หลังจากที่วางสายจากลีน่าหนึ่งในคู่นอนของผม ๆ ก็หันหลังกลับมาแล้วก็เจอพิชชี่กับโมนายืนอยู่ข้างหลังผมแล้ว แว๊ปแรกที่ผมเห็นโมนาในชุดไทย ‘สวย’ เธอสวยมากสวยจนผมละสายตาจากเธอไม่ได้ไม่รู้ทำไมใจผมถึงได้เต้นแรงแบบนี้ทั้งๆ ที่ไม่มันควรจะรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงใจร้ายคนนี้ด้วยซ้ำ
“พี่เคน..พี่เคนจิขาาาา”
“คะ..ครับว่าไงคะพิชชี่”
ผมไม่รู้ว่าผมเผลอมองผู้หญิงตรงหน้านานแค่ไหนรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่พิชชี่เรียกผมแล้ว
“ค่าาาา!! ไม่ว่าไงหรอกค่ะ เห็นคุณพี่ยืนมองน้องโมนาตาไม่กระพริบพิชชี่ก็เลยเรียกไงละคะเรียกอยู่ตั้งนานสองนานกว่าจะรู้สึกตัว”
“อ้าวเหรอ! สงสัยพี่จะมองว่าที่ภรรยาคนสวยของพี่นานไปหน่อยน่ะค่ะ”
ผมตอบพิชชี่ออกไปด้วยที่สายตาผมยังคงจ้องไปที่ใบหน้าหวานของโมนาแต่ทว่าผมดันสังเกตุเห็นว่าดวงตาเธอเหมือนมีน้ำตาคลออยู่แล้วทำไมต้องทำหน้าเศร้าแบบนั้นด้วยวะนีjผมยังไม่ทันทำอะไรเลยนะ
“ตะลึงในความสวยของน้องโมนาอยู่ใช่
