บทที่ 7 เพราะอยากเอาชนะ NC25+
1153 Words
สวบ~
"กรี๊ดดดด....จะเจ็บไม่เอาแล้วคลินเราเจ็บ...อื้อ" รินเซ่ปล่อยเสียงร้องอย่างทรมาน จนริมฝีปากหยักต้องผละออก ไม่ใช่แค่เธอรับรู้ถึงเยื่อบางๆขาดกระจุยเขาเองก็สัมผัสได้เช่นกัน ยิ่งกว่าโดนทุบกระหน่ำใส่ท้องน้อย มันปวดร้าวไปรวดเดียวยากจะเก็บอาการ
เรียวเล็บยาวจิกใส่แผงอกกว้าง มีรอยสักรูปหัวสิงโตสง่างามบนกล้ามเนื้ออันแข็งแรงระดับนักกีฬา ส่งผลให้ใบหน้าสวยเห่อแดง เป็นครั้งแรกได้ใกล้ชิดกายกำยำขนาดนี้
"ไม่เคยเอากับไอเดนหรอ..หื้ม" ร่างกำยำชันกายขึ้นเล็กน้อย แขนข้างนึงค้ำไว้ระหว่างศรีษะเล็ก พลางก้มมองจุดเชื่อมต่อ รอยเลือดสีแดงสดกระเซ็นเต็มกล้ามท้องชายลามถึงแก่นกายชโลมเงา ยิ่งเขาใส่แรงขยับเขยื้อนมันยิ่งกระเด็นออกให้ประจักษ์ชัด
"อย่ามาพูดถึงเดนแบบนี้!...นายมันนิสัยไม่ดีคลิน!" ดวงตาแข็งกร้าวมองอีกฝ่าย เขาหลอกล่อเธอได้สำเร็จจนไม่อาจถอนตัวทัน ใบหน้าสวยได้แต่เบือนมองไปด้านข้าง ไม่อยากจะมองภาพตรงหน้าที่ตราตรึงว่าใครสร้างมลทิน
"อย่าว่าผัวตัวเองสิริน อย่างน้อยฉันก็เอาเธอได้นะ ดีกว่าไอเชี้ยนั่นขนาดไหน" นัยน์ตาคมดุดันจ้องมองคนใต้ล่าง เขาสอบสะโพกแกร่งใส่ร่องงามอย่างหนักหน่วง เลื่อนฝ่ามือหนาบีบขยุ้มเต้าอวบ เนื้อสีขาวเนียนละเอียดน่าหมั่นเขี้ยว
"พอแล้วได้ไหม..อื้อ...เราไม่ไหว...เบาก่อน..คลิน.." ร่างเล็กบิดเร้าทรมานวาดมือปัดป่ายไปทั่ว
"หึ...เสียวดีออกเนอะว่าไหม น้ำก็เยอะอยู่นะ" นิ้วโป้งหัวแม่มือหนานวดคลึงติ่งเกสร โดยที่เขาโน้มลงขบดูดยอดประทุมถัน ตวัดปลายลิ้นสากโลมเลียจนร่างบางสยิวกิว ร่องคับแคบบีบรัดไปทั่วลำชาย สร้างอารมณ์ดิบพึ่งทยานตัว กดเน้นแนบเนินสาวเกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่น
"ยะอย่าพอแล้ว..อื้อ..ฉันเสียว....อื้อ..ปล่อยก่อนน" เธอรู้สึกได้ว่าร่างกายกำลังเสียวซ่านจริงๆ ไม่คิดว่าชายหนุ่มไม่สนใจสตรีจะมุ่งมั่นในเรื่องอย่างว่าขนาดนี้ จมูกใหญ่ไล่ดมดอมตามซอกคอระหง มีบางนาทีที่เขาขบเม้มจนแสบผิว ขนไรอ่อนตามกายลุกชันแม้พยามแกะมือออกจากเนินสาวก็สู้ไม่ได้
"พอได้กันแล้วอย่าทำตัวห่างเหิน ฉันไม่ชอบ! โดนเปิดซิงทั้งทีจำหน้าผัวหน่อยจะเป็นไรไป" คนตัวสูงพูดจบรีบชันกายขึ้นเล็กน้อย จับสองหัวเข่ามนตั้งฉากแนบกายกำยำ แล้วเร่งใส่กระแทกอย่างหนักทุกจังหวะ สายตาเข้มจ้องมองเรืองร่างบางไม่คาดทุกวินาที เธอสวยสมบูรณ์แบบโดยมีเขาคือเจ้าของ
"ไม่...เราไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วจำไว้ด้วยว่าฉันคิดกับนายแค่เพื่อนคลิน ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นได้"
"แค่เพื่อนหรอ เอาให้ถ่างเลยดีไหมล่ะ ให้รูนี้แมร่งหลวมไปเลย" พูดจบเขายิ่งเร่งจังหวะรุนแรงใส่ แก่นกายขนาดใหญ่ผลุบโผล่ในร่องสาว ทำสองเรือนร่างโยกคลอนไปพร้อมกัน จนในที่สุดสะโพกแกร่งกระตุกเกร็งปล่อยน้ำสีขาวเต็มโพรงสวาท
"อ่าสส์.."/"กรี๊ดดดด..ออกไปนะ!" ฝ่ามือบางรีบดันกล้ามท้องแกร่งออกห่าง มันร้อนวูบวาบตอนถูกปล่อยน้ำกามทั่วโพรงมดลูก เกิดความรู้สึกเกลียดชังแทนที่ในความสัมพันธ์เพื่อนสนิท ทั้งขยะแขยงร่างกายตัวเองไม่อยากจะมอง
