บทที่ 6 คนที่เจ็บกว่า NC18+
804 Words
"แค่เพื่อน?...แล้วอยากรู้ป่ะไอที่เป็นมากกว่าเพื่อนเขาทำยังไงกัน?" น้ำเสียงเข้มพูดกัดฟันกรอก บีบลำแขนเรียวแน่นด้วยอารมณ์โมโห ความรู้สึกเจ็บบนใบหน้าสวยไร้ความหมาย ตอนเห็นแววตากลมจ้องมองอย่างแข็งกร้าวยิ่งกว่าคนอื่นคนไกล
"ปล่อยนะคลินเราเจ็บ แล้วก็กลับไปได้แล้วเราเหนื่อยไม่อยากทะเลาะด้วย"
"คนที่เจ็บกว่าคือเรา! ไม่ใช่เธอเลยริน" คนตัวสูงรวบร่างบางอุ้มขึ้นอย่างรวดเร็ว ใช้ความแข็งแรงรัดแน่นไม่ให้ดิ้นหนี ปลายเท้าแกร่งเตะถีบประตูห้องนอนเปิดกว้าง แล้วโยนคนในอกลงกลางเตียงไร้การเบาแรง
"อึก!..ปล่อยนะจะทำอะไร อย่าคิดอะไรบ้าๆ! เราเป็นเพื่อนกันอย่าลืมสิคลิน!" รินเซ่เขยิบตัวร่นหนีแต่อีกฝ่ายก็กระโดดขึ้นคล่อมไล่เธอประชิดถึงหัวเตียง ไม่อาจต่อสู้ร่างกายกำยำหนีไปได้ เรี่ยวแรงน้อยนิดยิ่งมีแต่พ่ายแพ้
"ใครว่ะอยากเป็นเพื่อนกับเธอ เราจะเสนอความเป็นผัวให้ไม่ดีหรือไง เอาให้หน่ำใจลืมผัวเก่าไปเลยดีไหมรินเซ่!" ฝ่ามือหนาบีบแก้มเนียนหันหน้าจ้องระยะใกล้เพียงข้างเดียว
แล้วใช้อีกข้างปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดออก เผยร่างกำยำของนักกีฬาระดับเหรียญทอง นัยน์ตาคมดูน่ากลัวจนทำใจดวงน้อยกระตุกวูบ เธอริอาจลองดีจุดเพลิงไฟรนอารมณ์ดิบ
"อื้อ..อ่อย....อิน...!!" มาคลินรีบปิดปากร่างเล็กประกบจูบบดขยี้เม้มกัดรอบริมฝีปากบางให้เผย่อรับ จนเจ็บแสบซ่านรู้รสคาวส่งลิ้นสากเข้าชอนไช ตวัดกลืนรสหวานอย่างหิวโหยกลิ่นหอมบนกายสาวโชยแตะจมูกใหญ่ กำลังส่งเสริมให้ความเป็นชายปลุกระดม
รินเซ่ใช้สองกำปั้นน้อยทุบระรัวใส่บ่ากว้างอันแข็งแรง กำจิกแผ่นหลังกำยำด้วยความกลัว เธอไม่คิดว่าเขาจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เพื่อนชายที่เคยแสนดีไม่หลงเหลือให้เห็นอีกแล้ว
"อื้ม..." คนตัวโตส่งเสียงครางพึงพอใจ ตอนร่างบางเริ่มอ่อนระทวยยึดเกาะบ่าทรงตัว รสชาติหอมหวานในโพรงปากบางทำเขาลุ่มหลง ยอมปล่อยแก้มเนียนเลื่อนมือช้อนท้ายทอยเล็กบังคับแหงนหน้ารับรสจูบมัวเมา
"พอก่อนคลิน..." น้ำเสียงหวานเอ่ยบอกเบาๆ ตอนอีกฝ่ายเริ่มผ่อนแรง เธอโดนแย่งชิงลมหายใจจนเกือบวูบเอน คนอ่อนประสบการณ์ไม่รู้ว่าต้องต่อสู้ยังไง ยามอารมณ์บางอย่างก่อตัวไร้สาเหตุ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยจูบกับคนรักเก่า แต่มักจะจบแค่นั้นไม่ได้ทำอย่างอื่นต่อ
"เราหยุดไม่ได้แล้ว...อย่าห้ามกันเลย..อื้ม" น้ำเสียงแหบพร่าตอบกลับ ก้มลงประทับรอยจูบทั่วใบหน้าสวย ก่อนแนบริมฝีปากประกบจูบเร่าร้อน ไล่ต้อนดูดความหวานจนคนรองรับไหวเอน เขาใช้โอกาสนี้รีบเปลื้องชุดเดรสบนร่างบางรวดเร็ว เลื่อนมือลูบแผ่นหลังเนียนปลดตะขอบรา
"คลินคะคือ...เรากลัว...." รินเซ่เบื่อนหน้าหนี รับรู้สิ่งแปลกปลอมตอนขาอ่อนชนกระทบกล้ามท้องแกร่ง ใกล้ๆกันมีแท่งร้อนขึงขันในเป้าตุง สัมผัสหวืวหวาทำใจดวงน้อยสั่นระริกกำจิกข้อมือใหญ่ไว้ ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายแล้วต้องจบด้วยเรื่องบนเตียง ที่ไม่อาจปฏิเสธอารมณ์ตัวเองทัน
"เชื่อใจเราสิ เรารู้ว่ารินก็อยากเหมือนกัน"
"อื้อ...คะคลิน" ร่างบางกระตุกเกร็งทันที ในตอนที่นิ้วยาวของคนตัวโตกระทุ้งใส่ร่องชุ่มฉ่ำ ไม่มีการบอกกล่าวหรือกระตุ้นใดใดก่อน มันยิ่งเจ็บแสบรอบบริเวณเผลอขบกัดสิ้นสากเบาๆ
แต่ในเมื่อความปรารถนาของคนไร้ประสบการณ์มีพลั่งพรู ดวงตากลมเลื่อนปิดสนิทตามอารมณ์ ได้ยินเสียงมาคลินกำลังปลดหัวเข็มขัดหนัง แรงขยับเขยื้อนถอดกางเกงจนแท่งความเป็นชายดีดชนเนินสาว
ปั่ก!
"อื้อออ...เจ็บ!" คนตัวเล็กสะดุ้งตอบสนองทันที ยามแก่นกายขนาดใหญ่กระแทกใส่ร่องงามซึ่งยังไร้น้ำหล่อลื่นเบิกทาง รสจูบเมื่อกี้แทบไม่ช่วยอะไรเลย ความเจ็บซ่านกระตุ้นเรียกสติสัมปชัญญะกลับมา
"ยังไงเราก็ถอยไม่ได้แล้ว อย่าฝืนให้เปล่าประโยชน์เลย" เพราะเขายังเข้าใจว่าเธออาจเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเพื่อนชาย เอเดนเป็นเสือผู้หญิงขนาดนั้นเรื่องอะไรจะปล่อยผ่านนางแบบสาว ต่อให้ร่องงามจะรัดแน่นแค่ไหน สะโพกแกร่งยิ่งเกร็งกระแทกใส่รุนแรงกว่าเดิม
............................
อยากให้นักอ่านเปิดใจก่อนนะคะ เนื้อเรื่องอาจไม่ได้เป็นไปตามที่หวัง ซึ่งไม่มีบทพระเอกคนดีย์ตายตัว 555
***อย่าลืมกดถูกใจและคอมเม้นท์ให้กันทุกวันที่เข้าอ่านนะครับ***
- Writer
