วันรุ่งขึ้น
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินลงมาข้างล่าง แต่รู้สึกแปลกใจที่ไม่เห็นยัยกอหญ้านั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารด้วย
“วันนี้กอหญ้าคงไม่ได้ไปเรียนพร้อมกับโมสนะ เพราะน้องไม่สบาย..”
“...”
แม่บอกกับผมหลังจากที่ยกกับข้าวมาวางที่โต๊ะ และก็เดินไปนั่งข้างๆ พ่อ
“เมื่อวานคงตากฝนมากันหนักเลยใช่ไหม น้องถึงได้ป่วยแบบนี้..?”
“ครับ..”
“วันหลังก็พกร่มไปกันด้วยช่วงนี้หน้าฝนจะเดินทางไปไหนก็ต้องระวัง ไม่ใช่เห็นว่าตัวเองแข็งแรงแล้วน้องจะต้องแข็งแรงไปด้วย แกนะเป็นผู้ชายแต่น้องนะเป็นผู้หญิงนะ อย่าลืม..”
“ครับพ่อ..”
“ฝากดูแลกอหญ้าด้วยนะคุณ ถ้าไข้ยังไม่ลดหรือว่าไม่ดีขึ้นก็ให้พาไปหาหมอ อย่าปล่อยให้เป็นหนักละ..”
“ได้ค่ะคุณ..”
ผมมองหน้าพ่อกับแม่นิ่งๆ แล้วก็เงยหน้าขึ้นไปมองที่ชั้นบน ก็แค่ไม่สบายจะอะไรนักหนา ผมเองก็เคยเป็นตากฝนแล้วก็เป็นไข้เป็นแค่วัน 2 วันเดี๋ยวก็หายแล้วพ่อเนี่ยทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้
“ผมไปเรียนก่อ
