่าวเข้าใจ เพียงแต่ว่าเรื่องการเป็นพระคู่หมั้นองค์ชายสี่ หาใช่ท่านที่ต้องการขวนขวายมาตั้งแต่แรก แต่เป็นรับสั่งจากฝ่าบาท พระราชทานมา ถึงแม่ว่าคุณหนูของบ่าวจะไม่ได้ต้องการ แต่ใครจะสามารถปฎิเสธได้ละ มันไม่ใช่ความผิดของคุณหนูซะหน่อย เหล่าคุณหนูพวกนั้นนางแค่อิจฉาวาสนาของท่าน ที่จะได้เป็นถึงพระชายา และอาจจะเป็นฮองเฮาในอนาคตด้วย”

“เอาละ ข้ารู้แล้ว ท่านก็อย่าพูดไป อะไรก็ไม่แน่นอน ความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นได้ทุกเวลา ที่สำคัญท่านก็ทราบดีว่าข้าไม่ได้รู้สึกกับพี่ซีซวนแบบนั้น ข้าก็เพียงมองเขาเป็นพี่ชายคนหนึ่งเท่านั้น อีกอย่างทุกคนก็ทราบว่าพี่ซีซวนเหมือนจะรักกับสหายร่วมเรียน คุณหนูเต๋อผู้นั้นอยู่ ข้าเชื่อว่ายังไง อีกไม่นานพี่ซีซวนต้องหาวิธีการยกเลิกการหมั้นหมายระหว่างเราอย่างแน่นอน เพราะเขาก็มองข้าเป็นเพียงน้องสาวผู้หนึ่งเท่านั้นเช่นกัน ขอเพียงแค่อดใจรอ อีกไม่นานก็คงเป็นอิสระ ท่านก็ไปหยิบชุดนั้นมาเถอะ สีขาวชมพูกลีบบัว ข้าว่าชุดนั้นเหมาะสมงดงามสำหรับงานเลี้ยงคืนนี้ที่สุด”

“โธ่ คุณหนูของบ่าว หากถูกถอนหมั้น ท่านก็โดนคำครหาอยู่ดี แล้วทีนี้จะมีบุรุษดีๆ ที่ไหนจะกล้ามาขอท่านแต่งงานกันละ หมดกัน😔🤨"

“เอาน่า…ท่านอย่าเพิ่งคิดมาก พี่ซีซวนคงมิทำให้ข้าขายหน้าจนถึงขั้นขายไม่ออกหรอก...แต่ถึงจะขายไม่ออกข้าก็ไม่สนอยู่แล้ว ท่านแม่ข้าร่ำรวยกิจการร้านค้าก็มีอยู่เยอะ ท่านพ่อข้าเป็นถึงแม่ทัพทรัพย์สินก็มีไม่น้อย ข้าจะอยู่กับท่านพ่อไปตลอดทั้งชีวิตก็ยังได้ ไม่เห็นจำเป็นต้องแต่งงานเลยพี่ซิ่วหลิง”

“โอ้ย...คุณหนูของบ่าว ท่านจะมาคิดแบบนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ บ่าวอยากเห็นคุณหนูมีความสุข มีครอบครัวที่อบอุ่น เอาละ บ่าวไม่พูดแล้ว ขอไปเอาชุดก่อนนะเจ้าคะ” คุณหนูนี่คิดแปลกจะไม่แต่งงานได้ยังไงกัน ซิ่วหลิงได้แต่คิดแล้วก็ส่ายหน้า พร้อมเดินออกไปหยิบชุดที่ลี่หลินต้องการ

หากว่าเป็นไปตามที่ลี่หลินคิดจริงๆ เชื่อว่าอีกไม่นาน ราชโองการถอนหมั้นคงมาเยือนจวนแม่ทัพในไม่ช้า ถึงเวลานั้น ข้าจะเป็นอิสระ สามารถที่จะทำตามใจตัวเองได้สักที ลี่หลินฝันอยากเดินทางเรียนรู้ชีวิต ท่องเที่ยวไปทั่วแคว้นเฉิน และแคว้นพันธมิตรอันใกล้เคียง รวมถึงอยากจะเดินทางไปเยี่ยมท่านตายังแคว้นเฉิงสักครั้ง เนื่องจากโตมาในแคว้นเฉิน และด้วยเหตุท่านแม่มาเสียไปตั้งแต่ยังเล็ก ทำให้ไม่สามารถเดินทางโดยลำพัง ทั้งท่านพ่อเองก็ติดพันภาระกิจในหน้าที่การงาน ไม่สามารถปลีกเวลาพาลี่ลี่ไปเยี่ยมท่านตาได้ จะมีก็แต่ของขวัญวันเกิดที่ได้รับมาจากท่านตาที่คอยส่งมาให้ในทุกๆ ปี

“คุณหนูเจ้าคะ ชุดได้แล้วเจ้าคะ มาเถอะ เดี๋ยวบ่าวช่วยเจ้าคะ” ว่าแล้วนาย บ่าวก็ช่วยกันแต่งตัว แต่งหน้าทำผม สำหรับร่วมงานคืนนี้ ผ่านไป 2 ชั่วยามก็แต่งตัวเสร็จ

“โอ้โห..คุณหนูของบ่าว งามมากเจ้าคะ คุณหนูงดงามเหมือนฮูหยินใหญ่ไม่มีผิดเลยเจ้าคะ บ่าวเชื่อว่าจะต้องมีเหล่าคุณชาย องค์ชายในงานเลี้ยงมาเกี้ยวคุณหนูแน่ๆ เลยเจ้าคะ ติดก็แต่เป็นพระคู่หมั้นว่าที่รัชทายาท แล้วใครที่ไหนจะกล้าเกี้ยวท่านละ แบบนี้ก็เสียโอกาสเลยสิ โธ่..คุณหนูของบ่าว ช่างน่าสงสาร”

ลี่หลินได้แต่มองพี่เลี้ยงบ่น แล้วยิ้มมุมปากพร้อมทั้งคิดในใจคนเดียวว่า..ช่างปะไรใครสนกัน ข้าไม่อยากมีพันธะซะหน่อย 🤭

ภาพตรงหน้าซิ่วหลิงตอนนี้คือ ดรุณีน้อย วัย 16 ในชุดสีชมพูกลีบบัว สวมทับด้วยเสื้อคลุมกันหนาวกันลมสีขาวทำมาจากขนสุนัขจิ้งจอกของขวัญวันเกิดจากท่านตา ชุดที่สวมใส่ส่งเสริมให้ลี่หลินดูงดงาม บอบบาง น่าทะนุถนอม ผิวพรรณผ่องใส ดวงหน้าเรียวสวยโดดเด่น นัยน์ตาหงส์หวานซึ้ง คิวโก่งเรียวยาว พวงแก้มอมชมพูเล็กน้อย จมูกเล็กเชิดรั้น รับกับริมฝีปากบางอวบอิ่มระเรื่อน่าสัมผัส

ภาพลักษณ์นี้ บอกได้คำเดียว "สวยน่ารักแบบตะโกน"

“เอาละไปกันได้แล้ว อย่าให้แม่รอง น้องรอง แล้วก็น้องเล็กรอนาน เรายังต้องใช้เวลาอีกครึ่งชั่วยามเดินทางเข้าวัง ไปเถอะ “ว่าแล้วก็เดินนำพี่เลี้ยงคนสนิทออกไปทางจวนด้านหน้า