"มันก็เสียวเหมือนกันไม่ใช่เหรอ จะรีบไล่กันกลับไปทำไม" มาคลินยอมถอนความเป็นชายออกจากร่องสาว มีน้ำสีขาวขุ่นปนเมือกสีแดงสดไหลทะลักตามมา ยิ่งตอกย้ำว่าร่างกายนี้คือของเขาคนเดียวเท่านั้น ก่อนจะดึงเอาผ้าห่มมาคลุมให้หญิงสาวกันไอหนาวกระทบผิว
"นายก็ได้ทุกอย่างที่ต้องการไปแล้วนิ กลับไปสิฉันไม่อยากเห็นหน้าแล้ว" เธอกลั้นเก็บหยาดน้ำตาในดวงตากลม กำชายผ้าห่มแน่นไม่แสดงอาการใดให้อีกฝ่ายเห็น จ้องมองเพียงแผ่นกว้างกำยำตอนเขาขยับไปนั่งปลายเตียง พาลบรรยากาศอึดอัดแทรกแทน
"ไม่เสียดายบ้างหรอ...เวลามีผัวมันต่างกันดีไหม" ใบหน้าคมคายเอี้ยวมองคนด้านหลังเพียงนิด ใจแกร่งเกิดความรู้สึกเจ็บปวดเสียมากกว่า เขาอยากเป็นเจ้าของเธอจริงๆ แต่ก็หวังว่าหญิงสาวจะเป็นใจด้วย ทว่าเธอกลับยังนึกถึงเพียงคนรักเก่าและอีกกี่ชั่วโมงเขากับเธอจะห่างเหินไปไกล
"นายไม่คิดว่าฉันก็เอาแค่สนุกบ้างหรอ นายไม่ได้มีสิทธิ์อะไรในร่างกายฉันด้วยซ้ำ แค่ครั้งแรกไม่ได้น่าจดจำสักนิดเลย!" น้ำเสียงหวานตอบกลับ เธอใช้เสี้ยวนาทีรีบยกมือปาดคราบน้ำตา ใจดวงแตกสลายไม่เหลือชิ้นดี เธอควรจะอยู่ต่อไปอย่างไรความรู้สึกมันพังทุกทาง
"ฉันยินดีรับผิดชอบนะถ้าเธอตกลง" จู่จู่คนตรงปลายเตียงก็พูดขึ้นมา ท่ามกลางบรรยากาศที่ไม่น่าเป็นใจ เหมือนเขากำลังวิงวอนรั้งหญิงสาวไว้ รู้ทั้งรู้ว่ายากเย็นก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย
"ไม่มีทางคลิน ฉันไม่ต้องการใครอีกแล้ว ต่อไปนี้อย่ามาที่นี่อีกได้โปรด ให้เรื่องคืนนี้จบจริงๆสักที"
"เธอพูดเหมือนฉันไม่รู้จักเธอสินะริน" เพราะเขารู้ต่างหากว่าเวลาเธอเสียใจ ไม่ได้ใช้เวลารวดเร็วในการเยียวยาความรู้สึก และเขาเองที่เคยอยู่เคียงข้างเธอเมื่อก่อน
"ถ้านายรู้จักฉันจริงๆ นายคงไม่ทำแบบนี้หรอกคลิน เราไม่ได้รู้สึกอะไรกันเลย แค่อยากเอาชนะเดนเฉยๆใช่ไหมล่ะ"
"ก็จริงนะ ที่ฉันทำเพราะอยากเอาชนะมันจริงๆ เธอคิดว่าไอความบริสุทธิ์ของผู้หญิงมันจะสร้างความรักได้เหรอ" คนตัวสูงยิ่งประชดประชันกลับ สองมือหนาประสานตรงหน้าขาแกร่งกำแน่นจนเส้นเลือดปูด ถ้าเธอคิดว่าเขาแค่อยากเอาชนะแล้วสบายใจ เขายินยอมจะปล่อยไปไม่รั้งไว้เลย
"หยุดพล่ามแล้วกลับไปสักทีมาคลิน ฉันอยากอยู่คนเดียว" เธอควรจะจัดการความรู้สึกตัวเองตอนนี้อย่างไรดี แม้แต่ใบหน้าอีกฝ่ายยังไม่อยากเหลียวมอง เสียกระทั่งเพื่อนเคยแสนดีไปรวมถึงคนรักที่ไม่มีวันหวนกลับมา
"อืม โชคดีแล้วกัน" ในเมื่อทุกอย่างมันควรจะจบลง ร่างสูงยอมเอื้อมหยิบกางเกงยีนส์มาสวมใส่ตามด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวพอลวกๆ แม้สายตายังจับจ้องคนบนเตียงไม่วาง มันกลายเป็นกำแพงกั้นอีกหลายชั้น คงไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่จะพบกัน
.....................................................
ใจเย็นๆ 555 ####นักอ่านทุกท่านคอมเม้นมาคุยกันนะครับ
- Writer
