คอนโดรินเซ่
ยามร่างอรชรกลับมาถึงคอนโดเป็นครั้งแรกในรอบสี่ปี แต่ดูเหมือนว่าความทรงจำรวมถึงความรู้สึกยังคงเดิม ภายในห้องแสงไฟสลัวพร้อมไวน์ราคาแพงยังเป็นสิ่งคู่กัน
เธอสวมชุดนอนสีดำตัวบางเอนกายเล่นบนโซฟา ทอดมองท้องฟ้ายามค่ำคืน มีแสงดวงดาวระยิบระยับน่าหลงใหล แต่กลับกันก็สร้างบรรยากาศเหงาเศร้าแก่คนไม่มีใครเคียงข้าง
"เป็นเพื่อนกันแล้วแต่เมื่อไหร่เนี้ย..." ช่างน่าขำจริงๆ เธอยกขวดไวน์ขึ้นกระดกดื่มราวชื่นชอบรสชาติมัน เรียวปากบางเม้มเก็บคราบสีแดงอมม่วงอย่างอร่อย ในสุดท้ายแล้วคงจะมีเพียงไวน์ขวดเดิมที่อยู่ด้วยให้ระบายความติดฟุ้งซ่าน
มุมห้องยังตกแต่งด้วยรูปของคนสามคน นั่นคือเอเดนพร้อมมาคลินยืนด้านข้างเธอ แต่ช่างน่าเสียดายที่คนทั้งหมดทะเลาะกัน ไม่มีเค้าโครงใดเลยจะกลับมาเหมือนเดิม
"ใครจะไปมีเพื่อนเยอะเหมือนพวกนายกันเล่า..." ฝ่ามือบางรีบยกปาดคราบน้ำตาใสใส เธอไม่ชอบเลยเวลามีความรู้สึกแบบนี้ ครั้นอย
